واکنش رائفی‌پور به انتقادت فرهیختگان

رائفی پور؛ فعال رسانه‌ای اصولگرا در یادداشتی به انتقادات روزنامه فرهخیتگان درباره مواضع او پاسخ داده است که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانید.

در بخشی از جوابیه او آمده است: 

مواضع اینجانب پیرامون بحث انحرافی «کودک همسری» را در دوقطبی «خیر و شر» قرار داده، و مدعی شده‌اید مباحثی که مطرح کرده‌ام اولا چرا در هیئت عزاداری مطرح شده و ثانیا به پیچیدگی‌های حقوقی و جامعه‌شناسانه یا روانشناسانه توجه نشده است. این سخنم را نیز که گفته‌ام «دست‌هایی پنهان با رسانه‌ای و سیاسی بازی قصد اجرای اسناد سازمان ملل را دارند» استهزاء کرده‌اید. برای اینجانب بسیار تعجب‌آور است که روزنامه‌ای چون فرهیختگان که از موضع «عقلانیت انقلابی» دست به تکفیر حقیر زده ، انتظار دارد هیئات عزاداری ما، سکولار باشند و در آنها به مباحث روز پرداخته نشود. نکته عجیب دیگر همراهی تمام قد فرهیختگان با جریان لیبرال و ضدانقلاب (نظیر موسسه بهایی توانا به مدیریت مریم معمارصادقی) است که تحت پوشش «روانشناسی» و «حقوق» و «جامعه‌شناسی» به ستیز با شرع مقدس رفته‌اند. اولا به فرموده رهبر حکیم انقلاب ما هیئت سکولار نداریم. ثانیا، موضوع سخنرانی اینجانب که بحث کودک‌همسری را از دل آن بیرون کشیده و بدان تاخته‌اید، «ظرفیت‌های تمدن‌ساز قیام عاشورا» بوده که طی آن به نقد ابعاد مختلف سند 2030- به عنوان یکی از تجلیات تمدن معارض با قیام حسین(ع)- پرداخته‌ام که محدودسازی سن ازدواج یکی از آنهاست. چرا روزنامه فرهیختگان توجه ندارد که شبهه‌پراکنی جریان لیبرال، نه در محافل تخصصی نظیر فعالان حقوق کودک و کارشناسان موضوع و محیط دانشگاهی، که به صورت گسترده و سازماندهی شده برای افکار عمومی طرح می‌شود؟ چرا به دنبال این هستید شبهاتی را که ضدانقلاب در افکار عمومی مطرح می کند تا نهادهای حاکمیتی ما را تحت تاثیر این فضا وادار به عقب‌نشینی نماید، ما در محافل محدود و خصوصی پاسخ دهیم؟

مسئله سن ازدواج در دختران از مسلمات فقهی شیعه است و دختری که به سن 9 سال رسیده، به اختیار خود و با اذن پدر می‌تواند ازدواج کند. این قاعده فقهی تا تصویب قانون مدنی در 1313 در میان فرهنگ ایرانی جاری بود تا اینکه در این سال پیرو لیبرالیزاسیون رضاخانی، سن ازدواج دختران 15 سال تعیین شد و سپس در سال 1353 به 18 سال افزایش یافت. پس از پیروزی انقلاب با توجه به لزوم شرعی سازی قوانین این سن به همان 9 سال قمری که شرع مقدس مقرر کرده بود تغییر کرد و به تایید شورای نگهبان رسید. تا اینکه در سال 1381 در دوره اصلاحات لیبرالی، سن ازدواج دختران به 13سال افزایش یافت. لکن با توجه به اینکه این امر خلاف شرع مقدس بود و شورای نگهبان ایراد گرفت، قانون بشرح زیر نگارش شد تا ایراد شرعی شورای نگهبان مرتفع شود: «عقد نکاح دختر قبل از رسیدن به سن ۱۳ سال تمام شمسی و پسر قبل از رسیدن به ۱۵ سال تمام شمسی منوط است به اذن ولیّ، به شرط رعایت مصلحت و با تشخیص دادگاه صالح».

در این بین نقش رسانه ها برای تحمیل مقررات و ارزش‌های تحمیلی غرب بر مقررات شرعی کاملاً مشهود است. رسانه‌های غربزده و پادوهای لیبرالیسم در ایران برای موجه جلوه دادن این ارزش‌ها تلاش کرده‌اند از ابزارهای مختلفی استفاده کنند از جمله اینکه به افراد زیر 18سال عبارت کودک را اطلاق کنند تا همراهی اجتماعی بدست آورند. درحالی که طبق مقررات ایران (از جمله قانون مجازات اسلامی 1392 و قانون اخیرالتصویب حمایت از کودکان و نوجوانان)، کودک فردی است که به سن نه سال قمری نرسیده و به بالاتر از آن «نوجوان» اطلاق میشود.

موارد دیگر نیز که دستاویز تخریب اینجانب توسط فرهیختگان شده، تقریبا به همین شیوه ناصواب و به دور از تقواست. البته اینجانب قطعا از اشتباه مصون نیستم. اشتباه را می‌پذیرم و شجاعانه آن را اصلاح می‌کنم. فی‌المثل درباره اینکه ایران جوان‌ترین کشور دنیاست، نقد شما وارد است و عبارت دقیق این است که ایران جزو 20 کشوری است که بیشترین جمعیت را در سن کار (15 تا 64) دارد. البته بماند که طرح بحث جوان بودن جمعیت ایران را در چارچوب جهش و رونق تولید بیان کرده‌ام! و شما هم که رتبه ایران را در مقاله تخریبی خود 108 اعلام کرده‌اید، استنادتان به «اطلاعاتنامه جهان» است که تعداد جمعیت جوان را محاسبه نمی‌کند، بلکه میانگین سنی را ملاک گرفته و برای دستیابی به این میانگین، نوزادان را نیز لحاظ می‌کند که نیروی کار برای جهش تولید محسوب نمی‌شوند!

علی ای حال، خوب بود روزنامه فرهیختگان اگر بنای نقد واقعی داشت، با شجاعت و انصاف، به جای شبهه‌افکنی و بهره‌برداری مغرضانه از کلیپ‌های تقطیع شده، متن کامل سخنرانی‌های اینجانب در موضوعاتی که بدانها پرداخته ام را منتشر می‌کرد و در قسمتی دیگر، به نقد و بررسی آنها می‌پرداخت. شاید یک نقد وارد بر ما این باشد که ارائه محتوایمان بیشتر در قالب سخنرانی است نه مکتوب؛ و البته که این ضعف، ناشی از بضاعت اندک ما و ارتزاق نکردن از بودجه‌های دولتی و بازی ندادن به جناح های سیاسی رسانه دار است.

مشکل از بنده نیست. مشکل از شماست که وقتی می‌خواهید فردی را نقد کنید، به جای انتخاب یک جمله یا پاراگراف از یک سخنرانی و دستاویز قرار دادن آن برای تخریب فرد، باید تمام وجوه سخنان آن فرد را شنیده و سپس درباره بحث او اظهار نظر بفرمایید. این روش غلط که آن را به اشتباه نقد می‌نامید، در صورت تبدیل شدن به یک رویه معمول، یکی از خطرناکترین اتفاقاتی است که می‌تواند در حوزه تضارب عقاید در جریان انقلاب رخ دهد. بیرون کشیدن مطلبی از بافت و کانتکست اصلی آن و حذف حالات سخنران و شرایطی که آن بیانات صورت گرفته است و استناد به آن برای قضاوت، راه مشروعی نیست. چند سال پیش روزنامه نیویورک‌تایمز مطلبی با عنوان «Don’t Quote Me on This» منتشر کرد که وصف حال روزنامه فرهیختگان در نقد اینجانب است. نویسنده به زیبایی نشان داده بود که چگونه نقل قول‌های منقطع از متن، می‌تواند فاجعه بیافریند و در عنوان مقاله خود خواسته بود که کسی از وی نقل قول نکند.

اینجانب هر جایی که کشور عزیز و انقلاب نیاز به کمک داشته باشد و کاری از دست بنده بر بیاید، با تمام توان حاضر خواهم بود و از لومه لائم هراسی به دل راه نخواهم داد. این همان فرهنگی است که ما را در هشت سال دفاع مقدس پیروز کرد، همان فرهنگی که بزرگترین استراتژیست‌های نظامی دنیا همچون سرداران شهید سلیمانی و حسن باقری - کارمندان سابق اداره آب و روزنامه- از آن بیرون آمدند. واقعا عجیب است که صدای این همه متخصص پس از شنیدن عرایض بنده در نیامده ولی اینچنین فرهیختگان را به تکاپو انداخته است.

ما در همه این سال‌ها، در مصاف بوده‌ایم؛ اما مصاف ما با جبهه باطل و مقابل انقلاب اسلامی بوده است و ان‌شاءالله با تمام توان به این مصاف ادامه خواهیم داد. توصیه من به گردانندگان روزنامه فرهیختگان و پدرخوانده‌های مجتمع رسانه‌ای مربوطه!این است که به جای خنجر زدن به نیروهای فعال خودی، حواستان به دشمن پیش رو باشد. دنبال حذف فرصت‌ها و ظرفیت‌های موجود در جبهه انقلاب نباشید. تفرقه‌افکنی نکنید. به دشمن برای هدف قرار دادن نیروهای انقلابی گرا ندهید. به روایت دشمن از خودی ها اعتماد نکنید. به جای اینکه به حامیان طرح «آشتی ملی» لیبرال‌ها تریبون دهید تا رائفی‌پور را از دم تیغ بگذراند، به دنبال آشتی در جبهه خودی باشید.