روايت رهبرانقلاب ازاولين ديدارباعلامه جعفري
در عين اين‌كه ايشان [علامه جعفري] يك مرد هفتاد و چند ساله بودند، ولى تا آخرين بارى كه ايشان را ديديم، باز انسان همان حالت و همان شور و همان تحرّك را در ايشان مى‌ديد.
به گزارش پايگاه اينترنتي دفتر حفظ و نشر آثار آيت‌الله خامنه‌اي، رهبر انقلاب اولين ديدار خود با علامه جعفري كه در ديدار خانواده و مسئولان ستاد برگزارى مراسم ارتحال استاد علامه محمدتقى جعفرى (ره) در 17/09/1377 را چنين شرح مي‌دهند:
در آقاى جعفرى (رحمةاللَّه عليه) خصوصيات برجسته‌اى بود كه به‌نظر من همه اينها براى نسل جوان و پژوهنده و اهل علم و تحقيق الگوست. ايشان آن وقتى كه كارهاى تحقيقى خودشان را شروع كردند، خيلى جوان بودند.
البته من حدود سال‌هاى 34 و 35 بود كه ايشان را شناختم. ايشان تازه از نجف آمده بودند و جوان و فاضل و اهل تحقيق و فعّال و پرشور و مورد احترام بزرگان ما ـ مانند مرحوم آقاى ميلانى و بعضى از آقايان ديگر در مشهد ـ و نيز مورد احترام طلّاب بودند. اخوانشان هم در مشهد بودند؛ مثل آقاى آميرزا جعفر كه مرد بسيار باصفا و با معنويت و باروحى است. بله، عرض مى‌كردم كه ايشان هم به مناسبتى به مشهد آمده بودند و چند ماه يا يك سال ـ درست يادم نيست ـ در مشهد ماندند. ما از آن‌جا با ايشان آشنا شديم. در ايشان واقعاً روح تحقيق و تفحّص و نشاط و شور علمى مشاهده مى‌شد.
اين روحيه، از دوران جوانى تا پايان عمر ادامه داشت. آن وقت ايشان تقريباً سى و چند ساله بودند.
همه اين شور جوانى، در كار علمى و فكرى و بحث و نوشتن و تحقيق و مطالعه و اين‌گونه كارها صرف مى‌شد و البته حافظه فوق‌العاده و استعداد علمى ايشان هم به جاى خود محفوظ بود. اين حالت تا همين آخر هم ادامه داشت كه اين چيز عجيبى است. يعنى در عين اين‌كه ايشان يك مرد هفتاد و چند ساله بودند، ولى تا آخرين بارى كه ايشان را ديديم ـ به گمانم يك سال، يا هفت، هشت ماه پيش بود كه ايشان را ما زيارت كرديم ـ باز انسان همان حالت و همان شور و همان تحرّك را در ايشان مى‌ديد.
اين خيلى باارزش و قيمتى است كه انسان نگذارد گذشت زمان و حوادث گوناگون، شور و تحرّك و تهيّجى را كه خداى متعال در او قرار داده و مى‌تواند آن را مثل يك سرمايه گرانبها براى پيشرفت‌هاى گوناگون در ميدان‌هاى مختلف مصرف كند، از بين ببرد.
به‌هرحال وجود ايشان، حقيقتاً وجود ذى‌قيمتى بود و براى اسلام و مسلمين و نظام اسلامى ارزش داشت. ايشان تا آخر هم كار كردند؛ يعنى واقعاً آقاى جعفرى هيچ وقت از كارافتاده و كنار نشسته و بيكاره نشدند و دائم مشغول كار و تلاش و تحرّك بودند. خداوند ان‌شاءاللَّه درجاتشان را عالى كند.
