|
روزنامه کیهان نوشت: اظهارات محمدجواد ظریف از پاسخگویی درباره اتهامپراکنی اخیر و بهانه دادن دست دشمن، فرار از پاسخگویی است.
این اظهارات برخلاف ادعای بعدی ظریف، از چند جهت مجرمانه و سزاوار ملامت است:
جمهوری اسلامی ایران به خاطر سیاستبازی و جفای وزیرخارجه خود باید در مقابل آمریکا و اروپائیانی متهم پولشویی محسوب شود که 77 درصد کل پولشوییهای دنیا در قلمرو آنها انجام میشود و با 99 درصد این پولشوییها نیز مبارزه نمیشود!
بیانصافی و ظلم مضاعف آقای ظریف -غیر از برچسب زدن به منتقدان- همین است که به جای ذکر مصداق، یک اتهام مبهم و گسترده را بدون مصداق و محدوده به فضای رسانهای پرتاب کرده است. او در عین حال نام «دستگاههای فرهنگی» را پیش کشیده که باز هم یک اتهامافکنی مجرمانه است، چرا که همه این دستگاهها را زیر علامت سؤال میبرد.
در میان دو احتمال «دروغگویی و اتهام و افترا» و «اطلاع از پولشویی و همکاری با متهمان و کتمان تخلف» قرار دارد. او یا دروغ گفته یا یک فساد آن هم در مقیاس 30 هزار میلیارد تومان را لاپوشانی کرده، بدون آن که به دستگاههای دولتی ذیربط یا قوه قضاییه اطلاع دهد.
آدرس و مصداق ندادن آقای ظریف سند خلافگویی و فقدان شجاعت و مسئولیتپذیری در وی است. به عبارت دیگر او کوشیده ضمن تشویش اذهان و منفعل کردن صاحبنظران منتقد و نهادهای نظارتی مخالف الحاق به FATF و CFT، از پاسخگویی هم طفره برود؛ ولو اینکه در نقشه دشمن بازی کرده و خلاف ادعای گرفتن بهانه از دشمن، بهانه برای دشمن جور کرده باشد.
و بالاخره اینکه پولشویان واقعی - قبیل شهرام جزایری و مهدی هاشمی- دست بر قضا در اردوگاه متبوع آقای ظریف قرار دارند اما آقای ظریف صلاح نمیبیند به این مصادیق واقعی اشاره کند.