جنگ زرگری در کاخ سفید

آمریکایی‌ها همواره از خلق پارادوکس‌ها و تناقضات رفتاری و گفتاری هوشمندانه و هدفمند در حوزه سیاست خارجی خود استقبال کرده‌اند اما در بسیاری از موارد، قدرت هدایت این بازی را از دست داده‌اند. نباید فراموش کرد دوگانه‌سازی و خلق تناقضات هدفمند در حوزه سیاست خارجی یک کشور، می‌تواند از منظر ضعف یا قوت صورت گیرد. قطعا در برهه حساس و سرنوشت‌ساز کنونی، یعنی دوران جنگ غزه، واشنگتن از منظر قدرت این دوگانه‌سازی را صورت نمی‌دهد.

به گزارش ایسنا، جام جم نوشت: در شرایطی که برخلاف پیش‌بینی‌های اولیه آمریکا و رژیم‌صهیونیستی، نابودی حماس اتفاق نیفتاده‌ و بخش اعظم شبکه‌های تونلی حماس نیز هنوز ناشناخته و کشف نشده باقی مانده‌ است، کاخ سفید قدرت مدیریت جنگ غزه را مانند صهیونیست‌ها از دست داده‌است. در این میان، فرسایشی شدن جنگ به بروز خشم افکار عمومی جهان و حتی آمریکا از بایدن و کاخ سفید منجر شده‌ است.

نظرسنجی‌های عمومی و ایالتی صورت گرفته در آمریکا به وضوح نشان‌دهنده مخالفت صریح افکار عمومی این کشور با نحوه مدیریت جنگ غزه است.

 در چنین شرایطی بخشی از تناقض‌گویی‌های صورت گرفته از سوی مقامات آمریکایی، با هدف تلطیف فضا و جلوگیری از طغیان بیشتر افکار عمومی علیه کاخ‌سفید، پنتاگون و سنتکام صورت می‌گیرد. با این حال به نظر می‌رسد این بار نیز آمریکایی‌ها دچار خبط محاسباتی و راهبردی پرهزینه و بزرگی شده‌اند. واشنگتن به زودی هزینه هنگفت و کمرشکن شکست در جنگ غزه را همراه رژیم اشغالگر و کودک‌کش صهیونیستی پرداخت خواهد کرد.

کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا این روزها ژستی بشردوستانه در خصوص جنگ غزه گرفته و از ابراز تاسف خود بابت کشتار غیرنظامیان سخن به میان آورده‌است. این مواضع هریس در حالی مطرح می‌شود که به صورت همزمان، لیندا گرینفیلد سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد به کشورهای عضو شورای امنیت(چه اعضای دائمی و چه غیردائمی) هشدار داده‌است که کاخ سفید هرگونه قطعنامه‌ای را که متضمن برقراری آتش‌بس دائمی یا حتی موقت در غزه باشد، وتو خواهدکرد. به عبارت بهتر، میان مواضع اعلامی هریس و گرینفیلد نوعی تعارض آشکار وجود دارد که قطعا تصادفی نیست. طبق مستندات و اطلاعات موجود، مقامات آمریکایی به تل‌آویو تعهد داده‌اند زمینه و فرامتن لازم برای استمرار جنایات و نسل‌کشی ارتش رژیم اشغالگر قدس در غزه و خان‌یونس فراهم آورند. وتوی قطعنامه قبلی شورای امنیت سازمان ملل متحد (که با هدف ایجاد آتش‌بس در غزه تهیه شده‌بود) و فراتر از آن، تصریح بر حذف کلمات وقفه بشردوستانه یا آتش‌بس در قطعنامه جدید شورای امنیت، جملگی نشان‌دهنده اراده آمریکا مبنی بر تشدید حملات علیه فلسطینیان بوده و ژست کامالا هریس، صرفا تاکتیکی برای فرار از انتقادات جاری در خصوص جنایات مشترک واشنگتن و تل‌آویو در نوار غزه محسوب می‌شود. 

رئیس‌جمهور آمریکا بلافاصله پس از وتوی وقیحانه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در خصوص آتش‌بس در نوار غزه، اکنون ژست مخالفت با نتانیاهو و مقامات رژیم اشغالگر قدس را به خود گرفته و خواستار تغییر رویکرد تل‌آویو در بمباران بی حد و حصر غزه شده‌است. 

جو بایدن در یکی از تازه‌ترین سخنانش تاکید کرده اسرائیل به دلیل بمباران گسترده غزه و افزایش تلفات غیرنظامیان، حمایت‌های بین‌المللی را از دست داده‌است. اما بایدن هرگز به نقش واشنگتن در شکل‌گیری و تثبیت این خشونت‌ها اشاره‌ای نکرده وحتی توضیحی در خصوص وتوی یکجانبه آتش‌بس در غزه توسط کاخ‌سفید نیز توضیحی نداده‌است.

 رمزگشایی از انتقادات صریح کنونی بایدن از نتانیاهو اساسا دشوار نیست. نحوه مدیریت جنگ توسط رئیس‌جمهور در نوار غزه به پاشنه آشیل حزب دموکرات تبدیل شده‌است. همین مسأله به ازدست رفتن پایگاه انتخاباتی بایدن در میان جوانان، اقلیت‌های نژادی و مسلمانان منجر شده‌است. درچنین وضعیتی رئیس‌جمهور آمریکا در مقابل ترامپ یا هر نامزد دیگری از حزب جمهوریخواه، حرفی برای گفتن نخواهدداشت. 

جو بایدن، اخیرا لحنی انتقادی‌تر نسبت به اسرائیل به کار می‌برد تا از دام شکست در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۴ بگریزد. اساسا زمانی که یک کشور، با تک رای منفی خود به قطعنامه پیشنهادی شورای امنیت سازمان ملل متحد، مانع پایان جنایات صهیونیست‌ها می‌شود، اساسا نمی‌تواند سخن از اختلاف مواضع خود با تل‌آویو به میان آورد. ضمن آن‌که شواهد میدانی، امنیتی و منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای متعددی در خصوص مدیریت نسل‌کشی غزه توسط کاخ‌سفید و سنتکام به چشم می‌خورد.

خلق دوگانه کاذب « نتانیاهو ــ بایدن» بر همین اساس قابل تحلیل است. رئیس‌جمهور آمریکا از یک سو همچنان به اصلی‌ترین و مطلق‌ترین حامی کشتار و جنایات در نوار غزه تبدیل شده و ازسوی دیگر، تلاش می‌کند با خلق برخی تصاویر مجازی و کاذب، خود را فردی متفاوت با نتانیاهو نشان دهد. قطعا این بازی تبلیغاتی و وقیحانه بایدن نیز مانند بسیاری از سیاست‌ها و بازی‌های وی، محکوم به شکست خواهد بود.