آمارهای بی​شمار نیکوکاران

هنوز هم سر چهارراه‌ها متکدی داریم، هنوز هم کودکان گل‌فروش در خیابان‌ها پرسه می‌زنند و کارتن خواب‌ها با خاموشی خورشید، زیر پل‌ها به خواب می‌روند، اما جالب است که در همین وضع پرآشوب، آمارهای رسمی از وجود میلیون‌ها نیکوکار ایرانی در سراسر کشور سخن می‌گوید.

روز گذشته نیز معاون مشارکت های مردمی کمیته امداد به مهر خبر داد که هم اکنون 23 میلیون خیر، حامی و نیکوکار با مجموعه امداد همکاری دارند و بر اساس آمارهای رسمی نیز بیش از 15 هزار مرکز خیریه در کشور، فعالیت می کند.

نباید فراموش کرد که این آمار 23 میلیون خیر، شامل افرادی است که با کمیته امداد همکاری دارند و آماری از دیگر نیکوکاران، منتشر نشده است که بی گمان، اگر آنها را هم محاسبه کنیم باید آمار خیران از مرز 23 میلیون نیکوکار ایرانی عبور کند اما سوالی که در این بین مطرح می شود این است که چرا این حجم عظیم از نیکوکاران نمی توانند تنگدستی را از چهره جامعه ایرانی حذف کنند و همچنان سایه فقر بر سر بسیاری از خانواده های ایرانی سنگینی می کند.

اولین پاسخی که برای پاسخ به این پرسش ها به ذهن می رسد، شک کردن به آمارهای رسمی است.

یعنی می شود فرض کرد که آمار 23 میلیون خیر ایرانی، اغراق آمیز باشد و یا در محاسبه این آمارها، هر کمک جزئی و مقطعی نیز محاسبه شده و با احتساب آنها، به آمار چند میلیون نیکوکار ایرانی رسیده ایم.

پاسخ دیگر این پرسش را می شود در عملکرد نیکوکاران و مراکز خیریه جستجو کرد. اگر آمار میلیون ها خیر ایرانی و وجود 15 هزار مرکز خیریه را بپذیریم، در این صورت واضح است که مشکل به ساماندهی نشدن خیران برمی گردد.

موازی کاری نهادهای خیریه دولتی و غیردولتی و تعداد زیاد آنها، در بسیاری اوقات باعث سردرگمی خیران می شود و حتی این آشفته بازار، گاهی به بی اعتمادی نیکوکاران برای شرکت در امور خیریه هم منجر شده است.

همکاری بیشتر حاکمیت و مردم برای انجام امور خیریه، تعیین نقش دقیق هر کدام از آنها در مسیر فعالیت های خیرخواهانه، برخورد با برخی مراکز خیریه غیرمجاز که از اعتماد نیکوکاران سوء استفاده می کنند و تعیین یک دستگاه مسئول برای ریل گذاری و مدیریت همه فعالیت های نیکوکارانه در کشور، کارهایی است که اگر انجام شود، شاید در آن صورت بتوان امیدوار بود که آمار میلیون ها خیر ایرانی، بازخورد ملموس و نمود عینی هم در جامعه داشته باشد.

منبع:‌ جام جم آنلاین