شبه‌استانداردسازی در لیگ برتر

در شرایطی که رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران به پایان نیم‌فصل نخست نزدیک می‌شود، کیفیت پایین زمین‌های چمن به یکی از جدی‌ترین چالش‌های مسابقات تبدیل شده است؛ بحرانی زیرساختی که از تهران تا تبریز، صدای اعتراض مربیان و تیم‌ها را بلند کرده و پرسش‌های مهمی را درباره استانداردسازی ورزشگاه‌ها و آینده فنی فوتبال کشور به وجود آورده است.

به گزارش ایسنا، رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران به تدریج به ایستگاه نیم‌فصل نخست نزدیک می‌شود. این در حالی است که همچنان ابتدایی‌ترین الزام برگزاری فوتبال حرفه‌ای، یعنی زمین چمن استاندارد، به یکی از چالش‌های جدی و مزمن فوتبال ایران تبدیل شده است و در بین مدعیان اصلی قهرمانی در لیگ برتر یعنی استقلال، پرسپولیس، تراکتور و سپاهان، فقط سپاهان زمینی قابل قبول دارد.

ورزشگاه آزادی مشکل چمن‌ها را عیان کرد

نبود ورزشگاه آزادی در چرخه میزبانی باعث شده سرخابی‌های پایتخت در این فصل ناچار به کوچ به ورزشگاه شهر قدس شوند و در مقاطعی نیز ورزشگاه تختی تهران را به‌ عنوان میزبان انتخاب کنند. چمن ورزشگاه تختی اما با واکنش منفی و صریح تیم‌ها مواجه شد و خیلی زود از فهرست گزینه‌های میزبانی کنار رفت؛ تصمیمی که با توجه به مانور دو ساله اداره کل ورزش و جوانان استان تهران بر استانداردسازی ورزشگاه تختی، ضعف زیرساختی فوتبال ایران را عیان کرد.

کاهش شدید کیفیت چمن ورزشگاه شهر قدس 

ورزشگاه شهر قدس نیز اگرچه در هفته‌های ابتدایی شرایط قابل قبولی داشت، اما فشار ناشی از برگزاری متوالی مسابقات، در کنار سرمای هوا، به افت محسوس کیفیت زمین انجامید؛ موضوعی که در هفته‌های اخیر با گلایه گسترده اهالی فوتبال همراه بوده است. در دیدار شب گذشته پرسپولیس مقابل آلومینیوم، بار دیگر این انتقادات به اوج رسید و سرمربیان و بازیکنان هر دو تیم به صراحت نسبت به وضعیت زمین واکنش نشان دادند.

«فوتبال خوب زمین خوب می‌خواهد»

«فوتبال خوب زمین خوب می‌خواهد» جمله‌ای کوتاه از اوسمار، سرمربی پرسپولیس که شاید گویاترین توصیف از وضعیت فعلی لیگ باشد. در سوی دیگر، مجتبی حسینی، سرمربی آلومینیوم، شرایط زمین شهر قدس را «شرم‌آور» توصیف کرد. اما پرسش اساسی اینجاست؛ مسئولیت این وضعیت بر عهده چه نهادی است؟

کمیته استانداردسازی ورزشگاه‌ها!

طی دو فصل اخیر فدراسیون فوتبال با تشکیل کمیته استانداردسازی ورزشگاه‌ها تلاش کرده است بر کیفیت میزبانی نظارت داشته باشد، اما کارنامه این کمیته تا چه اندازه قابل دفاع است؟ مجوز میزبانی ورزشگاه‌ها بر اساس چه شاخص‌هایی صادر می‌شود؟ زمین ورزشگاه اراک، که میزبان دیدار شهرآورد، یکی از مهم‌ترین بازی‌های فصل بود، حتی در ترسیم خطوط استاندارد زمین نیز با مشکل مواجه شد. در تبریز، ورزشگاه یادگار امام از دسترس خارج شده و باشگاه تراکتور نیز به دلیل کیفیت نامطلوب چمن، دیگر تمایلی به میزبانی در ورزشگاه بنیان دیزل که ورزشگاه خودِ باشگاه است، ندارد.

چمن نامطلوب؛ مانع اجرای برنامه‌های تاکتیکی 

فوتبالی که تنها به تعداد کمتر از انگشتان یک دست زمین تقریبا استاندارد محدود شده، چگونه می‌تواند مسیر پیشرفت را طی کند؟ تیم‌ها ناچارند به فوتبال مستقیم و ساده روی بیاورند و طبیعی است که در چنین شرایطی، اجرای برنامه‌های تاکتیکی و فوتبال مبتنی بر مالکیت و پاس‌کاری به حاشیه رانده شود و با همین فرمان، چند سال دیگر قرار است از کمبود هافبک و بازیکنانی با قابلیت حمل توپ صحبت کنیم؛ موضوعی که اوزونیدیس سرمربی یونانی پیشین گل‌گهر درباره آن به فوتبال ایران هشدار داده بود.

با این اوصاف در سال منتهی به جام جهانی، تیم ملی چگونه می‌تواند بازیکنان را در شرایط ایده‌آل فنی ارزیابی کند و خروجی این چرخه معیوب چه دستاوردی برای فوتبال ایران خواهد داشت؟

بودجه میلیاردی، چمن قِرانی

ورزش ایران و به‌ویژه فوتبال، سالانه بودجه قابل توجهی را جذب می‌کند؛ در عین حال از درآمد حق پخش تلویزیونی بی‌بهره است. گردش مالی چند هزار میلیاردی در این ساختار جریان دارد، اما تیتر نخست بسیاری از رسانه‌ها به کیفیت چمن ورزشگاه‌ها اختصاص پیدا می‌کند؛ مسئله‌ای بدیهی که در فوتبال حرفه‌ای جهان اساساً موضوع بحث نیست. این تناقض، بیش از هر چیز، نشان‌دهنده شکاف عمیق میان ادعای حرفه‌ای‌گری و واقعیت زیرساخت‌های فوتبال ایران است.

انتهای پیام