چه کسی به داد «آتقی» می‌رسد؟

خبرگزاری ایسنا: « اگر قرار باشد تعریف صریحی از وضعیت از جواد گلپایگانی یا همان بازیگر نقش «آتقی» سریال «آینه عبرت» داشته باشیم، باید بگوییم او به حافظه بلندمدت اهالی سینما و تلویزیون سپرده شده و حتی در حد یک گلریزان برای خلاصی‌اش از زندان کاری انجام نمی‌شود تا او که روزی برای عدم تمکن پرداخت خسارت تصادف به زندان افتاد، 14 سال پیاپی را پشت میله‌ها باشد و به رغم یادآوری سالانه این اتفاق، سکوت همچنان پابرجا باشد.»

سایت «تابناک»، با این مقدمه نوشت: « شاید سریال «آینه عبرت» اثر رحمان رضایی را نسل تازه چندان به یاد نداشته باشد؛ اما قطعاً یک نسل پیشتر به یاد دارند این سریال حکم درس عبرتی را برای مردم در روزگاری داشت که اعتیاد رو به گسترش بود و این مجموعه به سفارش ستاد مبارزه با مواد مخدر به شکلی تلخ، فرجام گرایش به سمت مخدرات را به تصویر کشیده بود و شاید به دلیل همین واقع‌گرایی توانست اثر عمیقی بر بسیاری از مخاطبان داشته باشد که در آن دوران، هنوز درک عمیقی از مصرف مواد مخدر نداشتند.

جواد گلپایگانی بازیگر نقش «آتقی» آنچنان مؤثر بازی کرده بود که بسیاری گمان می‌کردند او دقیقاً چنین وضعیتی دارد و یک معتاد رو به مرگ است که برای واقعی‌جلوه‌کردن این نقش مورد استفاده قرار گرفته و حتی این مسأله برایش عوارضی نیز داشت. او در پاسخ به این پرسش که کسی از شما نمی‌پرسید واقعا معتاد هستید، گفته بود: «چرا، اتفاقا همه می‌پرسیدند. یکی از بچه‌هایم به خاطر این مسأله مدرسه‌اش را عوض کرد. مدیران مدرسه و دانش‌آموزان به او می‌گفتند پدرت معتاد است و این برایش گران تمام شد.

مجبور بودم هر دو سه ماه یک ‌بار آزمایش خون بدهم، جوابش را بردارم و ببرم مدرسه تا آن‌ها خیالشان راحت شود که من اعتیاد ندارم. او هم بالاخره یک سال پس از آنکه امتحاناتش را داد، دیگر به آن مدرسه نرفت و مدرسه‌اش را عوض کردیم. شاید این مسأله برای من که بازیگر بودم و می‌توانستم مشکل را حل کنم، هضمش راحت باشد؛ اما شما یک درصد فکر کنید کودکی واقعا والدین معتاد داشته باشد. او چطور می‌خواهد بین هم‌سن و سال‌های خودش سر بلند کند و درس بخواند؟»

در حقیقت گلپایگانی یک بازیگر توانمند بود که تجربه بازیگری را پس از تهیه‌کنندگی به دست می‌آورد و این تجربه را آنچنان به نمایش گذاشت که تصور می‌شد جزو بازیگران پرکار شود و شرایط نیز برای بازیگر «آقای شانس» به این سمت و سو می‌رفت؛ اما در ‌نهایت چنین اتفاقی رخ نداد و روزگار، سرنوشت دیگری برایش رقم زد.

چگونه بازیگر مملکت برای 70 میلیون 14 سال زندانی است؟

او درباره حادثه منجر به زندان‌رفتنش می‌گوید: «فروردین ۸۰ مقابل حرم امام در اتوبان قم در حال رانندگی بودم. یک عابر پیاده می‌خواست از خیابان رد شود. تصادف بدی شد. چند اتومبیل به هم خوردند و آخرینش متعلق به من بود. اتومبیل من هم به جلو پرت شد و عابر را زیر گرفتم و متأسفانه او کشته شد.

 اتومبیل بیمه نداشت و من چند روز زندانی شدم که با وثیقه آمدم بیرون و دنبال رفع پیامدهای این اتفاق بودم که چند روز بعد در خیابان سهروردی با خانمی تصادف کردم که البته این دومی منجر به فوت نشد، ولی شرایط اقتصادی من کاملا به هم ریخت. باید از آن خانم رضایت می‌گرفتم اما از ایشان خبری نشد».

گلپایگانی که ضربه بعدی را از یک آشنا خورده ادامه می‌دهد: «می‌دانستم عازم زندان هستم. برای اداره اموالم به یکی از بستگانم وکالت دادم و خودم آماده پیامدهای ماجرا شدم. بستگان مقتول تصادف اول رضایت دادند اما تصادف دوم و گرفتاری در زندان باعث شد کلی بدهی بالا آورم. فرزندان آن خویشاوند که به او وکالت دادم الان صاحب پست و مقام شده‌اند و من که به او وکالت تام داده بودم از نظر حقوقی امکان اداره اموالم را ندارم. دائم بدهی پشت بدهی آمد و من هم گرفتار زندان بودم».

بازیگر آثاری چون «نقطه ضعف» و «باغ بلور» درباره شرایط جسمی‌اش می‌گوید: «در مدت زندانی‌بودن دو بار سکته کردم؛ یک بار قلبی و یک بار مغزی. دست راستم بی‌حس شده و حس می‌کنم آخرین اخطار‌ها را از زندگی گرفته‌ام. وضعیت مالی‌ام هم روشن است. واقعا ندارم. از کجا بیاورم؟ (یک هنرمند دیگر) هم در زندان با من هم‌بند بود؛ اما به دلیل شرایط جسمی‌اش دوره زندانش را کم کردند، اما من با این وضعیت هنوز باید به زندان بروم».

وی درباره محرومیت از بیمه‌های حداقلی هنرمندان و هنرمندانی که به کمک او آمده‌اند، می‌گوید: «حتی امکان عمل جراحی ندارم، چون بیمه‌ام در خانه سینما درست نشده. کارت عضویت انجمن بازیگران را هم دارم. در مدت زندانی بودنم داوود رشیدی، فریبرز عرب‌نیا، سعید کنگرانی و حسین فرحبخش به دیدنم آمده‌اند».

گلپایگانی در ادامه درباره اینکه کلاف سردرگم زندانی شدنش با جور شدن چه مبلغی باز می‌شود؟ می‌گوید: «با ۷۰ میلیون تومان مشکل حل می‌شود. البته در این 14 سال بخاطر این رقم زندان نبودم چون کمتر از این بود و طی این مدت مرتب زیاد شد و به اینجا رسید... سال گذشته با خانواده رفتیم برای ریاست جمهوری رای دهیم.

خانمی که مسئول مهرزدن به شناسنامه‌ام بود شناسنامه مرا دید و گذاشت کنار. گفتم چرا؟ گفت من‌ همان کسی هستم که ۱۴ سال پیش در سهروردی به من زدی. گفتم خانم کجایی؟ من برای رضایت گرفتن کلی دنبال شما بودم. الان ایشان در وزارت کشور مشغول به کار است. گفت باید ۱۲ میلیون به من بدهی تا رضایت دهم. در این شرایط ۱۲ میلیون از کجا بیاورم؟»

این تهیه‌کننده و بازیگر سینما، این حرف‌ها را برای چندمین بار می‌زند؛ او در زندان پنج مستند ساخته و بابت این مستند‌ها جایزه هم برده؛ اما خبری از آزادی‌اش نیست و ظاهراً هنرمندان نیز هیچ برنامه‌ای نظیر گلریزان برای رفع مشکل ندارند و تنها موج‌ها و آثار تبلیغاتی این موج‌هاست که ممکن است برخی هنرمندان را وادار کند تا دست در جیب مبارکشان کنند.

گزارش تازه از «آتقی» آیینه عبرت در ادامه گزارش‌های پیشین است و سال ۹۱ یک مجله به این ماجرا مفصل پرداخت و سال ۹۲ نیز یک خبرگزاری با او گفت‌و‌گو کرد و حال در سال ۹۳ نوبت به یک روزنامه سینمایی رسید تا این وضعیت را یادآوری کند؛ بنابراین، این گونه نبوده که هنرمندان از ماجرا بی‌خبر باشند و سال‌های پیاپی است که این اتفاق یادآوری می‌شود، ولی وقتی نهاد صنفی مسئولیت‌پذیر وجود ندارد و برخی می‌گویند نمی‌خواهند کمیته امداد باشند و کار خیر نیز حکم «شوآف» را پیدا می‌کند، چه کسی به داد امثال گلپایگانی‌ها می‌رسد؟