| |
تصویربرداری لحظه‌های ورود حضرت امام به میهن اسلامی و پخش آن، گویای این حقیقت است که فرزندان ایران و انقلاب در رادیو و تلویزیون ملی ایران از مدت‌ها قبل، خودشان را برای این روزها و لحظه‌ها آماده کرده بودند.
من آن موقع مهندس فنی و مسوول واحد رپرتاژ سازمان بودم که قسمت مهمی از سازمان بود. حکومت دست بختیار بود و کارکنان سازمان در اعتصاب بودند و از طرف دیگر، از 6 ماه قبل از ورود امام به ایران من جزو کمیته استقبال امام خمینی بودم و به مدرسه رفاه می‌رفتم و با شهید عراقی و دیگران کارها را هماهنگ می‌کردم. در حقیقت من دو تا مسوولیت داشتم؛ هم مدیر واحد رپرتاژ و هم سردسته اعتصابیون رادیو و تلویزیون!
پیش از 12 بهمن سه واحد سیار مستقر شدند؛ یکی در فرودگاه مهرآباد، یکی در مسیر و سومی هم در بهشت زهرا (س). این واحدها با تمام تجهیزات آن روز آمده بودند. اما به دستور بختیار فرودگاه بسته و از ورود امام جلوگیری شد.
در نتیجه ما واحدهای سیار را از فرودگاه خارج کردیم و به بهشت زهرا (س) بردیم و در قطعه 17 مستقر کردیم و پس از این‌که فرودگاه باز شد، واحدها دوباره به فرودگاه برگشتند.
من همراه مرحوم مهندس شکرالله ایزدی و مهندس عباس افراشته بیشترین زمان را در مدرسه رفاه بودیم. در مدرسه رفاه پنجره‌ای بود که امام خمینی جلوی آن می‌آمدند و با مردم دیدار می‌کردند. در آن اتاق که 3 یا 4 مترمربع بیشتر نبود، حضرت امام نشسته بودند و من هم روبه‌روی ایشان نشسته بودم و از شدت خستگی چرت می‌زدم.
عظیم جوانروح (فیلمبردار سریال مختارنامه) هم پروژکتور به سقف نصب می‌کرد. من به عظیم گفتم: کاری داری؟ گفت: نه، تو استراحت کن. من همان طور که نشسته بودم سرم را به دیوار گذاشتم و خوابم برد؛ شاید چند لحظه بیشتر طول نکشید. حضرت امام خمینی از جایشان بلند شدند و من هم بلافاصله از خواب بیدار شدم و به احترام، ایستادم. امام با محبت و چهره‌ای مهربان رو به من کرد و گفت: آیا کاری از دست من برمی‌آید؟ این شیرین‌ترین خاطره‌ای است که من از امام خمینی دارم.
