گزارشی از رواج توريسم جنسی در برزیل

تابناک: دختران نوجوان به يكي از اصلي ترين منابع تامين نيازهاي جنسي گردشگران خارجي تبديل شده اند كه براي تعطيلات به برزيل سفر مي كنند.

كريس راجرز خبرنگار بي بي سي بيان مي كند كه برزيل چگونه در حال سبقت گرفتن از تايلند در جذب توريست جنسي و همچنين تلاشها براي مهار اين وضعيت است.

از اين دختران به نظر بيشتر از 13 سال ندارد و يكي از چندين دختري است كه در آفتاب نيمروز در خيابان به دنبال مشتري است و در حالي كه ماشينم را در خيابان پارك مي كنم با رقص تحريك كننده اي سعي دارد تا نظر من را جلب كند.

كلمي 13 ساله جلو آمده و مي گويد كه آيا علاقمند به داشتن برنامه هستم؟ برنامه اسم رمزي است براي روابط جنسي يك ساعته. وي در قبال اين كار تنها 5 دلار مي خواهد. زن سن دار ديگري كه در همان نزديكي ايستاده جلو آمده و خود را مادر كلمي معرفي كرده و مي گويد: دو دختر ديگر هم هستند كه هر دو هم سن دخترم هستند. با همين قيمت. متلي هم در همين نزديكي است كه مي شود اتاقي را براي يك ساعت كرايه كرد.

عذرهاي متعددي را مي آورم و به سمت بارها و فاحشه خانه هاي منطقه قرمز شهر مي روم.
با وجود سخت گيري هاي پليس اما به نظر نمي رسد خودفروشي كودكان چندان هم از خيابانهاي شهر رسيف ناپديد شده باشد. كشوري كه قرار است تا 4 سال آينده ميزبان جام جهاني شده و اوضاع اقتصادي خود را رونق دهد.

برزيل به دليل داشتن سواحل طولاني و مرموز خود كه هرساله ركورددار جذب توريست مي شود موفق شد تا حد زيادي در برابر ركود جهاني اقتصاد ايستاده و مقاومت كند.

شهرت شهواني اين كشور مدتهاست كه به جذب ناخواسته توريستها منجر شده است. هر هفته تورهاي ويژه گذراندن تعطيلات هزاران اروپايي مجرد را با پروازهاي اختصاصي براي فحشا ارزان به برزيل مي آورند و هم اكنون اين كشور به عنوان نخستين مقصد توريستي جهان از تايلند هم سبقت گرفته است!

با فرود آمدن شب توريسم جنسي در خيابانهاي رسيف در ايالت پرنامبوكو برزيل زنده شده و دختران فاحشه با توريستها مخلوط مي شوند. سن قانون فاحشگي در برزيل 18 سال است اما بسياري از آنها بسيار جوانتر و حتی کودک به نظر مي رسند.

رانندگان تاكسي با دختراني كه براي وارد شدن به بارها بسيار جوان هستند. يكي از اين رانندگان دو دختر را به قيمت يك نفر و همچنين رساندن رايگان ما تا متل پيشنهاد مي كند و با معرفي سارا و ماريا به من مي گويد: اينها به سن قانون نرسيده اند بسيار ارزانتر از آنهايي هستند كه به سن قانون رسيده اند.

هيچكدام سعي نمي كنند سنشان را پنهان كنند و در حاليكه دست در دست هم دارند كمي وحشت زده به نظر مي رسند. منطقه قرمز شهر رسيف هم اكنون مملو از ماشينهايي شده كه به آرامي از كنار گروههاي دختراني كه بدنهاي خود را به نمايش گذاشته اند خزيده و رد مي شوند.

پيا 13 ساله موافقت مي كند تا از زندگيش به عنوان يك كودك خودفروش بگويد. وي مي گويد كه هر روز در نقطه مشخصي از خيابان از صبح تا شب كار مي كند تا بتواند خرج اعتياد پدر و مادرش به كوكائين را تأمين كند. پيا گفت: معمولاً هر شب 10 مشتري دارم كه هر كدام بين 5/3 تا 5/5 دلار مي دهند كه براي خريد يك بسته كراك كافي است.

براي امنيت بيشتر پيا با گروهي از دختران بزرگتر كار مي كند كه هم براي آنها مشتري مي آورند و هم از دختران جوانتر و پول آنها مراقبت مي كنند.

او گفت : دختران زيادي هستند كه از من كوچكتر بوده و اينجا كار مي كنند مثلا خواهر من 12 سال دارد و يك دختر11 ساله هم هست. اما پيا نگران خواهرش بيانكا است چون آخرين بار با مردي غريبه بيرون رفته و ديگر بازنگشته است.

پيا از سن 7 سالگي اين كار را شروع كرده و بر اساس تخمينهاي يونيسف 250000 نوجوان فاحشه در برزيل وجود دارد. وي مي گويد: من مدتهاست كه اين كار را انجام مي دهم و هيچگاه به خطراتش فكر نمي كنم. خارجيها اينجا زياد هستند و من با بسياري آنها بوده ام.

چند خيابان آن طرف تر با رانيسون 14 ساله و ايوان 12 ساله آشنا مي شوم. آنها مي گويند: ما براي خريد برنج و خوار و بار براي خانواده مان نيازمند اين پول هستيم. والدين ما چندان نگران ما نيستند و فقط به آنها مي گوييم كي مي رويم و كي بر مي گرديم. آنها فقط پول را از ما مي گيرند تا غذا بخرند و مي دانند كه چون که اين پول بدست آمده.

اكثر توريستهاي جنسي عادت داشتند تا به شهر فورتالزا در 500 مايلي رسيف بروند اما اين رويه ديگر ادامه ندارد. در سالهاي گذشته شهر كئارا كه يكي از شهرهاي ميزبان جام جهاني هم است در اين ايالت به روشني نشان داد كه به هيچ وجه از توريستهاي جنسي استقبال نمي كند. هر هفته چندين خودرو مسلح و پليس فدرال به طور مسلح در خيابانهاي منطقه قرمز به گشت زني پرداخته و با شكستن درب متلها و فاحشه خانه ها مجرمين را دستگير و دختران زير سن قانوني را با خود براي مراقبت مي برند.

الين ماركز وزير ايالتي حمايت از كودكان ادعا مي كند كه طرحهاي وي موثر واقع شده اند. وي مي گويد: ما در فارتالزا مكانهاي زيادي را تعطيل كرده ايم و خيابانها به طور كامل خالي از فاحشه ها هستند. هدف ما افزايش اين سختگيريها تا زمان جام جهاني در مورد توريسمي است كه خودفروشي كودكان را ترويج مي كند.

به نظر ساير ايالات هم منتظر روشن شدن نتيجه اقدامات خانم ماركز هستند تا در صورت موفقيت از الگوي مشابهي پيروي كنند.

اما در ازاي هر مكاني كه بسته شده و هر توريستي كه دستگير مي شود قربانياني نيز وجود دارند كه بسياري از آنها به خانه هاي خيريه برده مي شوند. براي مثال رزا دسارون در شهر رسيف هم اكنون ظرفيتش كاملا تكميل شده چرا كه بسياري از اين دختران حاضر نيستند به خانه هاي خود و به دامن فقري بازگردند كه آنها را به خودفروشي كشانده است. اين دختران از سراسر برزيل به اين مركز فرستاده مي شوند.
ماريا 12 ساله ميخواست پيش مادرش برگردد اما چون دلالش او را مجبور به كار در خيابانها كرده بود و او را تهديد كرده بود اگر فرار كند او را خواهد كشت اين كار نكرد. وي هنوز نگران زندگيش است.

من انتخابي نداشتم هر كاري او ميگفت انجام ميدادم من احساس ميكردم دوران بچگي خود را از دست داده ام من فقط 9 ساله بودم من ميترسيدم بعضي مواقع كه بدون پول برميگشتم او مرا كتك ميزد.

جين سوئلي سيلوا كه اين مركز را تأسيس كرده است مي گويد اكثر دختران بين 12 تا 14 سال سن دارند و بسياري از آنها با مشكلات حاد مانند سرطان دهانه رحم وارد مركز مي شوند. با توجه به اينكه در اكثر موارد اين بيماري در مراحل اوليه است مي توانيم به آنها كمك كنيم و شكر خدا در اكثر موارد درمانها موفقيت آميز است. تعدادي از دختران نيز با مشكل بارداري روبرو هستند كه پدر طفل يك توريست خارجي ناشناس است.

خيريه بريتانيا شادي بچه هاي بين المللي تصميم به ساختن خانه هايي براي دختران فاحشه كرده انذ تا آنها در بتوانند در مكان سالمي زندگي كنند
مركز خيريه بين المللي شادي كودكان در بريتانيا قصد دارد تا مراكز بيشتري را براي نگهداري از اين كودكان ايجاد كند.

به گفته سارا .د.كاروالهو از مقامهاي اين مركز در چند سال اخير بحران روي آوردن كودكان به خودفروشي در شمال شرقي برزيل افزايش چشمگيري داشته است كه تا حد زيادي ناشي از افزايش توريستهايي مي شود كه براي گذارندن يك تعطيلات سكسي به برزيل مي آيند. مهم است كه نوجوانها را از خيابانها جمع آوري كنيم و به آنها يك مكان سالم بدهيم تا زندگي كنند.
اما سخت گيري هاي پليس و اين موسسات خيريه هنوز نتوانسته اند افرادي مانند پيا را از خيابانها جمع كنند.

خانه وي زاغه كوچكي است كه در آن با مادر و برادر و يك خواهر 12 ساله اش زندگي مي كند كه هنوز به خانه برنگشته و در آن تنها دو كاناپه وجود دارد كه به عنوان تختخواب از آن استفاده مي شود و يك تشت پلاستيكي براي شستن لباسها و ظرفها.

وقتي از مادرش در مورد ناراحتي احتماليش از شغل دخترش پرسيدم ظاهرا وي بيشتر نگران اين بود كه دخترش با دست خالي و بدون پول به خانه بازگردد. پيا به من گفت كه اميدوار است روزي بالاخره اين كار را كنار بگذارد و گفت كه شنيده است مراكزي هستند كه از اينگونه دختران حمايت مي كنند.

وي گفت: هر روز از خدا مي خواهم تا من را از اين زندگي نجات دهد. بعضي اوقات كار را متوقف مي كنم اما باز هم مجبور مي شوم در جستجوي مردان به خيابانها بروم. مواد مخدر بد است، ضعف من است و مشترياني كه هميشه حاضرند به راحتي پول بدهند.