انفعال صدا و سیما در نيمه شعبان

نيمه شعبان از جمله ایام پرفضيلتي است كه درباره آن روايات و احاديث بسياري نقل شده است به همين خاطر جشن نيمه شعبان هم از بزرگ‌ترين جشن‌هاي شيعيان است كه به مناسبت ميلاد امام مهدي(عج) در مناطق شيعه‌نشين جهان برگزار مي‎شود و خاص بودن اين شادماني بيشتر به خاطر آن است كه حضرت مهدي(ع) تنها امام معصومي است كه از گزند تيغ دشمن مصون مانده و سال‌هاي سال است منتظر ظهور و چشم به‌راه آمدنش هستيم تا بيايد و جهان را پر از عدل و داد كند.

 

 اما در كنار مراسم سنتي و جشن‌هاي باشكوهي كه همه ساله در سرتاسر كشور به انحاي مختلف توسط مردم گرفته مي‌شود از تلويزيون به عنوان تنها رسانه فراگيري و عمومي كشور انتظار بيشتري مي‌رود تا دراين باره حضور پررنگي داشته باشد. درست است كه در ايام تبليغات انتخاباتي قرار گرفته‌ايم، ولي گويا آنقدر كه شور و حرارت رسانه ملي براي انتخابات است، درباره اين روز بزرگ و جهاني شناخت يا همت چنداني در تلويزيون وجود ندارد تا هدفمند و با محتواي بيشتري به نيمه شعبان و مولود آن بپردازد. پخش چند ترانه و مولود خواني‌هاي گذرا ميان برنامه‌اي از شبكه‌هاي تلويزيوني اوج تلاش رسانه ملي در نيمه شعبان بود!

 

اي كاش مديران رسانه ملي آنقدر كه به سياست و انتخابات مي‌انديشند كه در جاي خود اهميت دارد و لازم است كمي هم به ساختن باورهاي ديني و عمق بخشيدن به آن از قاب رسانه ملي توجه  مي‌كردند؛ به‌خصوص براي كودكان و نوجوانان از چنين عيد بزرگ اسلامي تصويري ماندگار ترسيم مي‌كردند، چراكه كودكان نسبت به بزرگ‌ترها ساختارذهني‌شان ساده و فاقد پيچيدگي است و چون نسل تصويرهستند بيشتر وقت‌شان را پاي تلويزيون و برنامه‌هاي آن مي‌گذرانند اما متأسفانه در شب و روز نيمه شعبان تلويزيون از ظرفيت اثرگذاري كه درباره مهدويت داشت با سادگي عبور كرد و دل خوش به اين بود كه با چند ترانه، موسيقي و نوشتن عيد مبارك رسالت خود را به انجام رسانده است؛ درحالي كه بايد روز ميلاد امامي كه انتظار ظهورش را مي‌كشيم با ساير ايام متفاوت باشد. معلوم نيست اگر مراسم و جشن‌هاي خودجوش سنتي مردمي نبود و اگر آذين‌بندي‌هاي پرخاطره و زيبا در شهرها و روستاها وجود نداشت با چنين كارنامه ضعيف روشنگري كه رسانه ملي ما دارد چگونه مي‌توانستيم پرچم انتظار را براي نسل‌هاي آينده و جهانيان بالا ببريم؟!

 

البته اين مسئله تقصير كل سازوكار فرهنگي كشور نيز است؛ سازوكاري كه متأسفانه بايد بگوييم به طور جدي سكولاراست. اگر همين انيميشن «شاهزاده روم» را كه توليد سازمان اوج است نه نهادهاي دولتي و سنتي مانند بنياد فارابي، حوزه هنري، وزارت ارشاد و... از ليست كنار بگذاريم به جرئت مي‌توان گفت براي معرفي امام زمان هم در طول سال‌هاي بعد از انقلاب چيزي در دست نداريم. بارها به مسئولان مربوطه حضوري يا تلفني يا در حد يادداشت‌هايي گوشزد كرده‌ايم كه درباره اهل‌بيت مستندي خوب وتوانا بسازيد، اما افسوس كه پس از اين همه سال چنين توليداتي درباره امام زمان نداريم چه آنكه اگر مرحوم سلحشور نيز نبود بخش عمده آثار ديني و قرآني در زمينه سينمايي و تلويزيوني را هم نداشتيم.

 

 چطور است بعد از 38 سال هنور براي چنين ايام مهمي كه نشان از قدرت اسلام شيعي در جهان است، برنامه‌ريزي نداريم و حتي حاضر به هزينه هم نيستيم؟! اين سخن مقام معظم رهبري كه چندي پيش در فضاي مجازي وحقيقي منتشر شد كه فرموده بودند بچه‌ها مي‌گفتند تلويزيون در اعياد مثل بيابان است؛ هنوز كه هنوز است براي توليدات تلويزيوني مصداق دارد درحالي كه قالب‌هاي مختلف فرهنگي مانند تئاتر، كاميك‌استريپ، انيميشن، مستند، فيلم و سريال تلويزيوني هستند كه مي‌توان براساس موضوعات مهدوي به زيبايي توليد و ارائه كرد. دربحث آيتم‌هاي نمايشي هم هرچند اين روزها نيز مانند روزهاي ديگر«خندوانه» كه زياد نمي‌توان آن را برنامه طنز ناميد و «دورهمي» از تلويزيون طبق روال عادي پخش مي‌شود اما چطور نمي‌توانيم و هنرش را نداريم آيتم‌هايي با محتواي مذهبي ارائه دهيم؟! هرچند فيلم‌هاي طنز خارجي نيز سنخيتي با اين ايام ندارد اما مدت‌هاست تلويزيون درايام عيد به‌خصوص اعياد مذهبي كه بايد حس شادي و متفاوت بودن با ساير روزها را در مخاطب ايجاد كند در اين ايام آثار قابل توجه و ملموسي ندارد. ازسينماي داخلي انتظاري نيست و وضعش روشن است يا سياه‌نمايي و مسائل غيراخلاقي را به تصويرمي‌كشد يا طنزهاي سخيفي كه عملاً درتلويزيون ايران قابل پخش نيست.