| |
محمد کاسبی این روزها کجاست؟
خبرگزاری تسنیم: این روزها عمدتاً بازیگران پیشکسوت یا به نقش‌های تکراری، فیلمنامه‌های ضعیف گلایه دارند و یا بی‌توجهی و بی‌مهری‌های مسئولین فرهنگی کشور؛ وقتی بازیگر پیشکسوت و کاربلدی مثلِ «محمد کاسبی» در هر اثر سینمایی و تلویزیونی قرار می‌گیرد می‌درخشد، کسی از او خبری ندارد.
بازیگری که همیشه گزیده‌کار بوده و در هر کاری حاضر نمی‌شود. او را مخاطب با کارهای متعددی همچون "صاحبدلان" و "خوش‌رکاب" به یاد می‌آورند اما همین سالِ گذشته نقش نماینده مجلس را در سریال "دادِستان" مسعود ده‌نمکی ایفا کرد و در جریانِ همان مجموعه تلویزیونی، به کرونا مبتلا شد. او در همان روزهای پخش با ما گفت‌وگویی داشت و ماجرای ابتلایش به کرونا را این‌طور توضیح داد.
(محمد کاسبی در جریانِ‌این گفت‌وگو به سکانس‌های پایانی سریال "دادِستان" اشاره کرد و گفت: در روزهای پایانی کار که به ترکیه رفته بودیم و سکانس‌های پایانی "دادِستان" آنجا فیلمبرداری می‌شد یک روز مانده به پایان کار احساس کردم حال خوبی ندارم. بعد از بازگشت و گرفتنِ تست، متوجه شدم به کرونا مبتلا شده‌ام. همسرم هم به این واسطه کرونا گرفت. دلهره‌مان این بود که با ناراحتی قلبی که من دارم، شرایط سخت‌تر شود. یک ماهی در قرنطینه بودم و خوشبختانه تست گرفتیم منفی شد.)
اما چندی بعد در گفت‌وگویی با محسن علی اکبری تهیه‌کننده قدیمی سینما و تلویزیون متوجه شدیم او به عیادتِ محمد کاسبی رفته و این هنرمند پیشکسوت در بیمارستان بستری است.
هنرمندی که در سوابق او می‌توان بازیگری، کارگردانی، نویسندگی و دوبلوری را مشاهده کرد. ضمن اینکه او سوابق اجرایی زیادی در کار هنری داشته و از جمله بنیانگذاران حوزه هنری و مرکز هنرهای نمایشی است. کارنامه بازیگری "کاسبی" در تلویزیون اگرچه محدود و سختگیرانه اما پُربار و قابل اعتنا است، به خصوص بازی در سریال‌های خاطره‌انگیزی همچون "خوش رکاب"، "صاحبدلان"، "سه در چهار" و "سرّ دلبران".
یکی از ماندگارترین نقش‌آفرینی‌های "کاسبی" به حضورش در سریال "صاحبدلان" بازمی‌گردد، در قالب شخصیت "جلیل جاویدیان". کاراکتری که از سوی برادر کوچکش خلیل بابت حق‌خوری و ظلم‌هایی که می‌کند بشارت داده می‌شود به عذابی سخت. "صاحبدلان" یکی از شاخص‌ترین آثار مناسبتی تلویزیون در ماه مبارک رمضان به شمار می‌رود. "کاسبی" علت این ممتاز بودن را در قصه قرآنی این سریال می‌داند و حتی بر این باور است که "صاحبدلان" تنها مجموعه‌ای در تلویزیون محسوب می‌شود که مختص ماه مبارک ساخته شده و از این بابت، بی‌نظیر و تکرار ناشدنی است.
این بازیگر مجرب، علت استقبال فوق‌العاده مخاطبان از "صاحبدلان" را هم به محتوای غنی و پُربارش مرتبط می‌داند. "کاسبی" جذابیت اثر نمایشی را در مرتبه اول به قصه‌اش مشروط می‌داند و تصریح می‌کند که بسیاری از دغدغه‌های روز جامعه برای پرداخت در قصه‌های آثار نمایشی مغفول مانده است.
او در گفت‌وگو با برنامه "چهل تیکه"، وقتی مجری به او می‌گوید عاشق چشم و ابروی شما! ناگهان گریه می‌کند و می‌گوید یادِ چشمان زیبا و پرابهت «حاج قاسم سلیمانی» سردار دل‌ها افتادم.
کاسبی خیلی کم صحبت می‌کند اما جذاب و دلنشین؛ ترجیح می‌دهد گفت‌وگو نکند و خیلی اهل‌ِ هیاهو نیست. وقتی از محمد کاسبی سؤال کردیم چرا سریال‌های سال‌های اخیرِ تلویزیون نتوانسته به قوت و قدرتِ تأثیرگذاری مجموعه‌هایی همچون «صاحبدلان» سریال مناسبتی و حتی مثلِ "خوش رکاب" کار غیرمناسبتی داشته باشد. پاسخِ او خیلی شبیه به صحبت‌های برخی دیگر از هنرمندان بود. او گفت: «فکر می‌کنم همه‌چیز در وهله اول به قصه و جذابیت‌هایش باز می‌گردد. خیلی از مسائل و معضلات جامعه برای پرداخت در قصه‌ها مورد غفلت و بی‌توجهی واقع شده است. از اتفاقاتی که در سطح جامعه می‌گذرد می‌توان درام‌های تأثیرگذار خلق کرد. نسل امروز دغدغه‌هایی دارد که شاید نسل ما خیلی با آنها درگیر نبوده است. به این دغدغه‌ها باید پرداخت، به خصوص در مناسبت‌هایی مثل ماه مبارک رمضان. در عین حال، ساخت اثر مناسبتی آدم خودش را هم می‌خواهد. کسی که کاربلد باشد و مختصات چنین آثاری را بشناسد.»
همان‌طور که شخصیت‌هایی مثل رضا بابک، سیاوش طهمورث و بسیاری دیگر می‌گویند، محمد کاسبی هم بارها تکرار کرده که کم‌کاری‌ام فقط به خاطر نقش‌های پیشنهادی است که جذاب نیستند و ترجیح می‌دهم کار نکنم.
او این روزها به دلیل تبعاتِ ابتلا به کرونا و دردِ قفسه سینه، مشکل ریه و قلب هنوز در بیمارستان بستری است. پیگیری‌های ما نشان می‌دهد قرار است در هفته آینده عملِ قلبی روی این بازیگر پیشکسوت انجام شود. احتمالاً برخی از مسئولان ذیربط از حالِ «محمد کاسبی» و احوالاتِ «اسماعیل سلطانیان» و حتی «سعید پورصمیمی» و خیلی از هنرمندان پیشکسوت دیگر، خبری ندارند.
حتی به موقعِ تجلیل از سریال‌سازان 1399 هم با وجودِ بیماری به عنوان بازیگر سریال "دادِستان" نتوانست در جایگاه حاضر شود اما شاید تجلیل و تکریم امثال «کاسبی» برای مسئولین فرهنگی کشور چه در سینما و چه صدا و سیما که آثار فاخر و جذاب و خاطرانگیزی روی قابِ تلویزیون و پرده نقره‌ای سینمای ایران داشته، یک وظیفه و تکلیف باشد.
دست‌اندرکاران جدید در رسانه ملّی لازم است پایِ توصیه‌ها و گلایه‌های امثالِ «محمد کاسبی» بنشینند. وقتی او می‌گوید «نباید دو سال دو سال منتظرِ کار خوب باشم.» او می‌گوید: « روزی به یکی از مسئولین تلویزیون می‌گفتم اگر کارها را درست تصویب کنید من دو سال دو سال منتظر نمی‌مانم کار موردنظرم را پیدا کنم. البته آنها هم دلایل خودشان را دارند و از سویی نمی‌‌توانیم انتظار داشته باشیم همه کارهای تلویزیون هم "صاحبدلان"، "سه در چهار" و یا "دادِستان" باشد. اما با یک دقت بیشتری می‌توان سریال‌سازی کرد که تماشاگر جذب شود.»
او همچنین درباره مشکل سریال‌های امروز تلویزیون چنین گفت: تعداد سریال‌های امروز تلویزیون که می‌تواند مخاطب جذب کند نسبت به کارهایی که جذب نمی‌کند کمتر است. با دستورالعمل نمی‌شود این مشکل را برطرف کرد. عمده این کارها هم نوشته‌های خوبی دارند اما یا ترکیب بازیگران و عوامل درست کنار هم قرار نمی‌گیرند و یا کارگردانی مشکل دارد. من الان خودم "دادِستان" را می‌بینم کار خوبی از آب درآمده است.
همان طور که گفته شد بسیاری از پیشکسوتان امروز کنار گذاشته شدند یا برای نقش‌های فرعی و کوتاه مورد استفاده قرار می‌گیرند. در این رابطه سیاوش طهمورث از جمله بازیگران پیشکسوت که به تازگی حضور پررنگی در سریال «زخم کاری» داشت، در برنامه «رخ به رخ» گفت‌وگویی متفاوت انجام داد با تأکید بر اینکه بازیگران جوان ما بسیار بااستعدادند و من هم همیشه ایفاگر نقش‌های منفی نبوده‌ام؛ شاید اینجای صحبت‌های او قابل تأمل باشد؛ وقتی می‌گوید: جایزه تئاتر را گرفته‌ام اما جایزه سینما را به من نمی‌دهند و نپرسید چرا!
همچنین می‌توان یادِ صحبت‌های «اسماعیل سلطانیان» هم افتاد که می‌گفت «زمانه به بازیگرانی مثل من جفا می‌کند.»
چندی پیش «فتحعلی اویسی» از دنیا رفت که یکی از بازیگران کاربلد سینما و تلویزیون به شمار می‌رفت و حالا «محمد کاسبی» در بیمارستان است. «سعید پورصمیمی»، «فردوس کاویانی» و خیلی از هنرمندان کاربلد و پیشکسوت هم در گوشه و کنار قرار گرفتند به سراغ‌شان برویم و تا زنده‌اند از توصیه‌ها و رهنمودها و مشاوره‌هایشان استفاده کنیم. و اگر قرار است تجلیلی هم اتفاق بیفتد خیلی بهتر است خودشان باشند و از جریانِ تکریم، لبخند به روی لبان‌شان جاری شود.
