|
مثلاً قرار بر این بود که از ابتدای سال 1392 استاندارد یورو4 جایگزین استاندارد یورو2 شود . این فکر و این هدف گذاری کار پسندیده و خوبی بود ولی وقتی به شرایط محیطی کسب و کار شرکت های خودرو سازی کشور و هم چنین شرایط قطعه سازان خودرو نگاه می کنیم ، نه تنها پارامتر ثابتی نمی یابیم بلکه تغییر شروط کار 10 یا 20 یا 30 درصد نیست که با تدبیر مدیریتی بتوان آن ها را جبران کرد . افزایش بی امان قیمت تمام شده به خاطر افزایش قیمت مواد و افت ارزش پول کشور و مشکلات ناشی از تحریم ها به گونه ای است که باید با استراتژی متفاوتی فضای کسب و کار را مدیریت کنیم .
در چنین مواقعی انتظاری که از مسئولین محترم نهادها، سازمان ها و حتی وزارتخانه های ذیربط وجود دارد هماهنگی به مراتب بیش از شرایط عادی است . ارتقاء استاندارد ، کاری شدنی است ولی به هزینه های آن نیز باید توجه شود . همه می دانیم وضعیت کیفی بنزین تولید داخل چگونه است و از سوی دیگر با دشواری های طاقت فرسای ورود قطعات و هزینه های تحمیلی آن مطلع هستیم ، جالب آن که در مواردی اساساً مشکل با صرف هزینه هم بر طرف نمی شود .
منطق حکم می کند ما با درک موقعیت ویژه ای که در آن قرار داریم تصمیم بگیریم. ابتدا اطمینان حاصل کنیم که می توانیم بنزین کیفی تولید کنیم و با توجه به ویژگی های خودرو ها و قابلیت انعطاف پذیری آن ها برنامه داشته باشیم . چون در بعضی خودروها ارتقاء استاندارد زمان بر خواهد بود ، به ویژه با در نظر گرفتن شرایط خاصی که در آن قرار داریم و سپس به صورت مرحله ای و بر اساس آمادگی شرکت های خودروسازی از آن ها بخواهیم برای ارتقاء استاندارد ، مبتنی بر شرایط موجود برنامه بدهند و از هرگونه اعمال روش های قهری و بیان عدم شماره گذاری جلوگیری کنیم تا سپس با عبور از این مرحله حساس که تولید و تولید کننده فشار غیر قابل تحملی را تجربه می کند با عزمی جزم برای ارتقاء کلی خودرو و قطعات آن گام برداریم .
این نکته به مفهوم توقف تفکر بهبود مستمر نیست بلکه التزام و نیاز اجبارگونه استراتژی انعطاف پذیر در شرایط خاص است که هوشمندان از آن در این گونه مواقع بهره می گیرند تا هزینه سنگین توقف و نابودی را نپردازند .
ساسان قربانی
دبیر انجمن قطعه سازان و مجموعه های خودرو