| |
العالم، امانی که قبلاً در مرکز شهر دمشق همراه همسر و ۵ فرزندش زندگی می کرد، گفت: ما در اردوگاه الزعتری مانند حیوانات محبوس در قفس زندانی هستیم و راهی برای خروج از این اردوگاه نداریم.
امانی می افزاید: من هفت روز هفته را در یک مرکز غیردولتی در اردوگاه الزعتری کار می کنم و حداقل ۱۰ ساعت در روز مشغول کار هستم و پس از سه هفته کار کردن فقط ۳ دلار به دست آوردم و این در حالی است که مادرم بیمار و پدرم مسن است و دختربچه ام نیاز به رسیدگی و سرپرستی دارد، و خلاصه اینکه زندگی در این اردوگاه غیرقابل تحمل است.
امانی خاطرنشان کرد: با حقوق ۳ دلار در هفته نمی توانیم خانواده ۱۰ نفره مان را اداره کنیم لذا مجبور شدم خواهر ۱۴ ساله ام «قمره» را برای کار کردن به این مرکز غیردولتی بیاورم ولی افزایش حقوق نیز کمکی به حال ما نمی کند. «اینترپرس سرویس» که با امانی مصاحبه کرده، خاطرنشان کرد: یکی از راه های به دست آوردن پول در اردوگاه الزعتری، فروش دختران است و امانی نیز مجبور شد که خواهرش قمره را به یک تبعه سعودی بفروشد .
امانی می گوید: من اتباع اردنی، مصری و عربستانی را دیدم که در اردوگاه به دنبال دختران باکره هستند، و در قبال هر دختری ۳۰۰ دلار می دهند.
اردوگاه الزعتری مملو از جمعیت آواره سوری است؛ چادرها در مساحتی قریب به ۳ و نیم کیلومتر مربع نصب شده است و ۱۵۰ هزار آواره سوری در این چادرها زندگی می کنند، در حالی که این آمار ۳ برابر ظرفیت این اردوگاه است. امانی تأکید کرد: اردوگاه الزعتری در وسط بیابان واقع است و ساکنین آن از توفان های شنی و بیماری های مختلف رنج می برند و کمک های بشردوستانه اندکی که به این اردوگاه فرستاده می شود، به دست همه ساکنین نمی رسد؛ و کسانی که مواد غذایی کافی برای سیر کردن خود یا پتوی کافی برای گرم کردن خود ندارند، این مواد غذایی و گرمایشی را از کسانی که آن را رایگان دریافت کرده اند، می خرند و به عبارت دیگر رقابت برای به دست آوردن مواد غذایی سخت است.
