کاش نوروز ۹۹ در خانه بنشینیم

روزنامه ایران نوشت: تردیدی در این نیست که سال 1398، سال سخت و دردناکی بود. اتفاقات ریز و درشت، یکی پس از دیگری رخ می‌داد و شاید کمتر کسی انتظارش را داشت که پایان سال نیز با اوج بحران کرونا همراه شود. کرونا آمده و کلیه حیات اجتماعی ایرانیان را تحت تأثیر قرار داده است.

از رفتار مذهبی و توقف مناسک آن گرفته تا رفتار ملی و سنت عید و رفتارهای اجتماعی، چون سفر و نیز آموزش، ارتباطات و از همه مهم‌تر اقتصاد و حتی سیاست خارجی کشور را تحت تأثیر قرار داده است. در ادامه نیز معلوم نیست این اثرات در چه زمانی تمام شود. چگونگی و کیفیت ماه رمضان، نمایشگاه‌ها بعلاوه فعالیت‌های فرهنگی در اردیبهشت ماه، آغاز به کار مدارس و دانشگاه‌ها، توریسم و اقتصاد، همه و همه در هاله‌ای از عدم تَعُّین قرار دارند.

ولی همان طور که خداوند فرموده: «انَّ مع العسر یسرا، فانَّ مع العسر یسرا» باید به آینده امیدوار بود. چیزی که در سال 1398 برجسته بود، مقاومت برای عبور از مشکلات و مصائب است. اینکه سختی‌ها مانع از آن نشد که امید رسیدن به آرامش از دست برود. پس از عبور از هر مانع، مانع دیگری نمایان شد. ولی اینها موجب نگردید که از عبور و پشت سر گذاشتن موانع خسته شویم. حتماً نیروی ما تحلیل رفته است، این امر طبیعی است، ولی امید و انگیزه‌های ما این تحلیل نیرو را جبران کرده است و چشم انتظار روزهای خوب نیز هستیم.

سال 1399 را با کرونا آغاز می‌کنیم. کرونایی که احتمالاً اگر نگوییم هنوز در آغاز راه آن هستیم، به احتمال فراوان در میانه‌های راه تا رسیدن به نقطه اوج بحرانی آن هستیم. برای عبور از این وضعیت چاره‌ای نداریم جز اینکه به عنوان یک ملت واحد و متحد و باانگیزه عمل کنیم. اکنون زمان باز کردن پرونده‌های گذشته نیست. پرونده‌هایی که معلوم نیست که هیچگاه مختومه شود. اکنون زمان باز کردن صفحات آینده است.

صفحات سفیدی که هر یک از ما با عمل و مشارکت خودمان می‌توانیم جملات و سطور آن را با مفاهیمی مثبت و امیدآفرین پر کنیم و تصویری پذیرفتنی از آینده رقم زنیم. کرونا پدیده‌ای نیست که فقط با حضور و دخالت دولت و حکومت حل شود. کرونا با صدای رسا دو چیز را اعلام کرد، اول اینکه همه مردم فارغ از هر ویژگی، عضو یکسانی از پیکره این ملت هستند و درون یک کشتی نشسته‌اند.

دوم اینکه اقدامات اساسی و مؤثر بدون اراده ملی عملی نیست و اگر هم عملی باشد پرهزینه خواهد بود. هزینه را نیز کسی جز خودمان پرداخت نمی‌کنیم. بنابر این همه باید مشارکت کنند فقط باید به تقسیم کارها و وظایف توجه کرد.امروز پزشکان و پرستاران و کادرهای بهداشت و درمان کشور در صف اول مبارزه با این بیماری هستند. ولی وظیفه ما و دولت و حکومت چیست؟

وظیفه ما این است تا به گونه‌ای رفتار کنیم که کمترین فشار به این خط مقدم آورده شود. چگونه؟ اول رعایت بهداشت و دوم کاهش ارتباطات فیزیکی و عدم حضور در عرصه عمومی. ما باید خانه را بر خیابان ترجیح دهیم. نه فقط برای سلامت خودمان بلکه برای سلامت دیگران و نیز کاهش فشار بر کادر پزشکی و درمانی. ما باید نقش و وظیفه تاریخی خود را در حمایت از این مبارزان سلامت ایفا کنیم.

هرگونه بی‌توجهی به این دو اصل اساسی یعنی رعایت بهداشت فردی و نیز کاهش ارتباط اجتماعی و فیزیکی و حضور خیابانی، ضربه به خود، به دیگران و پزشکان است. دقیقاً مثل سربازی است که از پشت جبهه به سنگرهای خودی شلیک کند. وظیفه دولت و حکومت نیز در درجه اول سیاستگذاری درست و بهینه است و در درجه دوم تأمین امکانات و نیازهای فردی برای کادرهای بهداشت و درمان و مردم است. اتخاذ سیاست درست بسیار سخت است. امروز راه‌حل‌های گوناگونی وجود دارد. الگوهای چین، ایتالیا، بریتانیا و امریکا هر کدام با یکدیگر تفاوت دارد. ولی نکته مهم این است که نمی‌توان در باره یک الگو به توافقی عام رسید. هر الگو واجد عوارض مثبت و منفی خاص خود بوده و هزینه‌های فراوان دارد.

انتخاب الگوی مناسب متأثر از گستره شیوع ویروس، امکانات حکومت، فرهنگ مردم و ساختار اقتصادی و اجرایی نیز هست. بنابراین و مهم‌تر از هر چیز دولت باید سیاست روشنی را اعلام و ابلاغ کند، و جامعه را نسبت به آن توجیه نماید. با این حال ما در آستانه تعطیلات عید و سنت دید و بازدید و سفرهای نوروزی هستیم که می‌تواند به مثابه کشیدن ضامن نارنجک کرونا عمل کند. امسال را باید نادیده بگیریم، تا سال آینده عید باشکوهتری همراه با همه اعضای فامیل داشته باشیم. کاری نکنیم که سال بعد غصه بخوریم و بگوییم که ای کاش نوروز سال 1399 را در خانه می‌نشستیم و عازم سفر نمی‌شدیم!