راهکاری در مهار علائم و عوارض بیماری پارکینسون

ایسنا/خراسان رضوی تای‌چی ممکن است علائم و عوارض بیماری پارکینسون را برای چندین سال مهار کند.

نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد، تای‌چی، هنر رزمی چینی که شامل توالی از حرکات کنترل شده بسیار آهسته است، ممکن است علائم و عوارض بیماری پارکینسون را برای چندین سال مهار کند. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که تاثیر این هنر رزمی با پیشرفت کندتر بیماری و دوزهای کمتر داروهای مورد نیاز در طول زمان همراه است.

بیماری پارکینسون، اختلال عصبی ناتوان‌کننده و پیشرونده است که با کندی حرکت، لرزش در حالت استراحت، عضلات سفت و غیر قابل‌انعطاف مشخص می‌شود. این بیماری، سریع‌ترین بیماری عصبی در حال رشد در جهان است و پیش‌بینی می‌شود که تعداد مبتلایان تنها در چین تا سال ۲۰۳۰ به ۵ میلیون نفر برسد. بر اساس گفته موسسه خیریه پارکینسون انگلستان، در بریتانیا هر ساعت دو نفر به این بیماری مبتلا می‌شوند.

هنوز هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، اما داروها می‌توانند علائم بالینی را بهبود بخشند البته تمام تظاهرات این بیماری را درمان نمی‌کنند. محققان توضیح می‌دهند که هیچ مدرکی مبنی بر کاهش سرعت پیشرفت این بیماری وجود ندارد.

نتایج تحقیقات منتشر شده قبلی نشان می‌دهد که تای‌چی علائم پارکینسون را در کوتاه‌مدت کاهش می‌دهد اما اینکه آیا این بهبود می‌تواند در طولانی‌مدت ادامه پیدا کند، مشخص نیست. در تلاش برای کشف این موضوع، محققان دو گروه از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون را برای بیش از ۵سال از ژانویه ۲۰۱۶ تا ژوئن ۲۰۲۱ تحت نظر گرفتند.

یک گروه متشکل از ۱۴۷ بیمار دو بار در هفته و به مدت یک ساعت به کمک ارائه کلاس‌هایی برای بهبود تکنیک خود، تای‌چی تمرین کردند. گروه دیگر ۱۸۷ بیمار به مراقبت استاندارد خود ادامه دادند و تای‌چی تمرین نکردند.

شدت بیماری به‌طور رسمی در همه شرکت‌کنندگان در شروع دوره پایش ارزیابی شد و پیشرفت بیماری، ازجمله افزایش نیاز به دارو سپس در نوامبر ۲۰۱۹، اکتبر ۲۰۲۰ و ژوئن ۲۰۲۱ بررسی شد.

میزان حرکت و سایر علائم، مانند عملکرد سیستم عصبی خودمختار (شامل حرکات روده، مشکلات ادراری و قلبی عروقی)، خلق و خوی، کیفیت خواب و شناخت و شیوع عوارض، مانند دیسکینزی (حرکت غیر ارادی)، دیستونی (تون عضلانی غیر طبیعی)، کاهش پاسخگویی به درمان دارویی در طول زمان، اختلال شناختی خفیف، توهمات، سندرم پای بی‌قرار نیز با استفاده از مقیاس‌های معتبر ردیابی شد. شایان‌ذکر است که شدت بیماری، مصرف دارو، جنسیت، سن و سطح تحصیلات در هر دو گروه مشابه بود.

نتایج تحقیق نشان داد که پیشرفت بیماری در تمام نقاط پایش در گروه تای‌چی کندتر بود، همانطور که توسط سه مقیاس معتبر برای ارزیابی علائم کلی، حرکت و تعادل ارزیابی شد.

تعداد بیمارانی که نیاز به افزایش داروهای خود در گروه مقایسه داشتند نیز به‌طور قابل توجهی بیشتر از گروه تای‌چی بودند و در گروه بدون تای‌چی این تعداد ۸۳.۵ درصد در سال ۲۰۱۹ و کمی بیش از ۹۶ درصد در سال ۲۰۲۰ در مقایسه با ۷۱ درصد و ۸۷.۵ درصد در گروه تمرین تای‌چی بود.

عملکرد شناختی در گروه تای‌چی مانند سایر علائم غیرحرکتی، کندتر تحلیل رفت، در حالی که خواب و کیفیت زندگی به‌طور مداوم بهبود یافت.

شیوع عوارض در گروه تای‌چی به‌طور معناداری کمتر از گروه مقایسه و شامل دیسکینزی ۱.۴ درصد در مقابل ۷.۵ درصد، دیستونی صفر درصد در مقابل ۱.۶ درصد، توهم صفر درصد در مقابل کمی بیش از ۲درصد، اختلال شناختی خفیف ۳درصد در مقابل ۱۰درصد و سندرم پای بی‌قرار ۷درصد در مقابل ۱۵.۵ درصد بود.

سقوط، سرگیجه و کمردرد سه عارضه جانبی گزارش شده توسط شرکت‌کنندگان در تحقیق بودند اما همه این عوارض در گروه تای‌چی به‌طور قابل توجهی کمتر بود. در حالی که ۲۳ نفر دچار شکستگی شدند، همه اینها در طول زندگی روزمره رخ داد و در گروه تای‌چی کمتر  ۶ در مقابل ۱۷ بود.

محققان خاطرنشان کردند که این پژوهش یک تحقیق مشاهده‌ای است و نمی‌تواند علت و معلولی را تعیین کند. محققان همچنین اذعان داشتند که تعداد شرکت‌کنندگان در تحقیق به نسبت کم بود و آنان به‌طور تصادفی در گروه خود قرار نگرفتند.

اما محققان نتیجه گرفتند: یافته‌های ما نشان داده است که تای‌چی اثر مفید طولانی مدت بر بیماری پارکینسون را حفظ می‌کند که نشان‌دهنده اثرات بالقوه اصلاح‌کننده بیماری بر علائم حرکتی و غیرحرکتی، به‌ویژه راه رفتن، تعادل، علائم خودمختار و شناخت است.

آنان افزودند: بیماری پارکینسون می‌تواند عملکرد حرکتی و علائم غیرحرکتی را به‌تدریج بدتر کند که منجر به ناتوانی و تاثیر بر کیفیت زندگی می‌شود. اثر مفید طولانی‌مدت بر بیماری می‌تواند زمان بدون ناتوانی را طولانی‌تر کند و منجر به کیفیت زندگی بالاتر، بار کمتر برای مراقبین و مصرف کمتر دارو شود.

یافته‌های این تحقیق در مجله Neurology Neurosurgery & Psychiatry منتشر شده است.

تای‌چی تمرینی برای مغز و بدن

تای‌چی با حدود ۲۵۰ میلیون تمرین‌کننده در سراسر جهان، اغلب به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین فعالیت‌های بدنی در جهان شناخته می‌شود. این هنر در قرن هفدهم در چین به‌عنوان یک هنر رزمی شکل گرفت. بر خلاف کاراته یا تکواندو، تای‌چی به‌جای مبارزه، روی قدرت آرام تمرکز می‌کند که باعث می‌شود آن را برای افراد مسن یا کسانی که آسیب دیده‌اند قابل دسترس‌تر کند.

فواید تای‌چی برای سلامتی

این شکل ملایم ورزش می‌تواند به حفظ قدرت، انعطاف‌پذیری و تعادل کمک کند و می‌تواند فعالیتی عالی برای بقیه عمر شما باشد.

تای‌چی اغلب به‌عنوان «مراقبه در حرکت» توصیف می‌شود اما می‌توان آن را «دارو در حرکت» نامید. شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد این تمرین ذهن و بدن که از چین به‌عنوان یک هنر رزمی سرچشمه گرفته است، در درمان یا پیشگیری از بسیاری مشکلات سلامتی ارزش دارد. شما می‌توانید این تمریمات را شروع کنید حتی اگر در بهترین شکل یا بهترین وضعیت سلامتی نباشید.

در این تمرین کم فشار و حرکت آهسته، بدون مکث کردن یک سری حرکات به‌نام حرکات حیوانات را انجام می‌دهید. در حین حرکت، نفس عمیق و طبیعی می‌کشید و توجه خود را مانند برخی از انواع مراقبه بر احساسات بدنی خود متمرکز می‌کنید. تای‌چی از جهات مختلفی با سایر انواع ورزش متفاوت است. حرکات اغلب دایره‌ای هستند، هرگز اجباری نیستند، ماهیچه‌ها به‌جای کشیده شدن آرام هستند، مفاصل به‌طور کامل کشیده یا خم نمی‌شوند و بافت‌های همبند کشیده نمی‌شوند. تای‌چی را می‌توان به‌راحتی برای هر کسی تطبیق داد، از آماده‌ترین افراد گرفته تا افرادی که روی صندلی چرخدار یا در حال نقاهت پس از جراحی هستند.

مجموعه رو به رشدی از تحقیقات در حال ایجاد شرایط قانع‌کننده برای استفاده از تای‌چی هستند تا این هنر رزمی به‌عنوان مکمل درمان پزشکی استاندارد یا درمان کمکی در جهت پیشگیری و توانبخشی بسیاری از شرایط همراه با افزایش سن، کاربردی شود. درمان کمکی، درمانی است که همراه با درمان‌های پزشکی اولیه، یا برای رسیدگی به خود بیماری یا علائم اولیه آن، یا به‌طور کلی، برای بهبود عملکرد و کیفیت زندگی بیمار استفاده می‌شود.

منابع

https://medicalxpress.com

https://jnnp.bmj.com

https://www.sciencemediacentre.org

https://www.health.harvard.edu