قرص جديد براي درمان سرطان ريه

قرص ايرسا که براي کنترل سرطان ريه توليد شده است تاثير شگفت انگيزي بر درمان اين سرطان دارد.
محققان علوم پزشکي مي گويند اين دارو که پيشتر براي استفاده گروه هاي محدودي از مبتلايان به سرطان ريه مورد استفاده قرار گرفته است در موارد پيشرفته سرطان ريه نيز موثر نشان داده است.
بيماراني که روزي يک قرص از اين داروي ساخت شرکت آسترا زنکا را مصرف مي کنند طول عمر قابل قبولي دارند.
اين دارو به عنوان خط دوم درمان سرطان ريه بعد از ترکيب دارويي موسوم به شيمي درماني مورد استفاده قرار مي گيرد.
بر اساس اعلام خبرگزاري رويترز ، دکتر ادوارد کيم و همکارانش از مرکز تحقيقات سرطان اندرسون در دانشگاه تکزاس طي مقاله اي در نشريه لانست پزشکي اعلام کردند اين نخستين بار است که يک داروي خوراکي در برابر شيمي درماني مطرح مي شود.
دکتر ميشل کولن از بيمارستان دانشگاهي بريگهام در انگليس نيز گفت کساني که اين دارو را مصرف مي کنند نتايج شگفت انگيزي مشاهده خواهند کرد.
به گفته اين دانشمند ، قرص ايرسا ايمن تر از شيمي درماني است و مي توان به جاي تاکسوتر از آن سود جست.
سرطان ريه سالانه يک ميليون و دويست هزار نفر را در جهان از پاي در مي آورد که در مجموع مهم ترين علت مرگ ناشي از سرطان در جهان محسوب مي شود.
بيماري سرطان در هر بافت يا عضوي از بدن انسان زماني آغاز مي شود كه سلول هاي آن بر خلاف قوانين طبيعت و بدون كنترل رشد كنند.
با رشد غير طبيعي گاه در كوتاه مدت، گاه در طولاني مدت باعث اختلال در عملكرد بافت عضو يا اعضايي از بدن مي شوند.
رشد سلول هاي بدن در حالت طبيعي تصاعدي است، يعني يك سلول به دو سلول وبيشتر تبديل مي شوند، در حالي كه تكثير سلول هاي سرطاني كاملاً خارج از اين روند طبيعي است.
تاكنون بيش از سيصد بيماري سرطاني مختلف شناسايي شده است.
تعدادي از اين بيماري ها با رشد و گسترش بسيار وسيع در بدن و تعدادي با رشد كمتر و گاهي در زمان طولاني تر پيشرفت مي كنند.
اگر درمان پذير نباشند موجب مرگ بيمار مي شوند.
از آن جايي كه بيماري هاي سرطاني در نوع، رشد و پيشرفت در قسمت هاي مختلف بدن متفاوت هستند به همين دليل راه هاي تشخيص و جلوگيري از پيشرفت بيماري كه احتمالاً با درمان صددرصد بتوان جان بيمار را از مرگ نجات داد متفاوت است.
تحقيقات علمي و پزشكي ثابت كرده اند در صورتي كه راه هاي تشخيصي سرطان هاي سينه، دستگاه گوارش و يا ريه كه بسيار معمول هستند پيشرفته بود احتمال درمان و طول عمر بيشتر مي شد.
در صورت شناسايي اوليه و درمان هاي موجود شانس زنده ماندن مبتلايان حداقل تا بيش از هفتاد و هشت درصد مي شد.