امکان اعدام و قصاص به روشی غیرازطناب دار

خبرگزاری تسنیم: آیین‌نامه اجرای احکام حدود، سلب حیات‌، قصاص و قطع عضو روز گذشته از سوی رئیس قوه‌قضاییه ابلاغ شده است که در متن آن مواردی چون اجرای حکم اعدام و قصاص به شیوه‌ای غیر از طناب دار یا اهدای عضو محکوم اشاره شده است.

رسول کوهپایه‌زاده اظهار کرد: روز گذشته 27 خرداد آیین‌نامه اجرای احکام حدود، سلب حیات، قطع عضو و قصاص نفس از سوی حجت‌الاسلام رئیسی رئیس قوه‌قضاییه ابلاغ شد که از نظر محتوا بسیار بدیع و جدید است.

وی ادامه داد: در این آیین‌نامه مقررات جدید و بدیعی درباره نحوه اجرای حکم قصاص و اعدام در نظر گرفته است شده که بسیار حائز اهمیت است. در ماده 40 این آیین‌نامه آمده که مجازات اعدام و قصاص به صورت حلق‌آویز و با استفاده از طناب دار، یا شیوه دیگری که کمترین آزار را برای فرد محکوم داشته باشد، به اجرا درآید. این یعنی در این زمینه، صرفا اجرای حکم از طریق طناب دار نخواهد بود و تأکید و صراحت دادر که به شیوه دیگری که کمترین آزار را برای محکوم داشته باشد نیز امکان اجرا دارد.

این وکیل دادگستری گفت: موضوع مهم دیگر این آیین‌نامه، مربوط به ماده 47 است که بحث اهدای عضو محکوم به اعدام یا قصاص را مطرح کرده است؛ طبق این ماده که شرایط و مقتضیات و ضروریات زمان را در نظر گرفته است و می‌تواند بسیار مفید و کاربردی باشد، بحث اهدای عضو محکوم به اعدام یا قصاص است. در این ماده آمده است:‌ چنانچه فرد محکوم، داوطلب اهدای عضو پیش یا پس از اجرای مجازات باشد و مانع پزشکی برای اهدای عضو موجود نباشد، قاضی اجرای احکام کیفری طبق دستورالعملی اقدام می‌کند که ظرف مدت 3 ماه از تصویب و ابلاغ این آیین‌نامه، توسط معاونت حقوقی قوه‌قضاییه، وزارت دادگستری و سازمان پزشکی قانونی تهیه و به تصویب رئیس قوه‌قضاییه می‌رسد.

کوهپایه‌زاده ادامه داد: در واقع این تمهید و تدبیر اندیشیده شده که محکومی که مجازات اعدام یا قصاص دارد، می‌تواند قبل از اجرای حکم یا بعد از آن، عضو خود را اهدا کند که البته ترتیبات این موضوع منوط به تهیه دستورالعمل جداگانه است.

وی با بیان اینکه این آیین‌نامه درباره تبعید و نفی‌بلد نیز صراحت و جزئیات بیشتری در نحوه اجرا دارد اظهار کرد: آنچه که مشخصا باید گفت این است که این آیین‌نامه، درخصوص نحوه اجرای مجازات اعدام و قصاص، تحول بزرگی در سیستم اجرای احکام کیفری ایجاد کرده است. بحث پیش‌بینی اهدای عضو محکوم و تمهید امکان آن که نهایتا جامعه و افراد نیازمند از آن بهره‌مند می‌شوند یک تدبیر و دوراندیشی قابل توجه است.