|
به گزارش خبرآنلاین در ابتدای این مطلب «رابرت اف. ورث» با ناامیدی مینویسد «بسیاری از حامیان اپوزیسیون ایران انتظار داشتند که با اعتراض گسترده خیابانی، پنجشنبه پیش [22 بهمن] یعنی سیویکمین سالگرد انقلاب اسلامی، لحظه اوج پیروزی باشد».
ورث ادامه میدهد «در عوض، آن روز موجب شد که اپوزیسیون از خودش شدیدا انتقاد کند، چرا که اعتراض به صورت ناامیدکنندهای محدود بود و سخنان احمدینژاد در مورد برنامه هستهای ایران آن اعتراض محدود را نیز تحت الشعاع قرار داد».
نویسنده ادامه میدهد اکنون، «حامیان اپوزیسیون طرد شده در حال آزمودن تاکتیکهایشان هستند و میکوشند تا کاتالیزور [عامل شتابدهنده] تازهای برای جنبش بیابند. جنبشی که پس از انتخابات ریاست جمهوری، با قدرت شگفتانگیزی ظهور کرد و تا 8 ماه قبل ادامه یافت».
ورث پس از بررسی چند وبلاگ مینویسد گرچه رهبران اپوزیسیون شناخته شدهای (موسوی و کروبی) وجود دارند، اثبات شده که توانشان برای سازماندهی اعتراضات محدود بوده، و اعتبار آنها در میان معترضان جوان تندروتر از بین رفته است.
گزارش نویس
او به محسن سازگارا اشاره کرده و ادامه میدهد این روزنامه نگار مقیم آمریکا گفته بود روز پنجشنبه [22 بهمن] توازن قوا را تغییر داده و راه «اقدام نهایی» بر ضد حکومت را هموار خواهد کرد، این اظهار نظرها به صورت گسترده در اینترنت دست بدست میشد.
نویسنده نیویورک تایمز در انتهای این مقاله به نقل زا «مهرزاد بروجردی»، استاد دانشگاه سیراکیوز و تحلیلگر مسائل سیاسی مینویسد این لحظهی آزمودن کارایی جنبش سبز است. شما افرادی را میبینید که امیدشان را از دست دادهاند. اما پرسش بیپاسخ این است: درگام بعد چه باید کرد؟