«برادر حاتمی‌کیا» نظام، وابسته نمی‌خواهد

روزنامه شرق- لیلی فرهادپور: 22 بهمن‌ماه، آخر شب، ابراهیم حاتمی‌کیا که تنها در گوشه‌ای از صندلی‌های ردیف اول اختتامیه جشنواره فیلم فجر نشسته بود، (صندلی‌هایی که برای مقامات رزرو شده بود و نه برای هنرمندان)، نام خود را برای جایزه بهترین کارگردانی شنید.

 

 

بدون آنکه برعکس بقیه کارگردانان و سینماگران در سالن، دوروبر‌ش هواخواهانی وجود داشته باشند تا رویش را ببوسند یا دستی برایش بزنند، عصبانی و شتاب‌زده روی سن رفت و سیمرغش را گرفته و ناگرفته میکروفون را اسلحه‌ای فرض کرد و رگبار مسلسل را اول بر رشیدپور و بعد بر داوران و منتقدان و همه خالی کرد و گفت: «من فیلم‌ساز وابسته نظام هستم!» و بعد به‌راحتی عنوانی را که سال‌هاست متعلق به تنها نهاد رسمی امنیتی کشور است؛ یعنی «سربازان گمنام امام زمان» را برای مؤسسه‌ای استفاده کرد که به‌هرحال کارش اقتصادی است و هزینه می‌کند و قرارداد می‌بندد تا «کالا»؛ بله کالای فرهنگی تولید کند و بفروشد.

 

به کجا چنین شتابان حاج‌کاظم؟! آدم به‌خاطر ٣٠ یا صدتا مرغ که به همه‌چیز چوب حراج نمی‌زند! آن هم الان! اکنون که سیا و ترامپ و دارودسته‌های جهانی‌اش کرورکرور هزینه می‌کنند تا از معترضان در وطن و خارج از وطن، ضدوطن بسازند و حتی پرچم مملکت را به آتش بکشند. حاتمی‌کیاجان! الان به نظرم این نظام بیشتر به مدافع احتیاج دارد تا به وابسته.

 

چنین  نگاه کن! صداوسیما نیز به این درایت رسیده که اگر وابستگی را کنار نگذارد، اگر انتقاد نکند، اگر درست دفاع نکند، اگر به درآمد خودش متکی نباشد و همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبد وابستگی بگذارد تا بودجه‌هایش تأمین شود، در این دنیا باخته است و برای همین است که برنامه‌های انتقادی مانند جنگ «حالا خورشید» و سریال‌هایی مانند «لیسانسه‌ها» می‌سازد، حتی اگر به قول «گل‌آقای» خدابیامرز سوفاف باشد.

 

آقای حاتمی‌کیا، برادر! ما در سوریه‌اش هم مدافع حرم داریم، نه وابسته به حرم! ما به جنگ میان عراق و ایران هنوز که هنوز است می‌گوییم دفاع مقدس، نه جنگ مقدس. هنوز هیچ مقام این نظامی که به آن وابسته هستید، این‌گونه که شما به‌صراحت با لحنی تند ادعای ارث می‌کنید، نکرده است. حالا یکی به فیلم شما گفت کمدی! یکی به مؤسسه وابسته شما گفت ارگان! چه اتفاقی افتاده؟ این چه بنیانی است که دارید می‌گذارید؟ به کجا چنین شتابان؟!