| |
یکی از مشکلاتی که همواره کمپانی های بزرگ را تهدید می کند سقوط در دام موفقیت است . دام موفقیتی که اکنون می خواهیم از آن بحث کنیم موفقیت سایپا در قبضه کردن بازار های خودروی داخلی است که با هوشمندی سلسله مدیران حاکم بر این مجموعه در طول بیش از یک دهه رخ داده است و یک کمپانی با ابزار و امکانات کوچک را به موفقیت هایی بیش از رقیب بزرگ خود رسانده است .
انتخاب خودروی پراید و سایر خودروهای تولیدی در این مجموعه در کنار بهره وری بالا و واگذاری کمپانی های قطعه سازی در کنار ارائه خدمات پس از فروش قابل قبول موجب شد این مجموعه به یکه تاز بازار خودروی ایران تبدیل شود و دراین شرایط به اعتقاد کارشناسان این دام موفقیت یک از تهدیدات بزرگ پیش روی این شرکت قرار گرفت که در سرمستی این پیروزی فکری به حال آینده نشود و با عقب ماندن تکنولوژی پراید دوباره قصه وصله و پینه کردن و پیوند زدن ناموفق خودروها تکرار شود و در میان مدت دوباره بحران پیکانی که با عزت واقتدار حاضر به خداحافظی نبود تکرار شود پس از خداحافظی نیز کمپانی را دچار بحران مالی کند.
بذرپاش به عنوان یک مدیر مقتدر با افکار پخته و جسارت جوانی در به ثمر نشاندن پروژه غیر ممکن مینیاتور نشان دادند که پارا از آزمون و خطاها تکراری و سقوط در جریان روزمرگی بیرون کشیده اند و استعدادهای مهندسان و صنایع ایرانی را به شیوه ای غیر متعارف در محدوده زمانی شکوفا کرده اند.
مینیاتور بنا به اطلاعات به دست آمده به گونه ای طراحی شده ست که می تواند به حاکمیت سایپا بر بازار اصلی خودرو در ایران یعنی اقشار متوسط جامعه ، ادامه دهد و این روند را حداقل در یک دوره 5 ساله تضمین کند.
نکته بارز این موفقیت این است که برای اولین بار در کشور پیش از آنکه بحران احساس شود نظیر کمپانی های بزرگ جهانی سایپا آینده بازار ، پیشرفتهای تکنولوژیکی ، نیازهای بازار ، تحولات سیاسی و بسیاری از عوامل تأثیر گذار را پیش بینی کرده و تصمیم خود را برای تثبیت و گسترش سهم بازار عملاً به اجرا در آورده است.
این گونه حرکت کردن در مسیر برنامه راهبردی بلند مدت چیزی است که متأسفانه حتی در سطح کلان تصمیم گیری در کشور چندان مورد توجه قرار نگرفته و می توان به عنوان الگویی جایگزین مدیریت بدون توجه به آینده شود.
این گونه حرکت کردن در مسیر برنامه راهبردی بلند مدت چیزی است که متأسفانه حتی در سطح کلان تصمیم گیری در کشور چندان مورد توجه قرار نگرفته و می تواند به عنوان الگو در سایر شرکتهای بزرگ صنعتی کشور به عنوان الگویی جایگزین مدیریت بدون توجه به آینده شود.
از نکات دیگر قابل توجه ، اهمیت یافتن مباحث تحقیقاتی است که متأسفانه از دردهای بزرگ اقتصاد کشور به شمار می رود و این بخش به عنوان مغز متفکر سازمانها در ایران مورد بی مهری قرار گرفته است .
در جریان تولد مینیاتور از معدود دفعاتی است که می بینی م اهمیت دادن به تحقیق و توسعه و هزینه کردن دراین راستا آن هم به شیوه ای کار آمد ، تا چه حد می تواند راهگشا بوده و به پیوند شرکتهای ایرانی به زنجیره شرکتهای تثبیت شده در بازارهای جهانی کمک کند.
