تسهيلات بانكي و چالش هاي صنعت قطعه سازي

آنچه امروز بیش از هر چیز دیگر در صنعت خودرو کشور یعنی در حوزه خودرو سازی و قطعه سازی به چشم می خورد ،نگرانیهای گسترده ای است که از طرف مدیران مرتبط با این صنعت ابراز می شود. نگرانیهایی که در ابعاد و اندازه های مختلف و با تلاش فراگیر سعی می شود به اطلاع مسئولین تصمیم گیر حوزه های اقتصادی و صنعتی کشور برسد. اما در این بین آنچه تعجب بر انگیز است ، خونسردی و عدم واکنش از سوی مسئولین مرتبط می باشد.

مثلا شاید طی شش ماه گذشته کمتر روزی باشد که صنعت کشور آه از نهادش در ارتباط با عملکرد نظام بانکی کشور بلند نشده باشد.

ولی گویی در آنسو ،توجهی به این فریادها و دردها نمی شود.

سالیان طولانی است که کشور بر درآمدهای نفتی برای به حرکت در آوردن چرخ اقتصاد کشور متکی بوده است ، سرمایه ای فنا پذیر ، غیر قابل اتکا و محدود ، سرمایه ای که نباید به منبع ارتزاق تبدیل شود . هر چند این سرمایه ملی (نفت ) هیچگاه درست مورد استفاده قرار نگرفت . اما تاسف بیشتر آنجاست که صدای دردمندی چرخهای در حال توقف تولید و ایجاد کننده ارزش افزوده را هم نمی شنویم . چرا به صنایعی که پس از گذشت سالها و مانع تراشیهای مختلف داخلی و خارجی اکنون توانسته اند در عرصه بین المللی حرفی برای گفتن داشته باشند بها نمی دهیم.

براستی چه شده است که این چنین صنایع کشور مورد بی مهری قرار می گیرند؟به لطف بی بدیل بانک مرکزی هنوز هیچ بانکی پاسخگو نیست و از تسهیلات و اعتبارات بانکی خبری نیست. و صنعتگر این سو و آن سو برای یافتن گوش شنوا.

آیا مسئولینی که در این حوزه ها تصمیم می گیرند عواقب و زیانهای ناشی از عملکرد خود را در نظام بانکی کشور ،اقتصاد و صنعت کشور ارزیابی کرده اند. آیا می دانند از بین رفتن یک شغل یعنی چه؟ آیا می دانند سرمایه گذاری های نصف و نیمه بی نتیجه چه لطمه ای به اقتصاد می زند؟آیا اطلاع دارند که واحدهای تولیدی در خستگی و در شرایط بسیار دشوار آخرین نفسهای خود را می کشند.

در حالیکه ریاست جمهوری و وزیر صنایع تمامی هشدارها را پی در پی داده اند این بانک مرکزی است که می گوید مرغ یک پا دارد و بس.

اگر بنگاه هایی وجود دارند که منابع مالی را حیف و میل کرده اند آنها را شناسایی و معرفی کنید جلوی اعطای وام به آنها را بگیرند . متوقف کردن چرخ صنعت که معنی ندارد. چرا ما تیشه به ریشه خودمان می زنیم؟! و چرا زمان را به نفع مخالفان توسعه صنعت این کشور از دست می دهیم . متاسفانه هیچکس نیست که عملکرد نظام بانکی کشور را طی سالیان گذشته و حال با فعالیت های صنعتی صورت گرفته طی همین سالها مقایسه کند و از سوی دیگر عملکرد نظام بانکی مان را با بانکهای صاحب صنعت دنیا مقایسه کند ، عملکرد بانک مرکزی حکایت کسی را دارد که به دلیل استفاده از چاقوی میوه خوری در قتل فردی ، دستور و حکم منع استفاده از چاقو را صادر می کند . ما بهتر است روش استفاده از چاقو را یاد بگیریم . هیچ صنعتی در هیچ کجای دنیا بدون کمک و حمایت سیستم های بانکی و پول نمی تواند رشد کند . اگر خسارت وارد به اقتصاد کشور بررسی شود ، خواهیم دید سیاستهای پولی و بانکی چه صدمه ای به این کشور وارد کرده است ؟! البه این به مفهوم باز کردن بدون کنترل کیسه های پول بانکها نیست .

ما باید روش اعطای وام را اصلاح کنیم ، ما باید منابع را در مسیرهای صحیح جاری کنیم ، ما باید جلوی رانت ها را بگیریم ونه اینکه واحد های تولیدی و صنعتی را به نابودی بکشانیم ، اگر همتی وجود داشته باشد این کار دشواری نیست و این زمان طولانی را نمی طلبد . دنیای امروز برای توسعه صنعت به تکنولوژی نو ، توسعه منابع انسانی ، افزایش بهره وری ، بهبود فرآیند ها ، نوآوری در استراتژی های جایگزین با توجه به نیاز بازارها ، اطلاع از وضع رقبا، تصاحب سهم بیشتر از بازار ، نظام های مدیریتی نوین ، و ... می اندیشد ، اما ما هنوز اندر خم این هستیم که به صنعت وام بدهیم یا نه .

ساسان قرباني

كارشناس صنعت خودرو و قطعه سازي