| |
- اقدام عجیب اوکراین در قطع ارتباطات هوایی با ایران
- مهاجرانی: بازگشت از برخی تصمیمات، به نفع دوستداران فوتبال است
- کیانوش رستمی همچنان زیر پرچم کوزوو
- بازگشت اوس موسی به «پایتخت ۷»
- تارتار: برابر پرسپولیس به دنبال برد هستیم
- اعلام آخرین ممنوعیت‌های ترافیکی در جاده‌ها
- قارداشی: بنیامین فرجی به آلمان می‌رود
- نتانیاهو حمله به صهیونیست‌ها در آمستردام را «یهودستیزانه» خواند
- البرز نائب قهرمان ورزش‌های زورخانه‌ای کشور شد
- کاتس: بازگرداندن اسرا اولویت من است
- الهلال خیلی سریع صدر را پس گرفت
- یک زن رئیس دفتر ترامپ شد
- امیر قلعه‌نویی و فرشاد پیوس اینجا متولد شدند!
- ۷ دلیل اصلی برای طلاق زوجین
با حوادثی که خبر نمی‌کنند، چه کنیم
فردا؛ ترافیک بیشتر از روزهای قبل بود. انگار هر اتومبیلی خودش را موظف می‌دانست نیم‌ترمزی بزند، دسته‌های گل و بنرهای سیاه و آدم‌های پربغض داخل ایستگاه آتش‌نشانی را نگاه کند، اشکی بریزد و بعد پایش را بگذارد روی گاز و دور شود. ما هم همین کار را کردیم. چشم‌مان را دوخته بودیم به تاج گل‌ها که راننده‌ٔ تاکسی‌مان گفت: «چهار روزه کارمون همین شده. خدا نگذره از این شهرداری!». هنوز دنده را عوض نکرده و گاز نداده بود که بقیه‌ٔ مسافرها دانه‌دانه شروع کردند به نظر دادن و انداختن تقصیر بر گردن بخش‌های مختلفی مثل اتحادیه‌ٔ اصناف، ستاد بحران، نیروی انتظامی و هزار جای دیگر. بالاخره نوبت به من رسید که نظرم را پشت تریبون آزاد تاکسی اعلام کنم. نظری که قرار نبود به جایی برسد، تکلیف چیزی را مشخص کند، کسی را به خانواده‌اش یا مالی را به جیب صاحبش برگرداند و تنها کارکردش آزار دادن گوش چهار سرنشین دیگر بود؛ برای همین سکوت کردم و میکروفون را پاس دادم به مسافر کناری. راننده راست می‌گفت. چهار روز بود که کارمان «همین» شده بود. همین چی؟ همین تحلیل‌های بی‌پایه و اساس، بدون اینکه منفعتی به کسی رسانده باشیم. از پنجره‌ی تاکسی به شهر غم‌زده زل زدم و فکر کردم واقعا ما بعد از همچین اتفاق‌های مصیبت‌باری چه کار باید بکنیم؟
به‌خاطر خودمان: تجربه‌ٔ وقوع چندین حادثه‌ٔ ناگوار در سال به خوبی نشان می‌دهد که ما نه تنها به شدت جوگیریم بلکه به همان میزان فراموش‌کار نیز هستیم. لازم است زلزله‌ٔ آذربایجان، حادثه‌ٔ منا، برخورد قطارهای تبریز و مشهد، سقوط چندین فروند هواپیما، گازگرفتگی، قصه‌ٔ تکراری تصادف‌های جاده‌ای و هزاران مورد دیگر را یادآوری کنم. خیلی‌هایمان حتی زمان وقوع حوادث فوق را به یاد نمی‌آوریم درحالی‌که موقع وقوع این حوادث، روزها عزاداری کرده، به تحلیل واقعه پرداخته و به خودمان قول داده بودیم که با تبدیل‌شدن به یک نیروی متخصص در زمینه‌ٔ مواجهه با حادثه، حداقل جان خود و خانواده‌مان را در امان نگه داریم. اما... حقیقت اینجاست که ما می‌توانیم یک هفته به‌صورت بیست و چهار ساعته درمورد یک واقعه حرف بزنیم (و حرف بسازیم!) و در عرض بیست و چهار ثانیه، همه‌چیز را فراموش کنیم. تا کی می‌خواهیم دنبال جعبه‌سیاه، مقصر احتمالی، خرابی سیستم و توطئه‌ٔ دشمن باشیم؟ بد نیست این بار قدمی هم خودمان برداریم. به‌کارگیری پیش پا افتاده‌ترین نکات ایمنی (که اتفاقا از مقاطع پایین دبستان آموزش داده شده و می‌شوند!) و یادگیری ابتدایی‌ترین نکات کمک‌های اولیه و مواجهه با بحران، شاید همان چیزی باشد که روزی دستمان را بگیرد و ما را از دهان حادثه، سالم بیرون بکشد. یاد بگیریم که یا جوگیر نشویم و یا حداقل انقدر زود جوگیر شدنمان را از خاطر نبریم! فراموش نکنیم که حادثه برای ایمن‌سازی زندگی‌مان تا «شنبه‌ای که میاد!» به ما وقت نمی‌دهد.
