روشی جدید برای احیای فضانوردان در فضا

در حالی که احیای قلبی-ریوی مرسوم روی سطح زمین تاکنون جان افراد بی‌شماری را نجات داده است، اما این روش در شرایط بدون گرانش فضا کارایی ندارد و محققان به فکر روش‌های جایگزین برای آن هستند.

به گزارش ایسنا، احیای قلبی-ریوی(CPR) تکنیکی است که از زمان توسعه نسخه مدرن آن در دهه ۱۹۶۰ جان افراد بسیاری را نجات داده است. با این حال، مشخص شده است که در جاذبه صفر خیلی خوب کار نمی‌کند، بنابراین تیمی از متخصصان قلب اروپایی در حال آزمایش جایگزین‌هایی برای فضانوردان هستند.

به نقل از نیو اطلس، احیای قلبی ریوی(CPR) نه تنها برای کمک‌های اولیه اختصاصی، بلکه برای شهروندان عادی نیز یک دانش ضروری است و آنقدر ساده است که تقریباً هر کسی می‌تواند آن را یاد بگیرد. روش CPR می‌تواند به معنای واقعی کلمه تفاوت بین زندگی و مرگ را برای کسی که دچار ایست قلبی شده است، رقم بزند.

برای افراد آموزش ندیده، طبق گفته انجمن قلب آمریکا (AHA) و سایر سازمان‌های بهداشتی، روش تکیه روی دست، تکنیک ترجیحی است. این یک تکنیک ساده است که شامل اعمال فشار ریتمیک به جناغ سینه از طریق دست‌ها با استفاده از وزن امدادگر است. این کار، قلب را فشرده می‌کند و جریان خون را تا زمان شروع مجدد کار قلب یا رسیدن کمک‌های حرفه‌ای حفظ می‌کند.

این روش فوق‌العاده خوب جواب می‌دهد، مخصوصاً اگر بتوانید ضرباهنگ منظمی را حفظ کنید، اما در فضا اوضاع کاملاً متفاوت است. در جاذبه صفر، هیچ وزنی برای تحمل وجود ندارد و امدادگر تلاش بی‌حاصلی برای وارد کردن فشار روی قفسه سینه بیمار خواهد داشت، بنابراین به روش دیگری نیاز است.

برای ارزیابی جایگزین‌ها، متخصصان قلب با مرکز ملی مطالعات فضایی آژانس فضایی فرانسههمکاری کردند تا آزمایش‌هایی را در یک هواپیمای ایرباس A310 که برای پرواز در قوس‌های سهموی به منظور شبیه‌سازی شرایط ریزگرانش اصلاح شده بود، انجام دهند تا بدنیت ترتیب بی‌وزنی را برای مدت کوتاهی شبیه‌سازی کنند.

محققان در طول این بی‌وزنی‌های کوتاه‌مدت، روش CPR دستی و سه نوع دستگاه فشرده‌سازی قفسه سینه خودکار را آزمایش کردند.

چنین دستگاه‌هایی برای عموم مردم چندان شناخته شده نیستند، اما قطعات استاندارد تجهیزات اضطراری برای انجام CPR در مواردی هستند که فضای کافی برای روش ایستادن روی دست وجود ندارد، مانند محدودیت‌های محدود یک بالگرد یا زمانی که CPR باید برای مدت زمان بسیار طولانی اعمال شود. این کار را می‌توان با یک قاب با پیستون (یک دستگاه پیستونی جمع‌وجورتر یا یک باند فشاری قابل حمل که به بدن متصل می‌شود) انجام داد.

هدف این بود که محققان ببینند کدام یک از این روش‌ها می‌تواند قفسه سینه را تا عمق ۵۰ تا ۶۰ میلی‌متر فشرده کند. چیزی که آنها دریافتند این بود که در جایی که احیای قلبی-ریوی دستی ناموفق بود، دستگاه پیستونی مکانیکی استاندارد می‌توانست به عمق مورد نیاز برسد.

ناتان رِینِت(Nathan Reynette) از بخش قلب و عروق دانشگاه لورین(Lorraine) گفت: ما روش‌های مختلفی را برای اعمال فشار بر قفسه سینه در یک «آزمایشگاه پرنده» آزمایش کردیم که شرایط ریزگرانش را که فضانوردان در فضا تجربه می‌کنند، بازسازی می‌کرد. استفاده از نوع خاصی از دستگاه فشار خودکار قفسه سینه تنها روشی بود که عمقی را که توسط دستورالعمل‌های بین‌المللی احیا توصیه می‌شود، برای حفظ جریان خون به مغز در یک ایست قلبی واقعی فراهم می‌کرد. امیدواریم یافته‌های ما در دستورالعمل‌های بعدی برای درمان ایست قلبی در فضا گنجانده شود.

از آنجایی که فضانوردان بر اساس سلامت جسمی انتخاب می‌شوند، احتمال حمله قلبی بسیار کم است، اما با کاهش شدید هزینه‌های سفر فضایی، مطمئناً در آینده نزدیک تعداد بیشتری از عموم مردم راهی مدار زمین خواهند شد. علاوه بر این، این فناوری می‌تواند برای نجات جان انسان‌ها در زیردریایی‌ها و پایگاه‌های دورافتاده قطب شمال نیز مورد استفاده قرار گیرد.