ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده با کمک زردچوبه!

بررسی جدید پژوهشگران آمریکایی نشان می‌دهد که زردچوبه می‌تواند به رشد رگ‌های خونی و ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده بدن کمک کند.

به گزارش ایسنا و به نقل از نانومگزین، یافته‌های جدید پژوهشگران "دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید"(UC Riverside) ممکن است به رشد رگ‌های خونی و سایر بافت‌های پرورش‌یافته در آزمایشگاه و همچنین، ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده در انسان‌های بیمار کمک کند.

"کورکومین"(Curcumin) که یک ترکیب موجود در زردچوبه است، خاصیت ضد التهابی و آنتی‌اکسیدانی دارد و به خاطر سرکوب "رگ‌زایی"(Angiogenesis) در تومورهای بدخیم معروف است. پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید اکنون کشف کرده‌اند که وقتی این ترکیب از طریق هیدروژل‌های مغناطیسی به کشت سلول‌های بنیادی منتقل می‌شود، به ترشح "فاکتور رشد اندوتلیال عروقی"(VEGF) می‌انجامد که به رشد بافت‌های عروقی کمک می‌کند.

کاربرد کورکومین برای بازسازی عروق مدتی است که مورد توجه قرار دارد اما به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. "هوینان لیو"(Huinan Liu) و "رزماری بورنز"(Rosemary Bourns)، پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید، پروژه‌ای را آغاز کردند تا به بررسی خواص احیاکننده کورکومین با پوشش نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی بپردازند و آنها را با یک هیدروژل زیست‌سازگار ترکیب کنند.

هنگامی که هیدروژل مغناطیسی با سلول‌های بنیادی مشتق شده از مغز استخوان کشت شد، کورکومین را به تدریج و بدون آسیب رساندن به سلول‌ها آزاد کرد. هیدروژل‌های بارگذاری‌شده با نانوذرات پوشیده از کورکومین، در مقایسه با هیدروژل‌های حامل نانوذرات بدون پوشش، میزان بیشتری از فاکتور رشد اندوتلیال عروقی را منتشر کردند.

"چانگلو ژو"(Changlu Xu)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پژوهش ما نشان می‌دهد که کورکومین منتشر شده از هیدروژل‌های مغناطیسی، سلول‌ها را به آزاد کردن فاکتور رشد اندوتلیال عروقی ترغیب می‌کند که یکی از مهم‌ترین فاکتورهای رشد برای تشکیل شدن رگ‌های خونی جدید است.

همچنین، پژوهشگران از مغناطیس نانوذرات استفاده کردند تا ببینند آیا می‌توانند نانوذرات را به مکان‌های مورد نظر در بدن هدایت کنند یا خیر. آنها برخی از نانوذرات پوشش داده شده با کورکومین را در یک لوله در پشت قطعات بافت جدید بدن خوک قرار دادند و از آهنربا برای هدایت موفقیت‌آمیز حرکت نانوذرات استفاده کردند.

این دستاورد نشان می‌دهد که این روش می‌تواند در نهایت برای رساندن کورکومین در جهت کمک به بهبود یا بازسازی بافت آسیب‌دیده استفاده شود.

نتایج این پژوهش، در مجله "ACS Applied Materials and Interfaces" به چاپ رسید.