خبرهاي بد شما را خريدارند!
سيدجواد سيدپور در "تهران امروز" نوشت:
پيش‌تر از اين، روزي خبرنگار يكي از خبرگزاري‌ها آمد و گفت: «خبري نداري عليه شهرداري باشد؟» با تعجب گفتم: «چرا؟» گفت: «به ما گفته‌اند براي هر خبري كه عليه شهردار و شهرداري بياوري پاداش خوبي مي‌دهند.»
با تامل و تعجب فراوان گفتم: «عجب! خب به هر حال اين‌هم كاري است و از بيكاري كه بهتر است. نه، من كه خبري ندارم.» ولي خبر دارم كه برخي عزم خود را جزم كرده‌اند كه به هر نحوي شده در مديريت شهري هيچ چيزي جز رخداد‌هاي بد، فرجام‌هاي تلخ، نتايج بيجا و اتفاقات سياه نبينند.
بر اين گروه البته حرجي نيست و هر كسي از اين دايره «عرض خود مي‌برد و زحمت ما مي‌دارد» اين كار فقط آن‌گاه جان آزار و خردستيز مي‌شود كه براساس همين خبرهاي مجعول، تحليل‌ها و تفسيرهاي جعلي‌تري نيز توليد و منتشر مي‌شود اما چرا بايد فضا به‌گونه‌اي بشود كه عده‌اي كام‌شان را از تلخي ديگران شيرين كنند؟
چرا عده‌اي براي فرو افتادن ديوارهاي تونل توحيد لحظه‌شماري مي‌كردند؟مگر تونل توحيد جاي چه كسي را تنگ مي‌كرد؟ مگر نه اين است كه
هر روز تاخير در اين پروژه بزرگ هزينه‌هايي به شهر و شهروندان آن تحميل مي‌كرد، پس چرا زود راه افتادن آن براي برخي باعث تشويش شده بود و مدام خبرهاي ريز و درشت منفي عليه آن منتشر مي‌كردند؟
ديروز 12 بهمن، وقتي همزمان با ورود معمار كبير انقلاب اسلامي حضرت امام خميني(ره) به ايران در ساعت 9:33، 30دستگاه اتوبوس حامل خانواده‌هاي معظم شهدا، جانبازان و شهروندان به همراه 150 خبرنگار، عكاس و فيلمبردار اين تونل بزرگ را افتتاح كردند علي‌القاعده بايد پاياني مي‌بود بر يك دوره 30 ماهه از خبرسازي‌هاي نادرست ولي ناگهان يكي از خبرگزاري‌ها با ارسال گسترده SMS يك اتفاق ساده به كاربران خود از صحنه برخورد يك دستگاه خودرو با يك موتوري در تونل تصويري ساخت كه انگار فاجعه‌اي در حد خارج شدن قطار تهران – مشهد از ريل يا سقوط هواپيماي توپولف هواپيمايي تابان رخ داده است. اين خودگواهي است بر آنكه نه مديريت شهري تهران و نه مسئولان تونل توحيد، نبايد منتظر اتمام خبرسازي‌ها و بزرگنمايي‌هاي بي‌جهت و باغرض باشند اما واقعا چرا عده‌اي با تونل توحيد كه جزو افتخارات مهندسي ايراني و مديريت شهري در زمانبندي، سرعت، دقت و مديريت هزينه است، تا بدين اندازه مشكل دارند؟
پاسخ روشن است چرا كه تونل توحيد بيش از آنكه يك نماد شهري و خدماتي باشد نمادي است از يك دوره مديريت كه گفتمان خود را «گفتمان كارآمدي دين در عرصه مديريت جامعه» قرار داده است. گفتماني كه با تكيه بر مباني جاودان و روشن اسلام، امام(ره) و رهبر فرزانه انقلاب درصدد اثبات اين مدعاست كه مي‌شود در مديريت كلان جامعه، هم «اثربخشي» داشت و هم «كارآيي»، هم خادم مردم بود و هم ريا نكرد، هم جوي خيابان‌ها را پاك كرد و هم از مردم احترام ديد.
اين گفتمان با تكيه بر مباني انقلاب درصدد بزرگ‌كردن شهر نيست، در جست‌وجوي طبع بزرگ شهروندان است،به دنبال فخر‌فرشي بر مردم نيست. در راه تقويت غرور ملي است، آن هم نه با حرف كه با عمل. بدين‌سان كه شهري درخور و شايسته شهروندان آماده كند تا زيبايي و طراوت در آن موج بزند و هر روز از هر گوشه‌اي خبري و خيري بروز كند و تبلوري باشد از اراده و هماهنگي، همجوشي و همساني شهروندان و مديران.
گفتمان كارآمدي دين به دنبال نفي ديگران نيست، در تدارك اثبات خود است، اثبات اين گفته از امام (ره) و رهبري كه «ما نيز مي‌توانيم». مي‌توان با تكيه بر توانمندي‌هاي داخلي و با استفاده از فرزندان اين آب و خاك افتخار آفريد ولي «تفرعن» نداشت، مي‌توان شهري ساخت كه شهروندانش خدمت را واقعا احساس كنند و «منت» را نه. تونل توحيد تجسم توان فني و مهندسي پوياي ايراني است كه اگر مديريت بهينه و كارآمدي باشد حتما نتايج خوب و نيكويي به همراه خواهد آورد.
كيست كه نداند حجم عظيم پروژه‌هاي عمراني نيمه‌تمام كه سال‌ها بر دوش دولت‌ها سنگيني مي‌كرد و مي‌كند پيش از آنكه صرفا به دليل كمبود منابع و اعتبار باشد ناشي از فقدان مديريت كارآمد است؟
اكنون همه واقفند كه «كمبود اعتبار» اصلي‌ترين بهانه براي همه مديراني است كه ناتواني و ضعف دانش و تخصص خود را در پشت آن نهان سازند تا پاسخگوي مردم نباشند.
ديرزماني است كه متاسفانه مديريت كشور به عارضه بدخيم «مديريت هزينه» تبديل شده و هيچ هنر و توانايي ديگري از خود به نمايش نگذاشته است. توجيه قصور بسياري از پروژه‌هاي نافرجام در حالي كمبود اعتبار عنوان مي‌شود كه «پول» نه همه كارها را مي‌كند و نه همه كارها صرفا منتظر پول‌اند، اما بهانه و پوششي شده براي ضعف‌ها و ناتوانايي‌ها.
در چنين فضايي و در چنين دوره‌اي اگر پروژه‌اي شهري در قلب پايتخت و در ميان هياهوي پرازدحام ماشين‌ها و آدم‌ها بتواند در مدت 30 ماه به نتيجه برسد اگر يك شاهكار نباشد قطعا يك نمونه عالي و خوب است. نمونه عالي و خوبي از مديريت براي مردماني عالي و خوب كه شايسته چنين خدمتي هستند.
اين مردم سزاوار بهترين‌ها هستند چرا كه خود جزو بهترين‌ها محسوب مي‌شوند، اين را ما نمي‌گوييم اين را امام ما و رهبر فرزانه ما گفته‌اند كه ملت ما نمونه‌اند. در چنين شرايطي آيا بهتر نيست دوستان خوبي كه خبرهاي بد را دوست دارند و براي تهيه آن هزينه مي‌كنند، پول‌هاي‌شان را براي خدمت به اين مردم نمونه خرج كنند؟
