| |
اگر هيچ دليلي براي ترک رفتارهاي عصبي و پرخاشگرانه‌تان پيدا نکرده‌ايد، شايد اين خبر تازه از دنياي تحقيقات بتواند انگيزه شما را براي اين کار قوي کند.
محققان مي‌گويند خشم، پرخاشگري و افسردگي، باعث کم شدن توانايي دستگاه ايمني بدن مي‌شود و در نتيجه افرادي که اين خصوصيات را دارند، به احتمال بيشتري ممکن است دچار بيماري‌هاي مختلف شوند؛ از حمله قلبي گرفته تا فشار خون بالا و حتي ديابت.
به گزارش HealthDay News، محققان دانشگاه «دوک» در ايالات متحده، با بررسي وضعيت تعدادي از بازماندگان جنگ ويتنام، که در مطالعه ديگري شرکت کرده بودند، توانستند اين نتايج را به دست آورند.
آنها تغييرات نوعي واسطه ايمني، به نام C3 را در خون اين افراد، در طي 10 سال، بررسي کردند. ضمن اين که از طريق پرسشنامه‌هاي استاندارد، همه افراد شرکت کننده در طرح را از لحاظ شاخص‌هاي روانپزشکي، افسردگي، خشم و پرخاشگري، ارزيابي کردند.
نتيجه اين شد که افرادي که بيشتر افسرده يا عصبي بودند، سطح اين ماده در بدنشان 3/7 درصد بيشتر بود. مطالعات قبلي نشان داده بود سطح C3 در خون، مي‌تواند نشانه‌اي از آمادگي فرد براي بروز واکنش‌هاي التهابي، به صورت مزمن، در او باشد؛ واکنش‌هايي که زمينه را براي ابتلاي فرد به انواع بيماري‌ها، مانند ديابت و حمله قلبي، فراهم مي‌کند.
اين نتايج، همگي بعد از آن تاييد شد که اثر عواملي مثل سيگار، الکل، نسبت وزن به قد، مواجهه با گازهاي شيميايي زمان جنگ و مانند آن حذف شده بود.اين مطالعه، نتايج چندان دور از ذهني ندارد.
پيش از اين هم مطالعات نشان داده بود افسردگي مي‌تواند در افراد مبتلا به بيماري‌هاي قلبي و عروقي کشنده باشد؛ چرا که احتمال پاسخ به درمان آنها را کم مي‌کند و خطر بروز حمله‌هاي بعدي را افزايش مي‌دهد. اين مطالعه جديد توانسته است با روشن کردن نقش يک شاخص التهابي، رابطه بين سلامت روان و جسم را عيني‌تر توضيح دهد.
به گفته محققان اين طرح، افرادي که رفتارهاي عصبي و پرخاشگرانه دارند، اصولا دنيا را طور ديگري نگاه مي‌کنند که شايد همين نگاه بدبينانه و خشن و منفي، عامل همه مشکلات رفتاري و بيماري‌هاي جسمي ناشي از آن باشد.
آنها دنيا را نه در کنار خود، که در برابر و عليه خود مي‌بينند. به اين ترتيب سعي دارند به نحوي با آن مبارزه کنند و طبيعي است که هميشه احساس شکست کنند.
شايد بديهي به نظر برسد، اما اين محققان تاکيد دارند که نتايج به دست آمده در اين تحقيق، به اين معنا نيست که براي پيشگيري از بيماري‌هاي التهابي، حمله قلبي و ديابت، تنها به درمان‌هاي روانپزشکي بسنده کنيم.
