درد بیکاری و فقر، بازیگرها را اذیت می‌کند

روزنامه ابتکار: بهزاد فراهانی از جمله هنرمندانی است که همیشه رک و پوست کنده حرف‌هایش را می‌زند. او رئیس انجمن صنفی بازیگران است و در اکثر مواقع مشکلات این هنرمندان را به گوش دیگران رسانده است. بسیاری از بازیگرهای قدیمی هم با فقر، بیکاری و کرایه ‌خانه‌های کمرشکن دست و پنجه نرم می‌کنند. فراهانی اعتقاد دارد که سیاست‌های کلان هنری در ایران به درستی تدوین نشده‌ و همین امر باعث مشکلات فراوانی در زمینه کار و بیمه هنرمندان شده است.

حقوق بازنشستگی هنرمندان، بیمه و دستمزدهای بازیگران چند سالی که دچار هرج و مرج شده است. مسئولان امر هم توجهی به پیشکوستان تئاتر و سینما ندارند. واقعا چگونه می‌شود این مشکلات را رفع و رجوع کرد؟

عرضم به حضور شما، سال‌هاست که راجع به مسئله بیمه با این جماعت مشکل داریم. بیمه یک چیز قانونی برای هنرمندان است. اصلا یک موضوع غیر قانونی نیست. آنها موظف هستند که هنرمندان را بیمه کنند. دولت باید بودجه‌ای در این زمینه بدهد. این بودجه را کم و بیش می‌دهند ولی یا درست پرداخت نمی‌شود یا کلا قلع و قمع می‌شود. با این کارها همه اعضای صنف ما را آزرده می‌کنند. بعدش هم شکسته و بسته کارها را پیش می‌برند. مثلا وقتی شما مریض می‌شوید، به دکتر می‌روید و کلی هم هزینه می‌کنید؛ اما بعدش برای گرفتن پول بیمه کلی گرفتاری دارید. توجه می‌کنید؟! ببخشید، این موضوع نشان از عقب‌ماندگی ملت ما است. این مسائل سال‌ها پیش در بورکینافاسو هم حل شده است.

به نظر می‌رسد وضع فرهنگی خیلی خراب باشد؟

بهتر از این چیزی که می‌گویم نیست! واقعا همین جوری است.

این روزها چه چیزی شما را بیشتر از همه آزار می‌دهد و دغدغه‌تان شده است؟

بی آبی باعث شده است که بخش عمده مسائل ما در روستا به فنا رفتن نزدیک بشود. درختان‌مان به خشک شدن نزدیک شده‌اند. دیگر هم آب خوراکی نیست. بی آبی مردم را اذیت می‌کند. وضعیت دهقان‌ها هم نابسمان است. در تهران هم رئیس انجمن صنفی بازیگران هستم و اعضای وابسته به این صنف درد بیکاری و تلخکامی فقر دارند. این موضوع خیلی‌ از آنها را اذیت می‌کند. خیلی از بازیگرها اجاره‌نشین هستند و سر برج که می‌رسد باید یک تا دو میلیون تومان اجاره بدهند؛

در صورتی که آنها اگر خودشان را هم بکشند هر شش ماه یک بار بتوانند یک «رُل» (نقش) بگیرند و احیانا شاید دو میلیون تومان هم گیرشان بیاید. بیشتر بازیگرها یا روی تاکسی یا روی چیز دیگری کار می‌کنند. این روزها همه کار مضاعف دارند ولی هنرمند نباید دنبال کار مضاعف باشد. او باید دنبال پژوهش و تحقیق باشد. هیچ چیزمان شبیه به مردم جهان نیست. ما خیلی خاص هستیم. از دماغ فیل افتاده‌ایم.