علائم آبله میمون چیست؟

آبله میمون، یک بیماری نادر استوایی که در آفریقا از طریق حیوانات وحشی شیوع پیدا می‌کند، در این ماه به‌ طور غیرمنتظره‌ای به خارج سرایت کرده است و پرسش‌هایی درباره اینکه دقیقا چیست و چقدر ممکن است خطرناک باشد ایجاد کرده است.

ایندپندنت: آبله میمون، یک بیماری نادر استوایی که در آفریقا از طریق حیوانات وحشی شیوع پیدا می‌کند، در این ماه به‌ طور غیرمنتظره‌ای به خارج سرایت کرده است و پرسش‌هایی درباره اینکه دقیقا چیست و چقدر ممکن است خطرناک باشد ایجاد کرده است.

تاکنون یک مورد مشکوک در ایالات متحده آمریکا، ۹ مورد در بریتانیا، ۵ مورد در پرتغال و ۲۳ مورد در اسپانیا گزارش شده است.

این بیماری یک عفونت ویروسی به‌ نسبت خفیف است، دوره نهفتگی بین شش تا ۱۶ روز دارد و بیمار در مراحل اولیه به تب، سردرد، تورم، کمردرد، درد عضلانی و ضعف عمومی دچار می‌شود.

با پایان یافتن تب، فرد برآمدگی پوستی را مشاهده می‌کند که در آن بثور پوستی در کل صورت و به دنبال آن بقیه بدن، معمولا کف دست‌ها و کف پا پخش می‌شود.

این زخم‌ها از ضایعه پوستی به تاول‌های پوسته‌دار بدل می‌شود که پس از آن سه هفته طول می‌کشد تا بهبود یابد و ناپدید شود.

به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده آمریکا، «تفاوت عمده بین علائم آبله و آبله میمون این است که آبله میمون باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود در حالی‌ که آبله این‌طور نیست».

تشخیص این ویروس به دلیل شباهت ظاهری آن با سایر بیماری‌هایی که به بثورات پوستی شبیه آبله مرغان، سرخک، گال و سیفلیس منجر می‌شود، بدون کمک تجزیه‌ و تحلیل آزمایشگاهی دشوار است.

سازمان بهداشت جهانی (WHO) این بیماری را در جنگل‌های بارانی استوایی آفریقای مرکزی و غربی ردیابی کرده و آن را بیماری ویروسی مشترک بین انسان و دام‌ــ به این معنا که از حیوان به انسان منتقل می‌شودـ‌ـ تعریف کرده است که اولین مورد آن در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد.

گرچه این بیماری در ابتدا از راه تماس با خون یا مایعات بدن نخستی‌سانان آلوده یا از طریق جوندگان واسطه مانند سنجاب‌های درختی و موش‌های صحرایی گامبیایی به انسان منتقل می‌شد، اما احتمال اینکه انسان آن را از همنوع خود بگیرد بسیار بیشتر است.

هم‌اکنون هیچ واکسن یا درمان خاصی برای این بیماری وجود ندارد، اما ثابت شده واکسن آبله‌ موجود تا ۸۵ درصد در مقابله با این بیماری موثر است.

اداره امنیت سلامت بریتانیا (UKHSA) هم‌اکنون در حال بررسی ارتباط احتمالی میان بیماران آلوده است و متوجه این نکته شد چهار نفری که روز دوشنبه ۱۶ مه با هم شناسایی شدند، همگی همجنس‌گرا یا دوجنس‌گرا بودند و هشدار داد که این موضوع نشان می‌دهد این ویروس میان افراد آن جامعه از طریق جنسی منتقل می‌شود.

ماتئو پروچازکا، متخصص بیماری‌های واگیر در اداره امنیت سلامت بریتانیا که سرپرست پژوهش‌های این اداره است، گفت که شرایط مشترک «به‌ شدت حاکی از انتشار این بیماری در شبکه‌های جنسی است».

دکتر سوزان هاپکینز، مشاور ارشد پزشکی در اداره امنیت سلامت، این هفته در بیانیه‌ای گفت: «ما به‌ ویژه از مردان همجنس‌گرا یا دوجنس‌گرا می‌خواهیم به بروز هرگونه جوش یا ضایعه پوستی غیرعادی آگاه باشند و بدون فوت وقت با خدمات سلامت جنسی تماس بگیرند.»

در همین حال، روزنامه اسپانیایی ال پاییس به نقل از النا آندراداس، رئیس بهداشت عمومی منطقه مادرید، نوشت: «۲۲ مورد از ۲۳ مورد مشکوک در هفته‌های اخیر گفته‌اند که رابطه جنسی با مرد دیگری داشته‌اند.»

با این‌ حال، برخی از دانشمندان در مورد این نظریه که امکان انتقال آبله میمون از طریق جنسی نیز وجود دارد، تردید دارند.

کیت نیل، استاد بیماری‌های واگیر دانشگاه ناتینگهام، گفت: «ممکن است درواقع نه با آمیزش جنسی، بلکه از طریق تماس نزدیک مرتبط با آمیزش جنسی منتقل شود.»

«برای این‌که بگوییم واقعا این بیماری از راه ارتباط جنسی منتقل می‌شود، کار بیشتری لازم است تا ببینیم ویروس در مایع منی یافت می‌شود یا نه.»

پروفسور فرانسوا بالو، مدیر موسسه ژنتیک یوسی‌ال (UCL)، گفت: «توصیه می‌کنم در این مرحله قبل از اینکه به نتیجه برسیم آبله میمون به یک بیماری مقاربتی مسری تبدیل شده است، کمی احتیاط به خرج بدهیم.»

«آبله میمون به‌ طور خاص مسری نیست و تعداد مواردی که تا به امروز مسیر سرایتشان مشخص شده به‌نسبت کم است.»

بر اساس اداره امنیت سلامت بریتانیا، فقط یکی از افرادی که به‌تازگی در بریتانیا مبتلا شده به نیجریه که آبله میمون در آن بومی است، سفر کرده بود.

مردی که این هفته در ماساچوست مبتلا شد، اخیرا مدتی را در همان کشور گذرانده بود، همین‌طور دو نفری که سال گذشته در تگزاس و مریلند به این بیماری مبتلا شدند و مسافرانی که اولین موارد را در سال ۲۰۱۸ به بریتانیا آوردند.

اما بدترین شیوعی که تاکنون در ایالات متحده آمریکا دیده شده است، ۴۷ مورد در شش ایالت در سال ۲۰۰۳ بود که به دلیل انتقال حیوان‌های آلوده از غنا رخ داد.

دکتر مایکل هد، پژوهشگر ارشد بهداشت جهانی در دانشگاه ساوت‌همپتون، درباره اینکه مردم چقدر باید نگران این موضوع باشند، اذعان کرد که «هم‌اکنون اطلاعات ما کاستی‌هایی دارد»، اما افزود که «در هر شیوع، ابتلای بیش از تعداد انگشت‌شمار بسیار غیرعادی است» و تاکید کرد که «شاهد انتقال در سطوح مشابه کووید نخواهیم بود».

سازمان بهداشت جهانی میزان مرگ‌ومیر ناشی از این بیماری را تنها یک نفر در هر ۱۰ نفر اعلام کرده است.