گرین‌کارت نابودگر

«او را یکی از موفق‌ترین چهره‌های روزگار ما می‌شناسند و تقریبا در هر مصاحبه‌ای از او پرسشی درباره «موفقیت» و چگونگی رسیدن به آن می‌کنند. پاسخ او بیشتر وقت‌ها یکسان است: همیشه تصویری از آنچه می‌خواهید به آن برسید در ذهن‌تان داشته باشید و سخت و جدی برای تبدیل این تصویر به واقعیت تلاش کنید.»

به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: «نمونه کامل انسان بااستعداد و سخت‌کوشی است که در جست‌وجوی فرصت‌های بیشتر و موفقیت‌های بزرگ‌تر از کشور جنگ‌زده و - در آن زمان - نسبتا فقیر خود بیرون زد، در سرزمین دیگری مقیم شد و در آنجا به رویاهایی که در سر داشت، رسید. قرن بیستم و بیست‌ویکم پر از چنین مردان و زنانی است اما آرنولد شوارتزنگر اتریشی که سال ۱۹۸۳ در چنین روزی شهروند ایالات متحده آمریکا شد، از قهرمانی در ورزش بدنسازی و بعد بازیگری در سینما به شهرت رسید و چند سالی هم فرماندار کالیفرنیا بود حتما یکی از مشهورترین‌هاست. حتی امروز که ۷۴امین سال زندگی‌اش را تجربه می‌کند همچنان طرفداران زیادی دارد و مثلا بیشتر از ۲۲ میلیون نفر صفحه اینستاگرام او را دنبال می‌کنند.

احتمالا بیشتر ما آرنولد شوارتزنگر را با مجموعه فیلم‌های «نابودگر» می‌شناسیم که قسمت‌های اول و دوم آن اواسط دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی ساخته و اکران شد. آن سال‌ها، سال‌های اوج سینمای شوارتزنگر بود و چند فیلم از بهترین فیلم‌هایش- مثل کماندو (۱۹۸۵) و شکارچی (۱۹۸۷)- به همان دوره برمی‌گردند. دو سال بعد از پایان جنگ دوم جهانی در تال اتریش متولد شد. پدرش پلیس بود و سابقه خدمت به نازی‌ها را هم در کارنامه کاری‌اش داشت و همین موضوع، زمانی که آرنولد برای رسیدن به فرمانداری کالیفرنیا رقابت می‌کرد دستمایه تبلیغات رقبای انتخاباتی‌اش شد.

از همان نوجوانی ورزش را جدی گرفت و بعد از چند موفقیت کوچک و محلی، پیش از ۲۰ سالگی چند قهرمانی کشوری و اروپایی را هم کسب کرد. حتی زمانی که مشغول خدمت اجباری یک‌ساله در ارتش اتریش بود نیز اجازه شرکت در مسابقات و البته کسب قهرمانی را داشت. اما - چنان که خودش بارها گفته - از زندگی در اتریش راضی نبود و بزرگ‌ترین موفقیت‌های ورزشی هم او را آرام نمی‌کرد. از ۱۰ سالگی به آمریکای ثروتمند و پرزرق‌وبرق فکر می‌کرد و زمانی که ۲۳ سال داشت (سال ۱۹۷۰) بعد از درخشش در مسابقات مستر المپیا در نیویورک تصمیم به ماندن در این کشور گرفت. گویا آن زمان قوانین پذیرش مهاجر در ایالات متحده امریکا قوانین سخت و پیچیده‌ای بود و آرنولد چندسالی مثل مهاجری غیر قانونی در آن کشور زندگی کرد (جالب این که همان سال ۱۹۷۰ در فیلمی با عنوان «هرکول در نیویورک» بازی کرد). چند سال بعد مجوز رسمی اقامت گرفت، در کنار بدنسازی به کلاس بازیگری رفت و اصول اولیه این کار را آموخت و با نام‌نویسی در کالج سانتامونیکا (کالیفرنیا) ادامه تحصیل هم داد. دوران ورزش حرفه‌ای او حدود ۱۵ سال (از ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۰) ادامه داشت و با قهرمانی در مستر المپیا سیدنی به پایان رسید. بین این قهرمانی آخر و قهرمانی قبلی‌اش ۵ سال فاصله افتاده بود و از این‌ رو آن زمان، این موفقیت را «بازگشت» نامیدند. بعدتر با حمایت حزب جمهوری‌خواه قدم به سیاست گذاشت و در این میدان هم - البته به پشتوانه شهرت فراوانش - به موفقیت رسید. او را یکی از موفق‌ترین چهره‌های روزگار ما می‌شناسند و تقریبا در هر مصاحبه‌ای از او پرسشی درباره «موفقیت» و چگونگی رسیدن به آن می‌کنند. پاسخ او بیشتر وقت‌ها یکسان است: همیشه تصویری از آنچه می‌خواهید به آن برسید در ذهن‌تان داشته باشید و سخت و جدی برای تبدیل این تصویر به واقعیت تلاش کنید.»