درد، پابه‌پای شین‌آبادی‌ها بزرگ شد

 بیایید از هیچ آینه‌ای نترسیم
سارا و سیرا چهار سال است که نیستند؛ چهار سال است که آمنه، اسمعه، آرزو، نادیه، شادی و... آرزو می‌کنند که کاش آن‌قدر گریه کرده بودند که زور گریه‌هایشان به آتش می‌رسید و سارا و سیرا کنارشان بودند. «کلاس قرآن داشتیم؛ تو کلاس بودیم که دیدیم بخاریمون مشکل داره و سرایدار داره دستکاریش می‌کنه. یه پیت نفت ریخت تو بخاری و یه پیت دیگه هم گذاشت کنار پنجره. معلم اومد سر کلاس و دید بخاری مشکل داره. یکی از بچه‌ها رو فرستاد که پارچه بیاره که یه‌دفعه صدای وحشتناکی از بخاری اومد بیرون.» دلشان گرم بخاری نفتی‌ای بود که زورش به هیچ دماسنجی نمی‌رسید؛ بخاری منفجر شد. کتاب‌ها روی حرف‌هایشان نایستادند. آتش گرفت. در، روی هیچ پاشنه‌ای نچرخید. کم آوردند. «ما ترسیدیم و فرار کردیم سمت در که معلممون گفت بشینید سرجاتون و هیچی نیست. ما هم خیلی ازش می‌ترسیدیم؛ به حرفش گوش کردیم و نشستیم که یه‌دفعه کلاس آتیش گرفت. همین که کلاس آتیش گرفت، معلممون رفت بیرون. بیرون کلاس وایساده بود و از پشت پنجره بهمون می‌خندید.» آتش به لب‌هایشان رسید. صورتشان را با کابوس‌هایی که در خواب می‌دیدند، معاوضه کردند و تا آخر عمر از هر بخاری نفتی می‌ترسند. «نیم ساعت تو کلاس بودیم و داشتیم می‌سوختیم که یکی از بچه‌ها که رفته بود بیرون، کمک آورد و مردم با بیل و کلنگ نرده‌ها رو کندن و تونستیم بیایم بیرون. وقتی هم رفتیم بیمارستان، آن‌قدر امکانات کم بود که خیلی از بچه‌ها روی زمین خوابیده بودن. سارا و سیرا هم فوت کردن.» صدای گریه، دل شین‌آباد را می‌شکند. حالا بعد از چهار سال کتاب‌ها نوشته‌اند: سین! بلند می‌خوانند: سارا، سیرا! بیایید. بیایید از هیچ آینه‌ای نترسیم. بیایید تمام چراغ‌ها را خاموش کنیم. اصلا آن‌قدر گریه کنیم روی خورشید که خاموش شود. تاریک که باشد، هیچ‌کس چپ نگاهمان نمی‌کند. سارا، سیرا! بیایید.