نوشته آغداشلو برای تولد بیضایی

در حق بزرگى چون او جفاى بسیار روا شد، جفایى که در ذات جهل و حسد و بى‌اعتنایى است: از اخراجش از معلمى دانشکده‌ى هنرهاى زیباى دانشگاه تهران – به کوشش و خوش خدمتى گروهى از دانشجویان خودش! – در سال پنجاه و هشت، تا همه‌ى بى‌حرمتى‌ها و مانع تراشى‌ها و سنگ‌اندازى‌هاى سلیقه‌اى مسؤلین از یاد رفته در سال‌هاى بعد تا نتواند کار کند، تا منع و دریغ کردن از صدور مجوز چاپ و نشر نوشته‌هایش – گاه و بیگاه، و به بهانه‌هاى پرت و بى‌پایه… تا به عمد تاراندن او به جایى که جایگاهش نیست، اما آسوده است در آن جا.

پست وبلند این عمر پر مایه را تماشا کردیم و شاهد شدیم و منفعلانه و خوشدلانه داورى را احاله کردیم به تاریخ، که چه مغرض و فراموشکار و چاپلوس بوده است. اغلب.
مانند بهرام بیضایى یکى پیدا مى شود در قرنى و دورانى.
و خوشا به حال من که در عصر او حضور داشتم.