بازار داغ خرید و فروش لباس دست دوم!

خبرگزاری آنا: لباس‌های برند یا مارک دار پوشیدن یک زمانی برای بعضی‌ها نشان افتخاری بود که نصیب هر کسی نمی‌شد. با جمع شدن اکثر نمایندگی‌های اصلی در ایران دیگر آن کسی که لباس هایش را از ترکیه می‌خرید می‌توانست ژست پولدار بودن را به نمایش بگذارد.

با به وجود آمدن تحریم‌ها تک و توک نمایندگی برند‌های اصلی در کشور پیدا می‌شود. آن لباس‌های کمی هم که در بعضی از مغازه‌ها پیدا می‌شود به قول مزون دار‌های شمال شهر، فروشنده‌ها چمدانی وارد کرده اند و به قول معروف قاچاق است.

اما مگر می‌شود لاکچری پوش‌ها دست از پوشیدن لباس‌های مارک دار بردارند حتی اگر به قیمت خرید لباس‌های دست دوم باشد!

چند وقتی است که مزون دار‌های شمال شهر لباس‌های دست دوم مارک دار را با قیمت‌های عجیب و غریب به برند پوش‌ها می‌فروشند و عجیب‌تر آنکه این افراد ترجیح می‌دهد لباس مارک دار تاناکورا را با افتخار بخرند.

کافی است سری به مزون‌های بالای شهر بزنید. چنان با دبدبه و کبکبه‌ای لباس‌های دست دوم خارجی را می‌فروشند که حتی به خودت جرئت نمی‌دهی بپرسی این لباس‌ها از کجا و چطور وارد کشور شده اند؟

تیشرت گوچی و زارا نزدیک به ۸ میلیون تومان، کیف دستی کوچک دیور حدود ۱۵ میلیون تومان، کفش‌های لوییس ویتون حدود ۵۰ میلیون تومان و لاکچری پسند‌ها این مبالغ را به راحتی برای اجناس دست دوم خارجی می‌دهند. البته تعدادی از خریداران نمی‌دانند این لباس دست دوم است و خیال می‌کنند از یکی از نمایندگی‌های برند معروف خرید کرده اند!

پوشاک تاناکورا و دست‌دوم عمدتا از پاکستان و همین‌طور غرب کشور و از سمت مهاباد وارد کشور می‌شوند. ورود آن‌ها هم کاملا به صورت قاچاق است. اما همین کالا‌های قاچاق که به شکل غیرقانونی وارد مرز‌های داخلی شده‌اند به دو دسته تقسیم می‌شوند،‌تر و تمیز‌ها به مشتری لاکچری پسند که چشمش فقط دنبال برند است، به مزون‌های بالای شهر فروخته می‌شود و اجناس معمولی در مناطق خاصی مثل باغچه به فروش می‌رسد و قیمت‌های‌شان متفاوت است. این در حالی است که در میان برند‌های معروف پوشاک ایرانی می‌توان لباس‌های بسیار با کیفیت، اما با قیمت‌های بسیار پایین‌تر پیدا کرد. اما برای بعضی از خریداران لباس مارک دار ارزشش را دارد حتی اگر دست دوم باشد.

«محمد میرشکرایی» پژوهشگر و مردم شناس، درگفت و گو با خبرگزاری علم وفناوی آنا می‌گوید: ریشه برندگرایی در مسائل فرهنگی است که مسائل مختلفی را در دل خود دارد. شیوع مسئله برند گرایی و در پی آن لباس‌های تاناکورا بیانگر این است که افراد نسبت به اصالت فرهنگی خود متزلزل هستند یعنی میل تجربه به غرب در آنان بیشتر است که این مسئله نیز ریشه ایدئولوژیک دارد.

این نوع افراد بیشتر به نمایش لاکچری بودن علاقه دارند و مثلا برای نمایش قدرت اقتصادی خود حاضر هستند حتی اجناسی که مطابق سلیقه آن‌ها نیست، اما از برند‌های معروف است، استفاده کنند.

این جامعه شناس ادامه می‌دهد: اینکه شخصی بخواهد ظاهری آراسته داشته باشد و حتی از زیور آلات استفاده کند یک مسئله شخصی و سلیقه‌ای است، اما اینکه کسی در خرید لوازم مصرفی خود وسواس استفاده از وسایل مارک دار داشته باشد و آن را حتی در صورت دست دوم بودن تهیه کند قطعا مشکلی وجود دارد.

میرشکرایی در بخشی از صحبت‌های خود به استقبال مردم از کالای داخلی در کشور‌هایی توسعه یافته اشاره می‌کند و می‌گوید: هر چقدر استفاده مردم از کالای داخلی بیشتر باشد قطعا کیفیت کالا‌ها هم بالاتر خواهد رفت و قطعا تولید کنندگان هم باید برای بهبود کیفیت کالای ایرانی تلاش کنند.

بازار استفاده از لباس‌های مارک به حدی رسیده است که بعضی تولید کننده‌های داخلی هم لباس‌های خود را با برند‌های خارجی وارد بازار می‌کنند. پاچنار از جمله مکان‌هایی است که مارک‌های متعدد بین المللی پوشاک به صورت کیلویی به فروش می‌رسد. مارک‌هایی که هر کدام می‌توانند قیمت یک لباس یا کالا را چندین برابر کنند. این دسته از لباس‌ها معمولا توسط تولیدکنندگان زیرپله‌ای تولید و با یک مارک خارجی روانه بازار می‌شود و افرادی که تشنه لباس‌های مارک دار هستند همان لباس ایرانی را با قیمت چند برابر فقط بخاطر برند تقلبی اش می‌خرند.

یا اینکه بسیاری از لباس‌های تولید داخل از مدل‌های خارجی کپی می‌شوند. با این تفاوت که از کیفیت و سایز بندی مناسب داخلی برخوردار نیستند. این در حالی است که فروش فله‌ای مارک‌ها نیز به یاری این بخش آمده و مشتری را به باور دروغ خارجی بودن اجناس تشویق می‌کند. در این میانه مشتریان چند راه حل در پیش دارند. یا باید به اجناسی داخلی که اغلب بی کیفیت هستند قناعت کنند یا هزینه‌های گزاف برای برند بپردازند و یا اینکه به تاناکورا روی بیاورند.

داستان خرید لباس‌های دست دوم در باغچه یا همان بازار سید اسماعیل (سد اسمال)، اما متفاوت است در این بازار لباس‌های دست دوم به اصطلاح مارک دار با قیمت‌های بسیار ارزان‌تر پیدا می‌شود، اما سود خرید این لباس‌ها در خرید عمده آن است. یعنی مغازه دار‌هایی که به صورت عمده و ارزان‌تر خرید می‌کنند و با قیمت‌های عجیب و غریب می‌فروشند.

بدیهی است بعضی‌ها هم از سر ناچاری به لباس‌های تاناکورا باغچه روی می‌آورند و مجبور به استفاده از آن هستند. بستگی دارد برای چه هدفی وارد باغچه شوید! بر عکس باور عوام تمام کسانی که مشتری لباس‌های تاناکورا سید اسماعیل هستند از افراد تنگدست جامعه نیستند.

برند پوشی نه تنها بد نیست بلکه یک سبک پوشش محسوب می‌شود. اما مهم این است که بعضی از افراد بهای برند پوشی را چطور پرداخت می‌کنند؟ در این مورد شاید باید به ضعف تبلیغات برند‌های داخلی یا پایین بودن کیفیت بعضی از اجناس داخلی اشاره کرد که مصرف کننده را به سمت لباس‌های مارک دار دروغین سوق می‌دهد.