آقای رئیس‌جمهور به دشمن آدرس ندهید

روزنامه خراسان در یادداشتی به قلم سیدعلی علوی؛ سردبیر خود نوشت:

دو روز قبل مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا باافتخار و به عنوان یکی از نشانه های تاثیر گذاری سیاست فشار حداکثری آمریکا بر ایران اعلام کرد که « ما توانسته ایم جلوی 70 میلیارد دلار درآمد نفتی ایران را بگیریم. »

دیروز مقام دیگری از کاهش ۱۵۰ میلیاردی درآمدهای نفتی ایران گفت که در کمال تعجب این مقام یک مقام رسمی ایرانی بود.

روندی که طی ماه گذشته توسط دکتر نوبخت و جهانگیری تکرار شده بود، در کمال تعجب توسط ریاست جمهوری دنبال شد.

اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس جمهوری 11 تیرماه با بیان این که فروش نفت ایران به صفر نرسیده و با همه محدودیت‌ها، فروش نفت با "روش‌های دیگر" ادامه دارد تاکید کرده بود : حتی کشورهای "دوست" ایران هم "تقریبا جرئت این را‌که از ما نفت بخرند ندارند.

حدود دوماه بعد دکتر نوبخت معاون رئیس جمهور هم در سخنانی مشابه که نشان دهنده تاثیر گذاری تحریم های آمریکاست، گفت: «شدیدترین مرحله تحریم نفت در برابر غذا بود اما الان در شرایطی هستیم که این بی‌انصاف‌ها و دژخیمان حتی برای غذا و دارو اجازه فروش یک قطره نفت را نمی‌دهند و اگر هم به فروش می رسد امکان تبادل مالی وجود ندارد.»

اظهاراتی سوال برانگیز که برای آن نمی توان تحلیل محتوای خوش بینانه ای تصور کرد.

اید نزدیک ترین گمانه درباره این سخنان رئیس جمهور و مقامات ارشد دولت تحلیل آن در فضای رقابت های سیاسی داخلی و پاسخ به انتقاد ها ازعملکرد دولت است به عبارتی این سخنان را می توان پاسخی دانست به فشارهایی که درفضای داخلی به دولت وارد می آید.ما هم قبول داریم اگر چه به عملکرد مدیریتی دولت در حوزه های مختلف انتقاد های جدی وارد است اما گاه برخی منتقدان دولت پا را از محدوده انصاف بیرون گذاشته و عملا بدون در نظر گرفتن محدودیت ها و فشار هایی که در عرصه سیاست خارجی بر دولت وجوددارد، عملکرددولت را نقد می کنند،

اما سوال این است شخصیتی چون رئیس جمهور با سابقه چندین ساله در سیاست خارجی چگونه می تواند از تاثیرات این مواضع بر تشدید سیاست های دشمن ملت ایران یعنی کاخ سفید غافل شود آن هم در وضعیتی که ترامپ به هر ترفندی دست می زند تا وضعیت خود را در رقابت های انتخاباتی این کشور بهبود بخشیده و عملکردش را موجه جلوه دهد .

آیا این سخنان رئیس جمهور و مقام های ارشد دولت اذعان به تاثیر گذاری سیاست های فشار حداکثری دولت ترامپ نیست؟ آیا این روش عقلانی است که برای منفعتی کوچک‌تر که همانا ساکت کردن برخی منتقدان داخلی است منفعتی بزرگ‌تر یعنی شکست پروژه تحریم ها و فشار حداکثری را فدا کرد؟ پروژه ای که اگر دولتمردان کاخ سفید چه جمهوری خواه و چه دموکرات از تاثیرگذاری آن اطمینان حاصل کنند مطمئن باشید هیچ گاه این سلاح را در مقابل مردم ایران کنار نخواهند گذاشت .

لذا ادامه این استراتژی سوالاتی را برمی انگیزد.از جمله این که آیا دولت، اکنون را زمان مناسبی برای امتیاز گیری از دولت آمریکا می داند؟اگر چنین است آیا به رای آوردن ترامپ مطمئن است؟ آیا مذاکره با دولتی مستعجل معقول است؟ یا اگر دولت به رای آوری ترامپ مطمئن نیست این گونه موضع گیری که موقعیت دشمن قسم خورده این ملت را تحکیم می کند، چه تفسیری دارد ؟آیا کارکرد چانه زنی داخلی و پیاده سازی استراتژی فشار از پایین و چانه زنی از بالا را دارد؟

به نظر می رسد حتی اگر دولت به این جمع بندی رسیده که راه برون رفت از شرایط اقتصادی مذاکره است که با توجه به تجربه عمل کردن دولت قبلی و فعلی آمریکا به تعهدات شان دربرجام ، این گزاره جای بحث جدی است، آیا این ایام و قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا وقت مناسبی برای ورود به بحث مذاکره با این دولت که حداقل در نظر سنجی های فعلی شانس کمتری برای پیروزی دارد و به عبارتی دولت مستعجل است می باشد ؟

اما فارغ از نیت گویندگان کارکرد موثر این اظهارات مدیران دولتی همچون دکتر جهانگیری و‌دکتر نوبخت و در راس آن رئیس جمهور محترم پالس صریح به دولت فعلی و آینده ایالات متحده است که تحریم ها به اندازه ۱۵۰ میلیارد و نه به اندازه ۷۰ میلیارد اثر کرده است .دکتر روحانی دیروز سخن از آدرس غلط گفت.این‌که به مردم آدرس غلط ندهیم که منشا همه مشکلات کاخ سفید است .

ما هم با بخش قابل توجه این سخنان موافقیم که منشا بسیاری از مشکلات ایران عزیز و انقلاب اسلامی دشمنی آمریکاست اما به همان میزان معتقدیم که مردم ابعاد داخلی و خارجی آدرس صحیح مشکلات را می‌دانند. نبایست به دشمن قسم خورده ایران و انقلاب اسلامی آدرس درست داد.تقریبا همه کنش گران سیاسی با طیف های مختلف متفق القول اند که ایران و آمریکا در بزرگ ترین کارزار جنگ اراده ها هستند.روزگاری که بایست مراقب باشیم در دقایق طلایی این کارزار گل به خودی نزنیم.