| |
دامون قنبرزاده، منتقد سینما با انتشار دلنوشته‌ای از انتقال داریوش مهرجویی به بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان خبر داده است.
دامون قنبرزاده، منتقد سینما با انتشار متنی نوشت:
* ظاهراً داریوش مهرجویی دوباره به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل شده است. گویا دلیلش این است که «لامینور»ش را با وجودی که قرار بود در اکران نوروزی قرار بدهند، از فهرست حذف کرده‌اند. بعد از چند سال سر دواندن مهرجویی و توقیف کردن فیلم، تصمیم گرفتند آن را اکران کنند. اما دوباره معلوم نیست چه اتفاقی افتاد که پشیمان شدند. این اولین بار نیست که مهرجویی دچار این ماجرا می‌شود. او پیش از این چهار بار دیگر هم توقیف و اکران نشدن فیلم‌هایش را به چشم دیده است. کار به جایی رسید که می‌گویند تهیه‌کننده‌ی «سنتوری»، فرامرز فرازمند، به خاطر توقیف همین فیلم سکته کرد.
* در ایام جشنواره، وقتی با فیلم‌سازان جوانی حرف می‌زدم که فیلم‌های‌شان دچار ممیزی شده بود، ترس و اضطراب را در چهره‌ها و بین کلمه‌های‌شان حس می‌کردم. آن‌ها سرخورده و خسته، بیش از آن‌که به فکر جایزه و تشویق باشند، به این فکر می‌کردند که چه‌گونه باید از سیستمی عریض و طویل به سلامت عبور کنند و به پرده برسند. اگر فقط یکی از این روایت‌هایی را که شنیده‌ام برای‌تان تعریف کنم، دهان‌تان باز خواهد ماند. خیلی از آن‌ها، هنوز به چهل‌سالگی نرسیده، پژمرده به نظر می‌رسیدند. کسی در سن‌وسال داریوش مهرجویی مگر دیگر چه‌قدر طاقت دارد؟
* واقعیتی را بگویم: من اگر مطلبی برای یک شماره‌ی «فیلم امروز» بنویسم و به دلایل مختلف تصمیم گرفته شود آن مطلب را برای شماره‌های بعد بیرون بگذارند، توی ذوقم می‌خورد. لااقل برای چند دقیقه حس بدی پیدا می‌کنم. به همین دلیل هر چه‌قدر هم که قیاس مع‌الفارق به نظر برسد اما می‌توانم به اندازه‌ی نوک سوزنی حرف‌های مهرجویی را درباره‌ی حال‌وروزش در زمانه‌ی توقیف «سنتوری» درک کنم. خوانده‌اید چه گفته؟ «در سن‌وسالی که از من گذشته، تک‌تک این اتفاق‌ها مثل پتک به روح وجسمم ضربه می‌زند.» مطلب من به هر حال در جایی منتشر خواهد شد، اما مهرجویی و فیلم‌سازان دیگر چه باید بکنند؟
* نمی‌دانم، شاید اصلاً فردا خبر برسد که دلیل بیماری مهرجویی اکران نشدن «لامینور» نبوده. اما بهرحال این اتفاق، هر چه‌قدر هم تصادفی باشد، موقعیت خوبی‌ست تا بار دیگر نشان داده شود که هنرمندکُشی و بی‌اهمیتی به انسان‌های درست‌‌وحسابی در این مملکت امری‌ست عادی. حتی به نظرم امری‌ست عامدانه.
