بحران دهه شصتی ها

تعداد بیکاران در سال های اخیر افزایش یافته است. هرچند اشتغالزایی صورت گرفته اما آمارها نشان می دهد که تعداد شغل های ایجادشــده کمتر از تعداد متقاضیان واردشده به بازار کار بوده است. بنابراین میتوان برآورد کرد که یکی از اصلی ترین دلایل نارضایتی عمومی ریشه در مسئله اشتغال دارد. موضوعی که معموال به لحاظ روانی آثار بیشتری نسبت به سایر مسائل اقتصادی بر جامعه به جامیگذارد.

نارضایتی از بیکاری بروز بیشتری در میان خانواده ها دارد، شاید به همین دلیل باشد که عملکرد مثبت در شاخص هایی نظیر تورم چندان خودنمایی نمی کند و زیر ســایه این چالش باقی مانده است.بیکاری، چالش بزرگ برخی تحلیلگران اقتصاد جامعه معتقدند که یکی از ریشه های ناآرامی های دی ماه گذشته مســئله بیکاری بوده است چراکه اکثر شــهرهایی که درگیر این ناآرامی ها شــدند با نــرخ بالای بیکاری مواجه اند.

شهرهایی نظیر ایذه و دورود با نرخ بیکاری بالای 40 درصد به خصوص در میان جوان ها، با ناآرامی های زیادی در آن ایام مواجه بودند . گــزارش مرکز آمار ایــران از بازار کار در پاییز 96 نشــان دهنده نرخ بیکاری 9.11 درصدی اســت اما جزئیات این آمار واقعیتهای نگران کنندهتری را نشان میدهد. 

نرخ بیکاری جوانان 15 تا 24 سال معادل 28 درصد برآورد شده است. شاخص بیکاری در برخی استانهارقمی بالای 20 درصد را نشان می‌دهد استان کرمانشاه با نرخ بیکاری25 درصدی در این زمینه رکورددار اســت. فراتر از آمارهای ملی و استانی، وزیر کشور اعلام کرده است که در برخی شهرها و بخش هانرخ بیکاری بالای 60 درصد ثبت شده است . 

گزارش مرکز آمار ایران اثبات میکند که در پاییز سال گذشته 3 میلیون و 141 هزار نفر در کشــور بیکار بوده اند. این در حالی است که در سال 92 تعداد بیکاران کشور 2 میلیون و 700 هزار نفر برآورد شده بود.

البته تعداد جمعیت شاغل نیز از حدود 24 میلیون نفر در سال 92 به 26 میلیون و 472 هزار نفر در سال 96 رسیده است. این آمار نشان میدهد که اشتغالزایی نیز از رشد بالایی برخوردار بوده و تعداد زیادی از متقاضیان کار موفق به پیدا کردن شغل شده اند اما اضافه شدن 400 هزار نفر به لشکر بیکاران نیز به نارضایتی عمومی از اقتصاد دامن زده است.