دلنوشته پرویز پرستویی برای اشکان خطیبی

«اشکان خطیبی عزیز و سینماوتلویزیون، قدر نشناس
وقتی عکست و دیدم
برخلاف عکس هایی که متاسفانه در این روزها میبینم
بغض کردم
اشک ریختم
تمام تنم درد گرفت و بند بند وجودم
تیر کشید.
ولی من قدر رنجی را که در این نقش
کشیدی
خوب میدونم.
یادمه وقتی خودم برای نقشی که در
فیلم سیزده ۵۹ داشتم
برای اینکه بیننده باور کنه ۲۰ سال در کما بودم
۲۰ کیلو وزن کم کردم .
وروزی که برای جمع آوری پول برای زلزله آذربایجان، جلوی سینما آزادی
تجمع کرده بودیم
یه هنرپیشه معروف بهم گفت
چرا اینجوری شدی؟
گفتم چه جوری شدم ؟
یواشکی در گوشم گفت چی میکشی؟
گفتم درد
گفت جدی میگم نکنه سیخی میکشی؟
گفتم آره
هرروز سیخکی میرم تا ایستگاه ۵ توچال و سیخکی برمیگردم
اگه طالبی بیا تو هم بکش...
اشکان عزیز
تا بوده همین بوده
ما قراره از رنج کارمون لذت ببریم
وقدر شناس هم نداشته باشیم
اصلا مهم نیست
مهم اینه که خودمون در دوران رنج کشیدن
لذتی میبریم
که درکش برای خیلی ها سخته
حق داری که آزرده بشی
وفکر نمیکنم چیزی رو در این سینما فعلی از دست داده باشی
حرف زیاده و جا برای این صفحه کم
امیدوارم روزی ،روزگاری
بستری خوبی فراهم بشه
وقدر تو بدونن و منتتو بکشن
وبا عزت در سینمایی که داشتیم
حضور داشته باشی
وبا عشق رنج بکشی و لذت ببخشی...
تو در هرجا که باشی
خوش میدرخشی
در تئاتر
در اجرا
در آموزش»