|
غلامرضا نوری، سخنگوی فراکسیون اقلیت مجلس یازدهم در باره پشت پرده طرح های سیاسی مجلس با روزنامه ایران مصاحبه کرده است.
بخشی از این مصاحبه را می خوانید:
خیلی از اتفاقات در بیرون مجلس روی میدهد و در پارلمان نمود پیدا میکند. فکر میکنید شاکله این از داخل مجلس بوده یا بیرون از آن. چون این موضوع هم مطرح است که چنین قانونی نمیتواند با این درجه از اهمیت و تأثیرگذاری، تنها به پیشنهاد چند نماینده تدوین شده باشد.
براساس اطلاعات من، این همه کار در داخل کمیسیون شوراها بر سر این موضوع یعنی طرح اصلاح قانون انتخابات ریاست جمهوری انجام نشده است. چون اگر بود به پیشنهادهای ما هم توجه میشد. من در طرح اصلی چند پیشنهاد به کمیسیون دادم اما حتی برای یک پیشنهاد هم من را دعوت نکردند. برداشت من این است که در کمیسیون زحمتی برای این طرح کشیده نشد. احتمالاً از بیرون هدایت شده است. یا فردی ذهن خلاقی داشته و همه این مواد را نوشته است. من نمی توانم به صراحت اظهار نظر کنم و خدای نکرده کسی را متهم کنم. اما براساس رویههای قانون نویسی، برای موضوع به این مهمی کسی مورد مشورت قرار نگرفت. چه تعبیری میتوان از این کار داشت؟ قطعاً چنین کاری سبب کاهش مشارکت مردمی هم خواهد شد. مگر در انتخابات گذشته چقدر مشارکت داشتهایم که حالا به مردم بگوییم وظیفه شما فقط رأی دادن است. این چه ادبیات حقوقی است؟
موضوع نظام پارلمانی هم در اینجا مطرح است. خیلی از سیاستمداران موافق بازگشت به همان دوران هستند. حال که چنین کاری نیازمند تغییر قانون اساسی و همهپرسی است، فکر نمیکنید مجلس قانونی را به تصویب میرساند که چیزی شبیه همان نظام پارلمانی از آن منتج شود؟
نظام پارلمانی میتواند مفید باشد اما اینکه نتیجه خوبی از آن حاصل شود، امکانش نیست. اگر دو برادر هم یکی رئیس قوه مجریه و دیگری رئیس قوه مقننه باشد باز هم دعوا میشود. نمایندگان با این طرح به صورت هدفمند به سراغ افراد خاص میروند. امیدواریم که شورای نگهبان حداقل موادی از این طرح مجلس را رد کند. یک جاهایی حتی دست شورای نگهبان هم بسته میشود. طرح خیلی عجیبی است. البته توسعه قانون اساسی هم هست. مثلاً در بحث اعتقاد و التزام به اسلام، به سمت و سویی میرود که اثبات آن فقط از عهده ملاصدرا و علامه جعفری برمیآید. رئیس جمهوری باید به مشکلات مردم برسد نه اینکه بخواهد در مورد اثبات دین بحث کند. کجای قانون اساسی این گونه نوشته شده است؟
شاکله طرح هسته ای کجا شکل گرفت؟ آیا در مجلس بود یا بیرون آن؟
طرحی به مجلس آمد که البته خروج از پروتکل در آن نبود. طراحان معتقد بودند که در برابر بدعهدیهای امریکا و کم توجهی طرفهای اروپایی چنین طرحی را بدهیم و بگوییم که همیشه با ساز شما نخواهیم رقصید. کلیات آن در روز 13 آبان تصویب شد. در همان زمان عدهای میگفتند که باید از پروتکل الحاقی هم خارج شویم. آن موقع خیلی مشتری نداشت. پس از حادثه ترور شهید فخریزاده این دو موضوع با هم ادغام شدند و در قالب طرح دوفوریتی به مجلس آمد. در شیوه اجرایی که مورد انتقاد من هم بود، آمده بود که اگر نفت ما فروش رفت، اگر مراودات بانکی ما انجام گرفت و ارز ما منتقل شد و... اینها کارهای اجرایی است که به مجلس و کمیسیون امنیت ملی گزارش میدهند و سپس به صحن آمده و نمایندگان در مورد آن اعلام نظر میکنند. نمایندگان در واقع مجلس و کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی را جایگزین شورای عالی امنیت ملی کردند. پروسه این کار در مجلس باید ماهها طول بکشد. ما باید میگفتیم که این کارها را شورای عالی امنیت ملی که نهاد فراقوهای است انجام دهد. اینکه چرا چنین قانونی تصویب شده، میتوان گفت که رنگ و بوی سیاسی داشته است.
برخی میگویند که شاید میخواهند جلوی برجام گرفته شود. مخصوصاً که پس از انتخاب جو بایدن به ریاست جمهوری امریکا چنین کاری انجام شد.
این دلیل هم میتواند باشد. تأکید بر بازههای زمانی که در این قانون آمده، بوی سیاسی بودن را به مشام میرساند. بعضی از نمایندگان هم در مجلس خیلی برای تصویب این موضوع فشار میآوردند. چون هفته قبل از تعطیلی مجلس بود و میخواستند نتیجهای گرفته شود. البته تصویب آن در 10 دقیقه اتفاق افتاد، یعنی کسانی که به غلط تصویب برجام در 20 دقیقه را انگ میزنند –که البته فقط 200 ساعت جلسه با مدیریت خود آقای زاکانی گذاشته شده- در 10 دقیقه این قانون را تصویب کردند.