چرایی فرار دختران ایرانی از خانه

خبرگزاری ایسنا: رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران گفت: دخترانی که از خانه فرار می‌کنند در ‌نهایت به اعتیاد، توزیع مواد مخدر، دزدی، فساد و فحشا روی می‌آورند.

 دکتر مصطفی اقلیما در مصاحبه با روابط عمومی ستاد مبارزه با مواد مخدر گفت: گرایش به اعتیاد به عوامل مختلفی بستگی دارد و هیچکس از بدو تولد، معتاد، روانی، دزد یا روسپی نبوده است بلکه شرایط خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی فرد را به سمت استفاده از مواد مخدر سوق می دهد.

وی با بیان اینکه بیشتر دخترانی که از خانه فرار می‌کنند به سوی اعتیاد کشیده می‌شوند، افزود: در چرایی این موضوع باید بررسی کنیم که آن دختر در چه شرایطی قرار گرفته داشته که مجبور به فرار از خانه شده است، آیا با خانواده به خصوص پدر و مادرش مشکل دارد؟ یا ناپدری و نامادری دارد که مجبور به ترک خانه شده است؟ و یا یکی از اعضای خانواده باعث اذیت و آزارش شده است؟ چرا که رفتارهای نادرستی که برخی خانواده‌ها با دختران خود دارند، مهمترین علت فرار دختران از خانه است.

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران ادامه داد: گاهی ممکن است دختری مرتکب اشتباهی شده و با پسری دوست شده باشد که در این صورت خانواده، رفتار درستی با او انجام نمی‌دهد و آبرویش را جلوی همه می برند و با سرزنش‌های گاه و بیگاه شرایط زندگی را برای دختر سخت می‌کنند. وقتی هم که موارد اعتماد از وی سلب می‌شود به فکر رها شدن و دوری از خانواده خود می‌افتد.

اقلیما بیان کرد: معمولا دختران در ابتدای فرار به سمت کسی که باعث اصلی این اتفاق برایش شده‌اند، می‌روند و به پسری که با او طرح دوستی ریخته بود پناه می‌برند اما در اکثر موارد از طرف آن فرد هم طرد می‌شوند و دیگر جایی برای زندگی ندارند لذا ناچار برای گذران زندگی با پسران یا دختران دیگر دوست می‌شوند تا بتوانند جایی را برای گذراندن شب داشته باشند.

وی ادامه داد: دخترانی که از خانه فرار می‌کنند چون هیچ پشتوانه‌ای ندارند به راحتی نمی‌توانند کار پیدا کنند مگر در موارد خاص که در این موارد، متاسفانه توسط کارفرمایان مورد سوءاستفاده و آزارهای مختلف قرار می‌گیرند و یا در گروه‌های دوستی به وی پیشنهاد فروش مواد مخدر می‌دهند تا در ازای فروش، به او جای خواب و مخدر بدهند.

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران اظهار کرد: متاسفانه در فرهنگ و جامعه ما، سوء سابقه فردی که مرتکب جرم شده است همیشه همراه وی خواهد بود و اگر بخواهد جایی استخدام شود، نمی‌شود و یا اگر بخواهد مغازه‌ای دایر کند نمی‌تواند.

اقلیما بیان کرد: دختری که از خانه فرار می‌کند راه برگشتی به خانه ندارد و در خیلی از موارد شاهد آن هستیم که مادر و پدر اصلا دلشان نمی‌خواهد بدانند فرزندشان کجاست، یا اگر هم عده‌ای از دختران به خانه برمی‌گردند آنقدر تحت فشار خانواده و اطرافیان قرار می‌گیرند که باز هم از خانه فرار می‌کنند و مجبور می‌شوند هر شب جایی برای خواب پیدا کنند و در خیلی مواقع به روابط خارج از عرف روی می‌آورند تا گذران زندگی کنند.

وی درباره انتقال بیماری‌ها در بین دختران فراری گفت: معمولا وقتی دختران وارد خیابان می‌شوند خیلی سریع بیماری‌هایشان مثل ایدز، عفونت‌های قارچی و انواع هپاتیت‌ها را به دیگران منتقل می‌کنند.

اقلیما گفت: وزارت بهداشت اخیرا اعلام کرده که 60 هزار نفر مبتلا به ایدز در کشور هستند که 10 هزار نفر آنها جان خود را از دست داده‌اند. با این وجود می‌دانیم که هر دختری که مبتلا به ایدز باشد و با پسران متعددی رابطه جنسی داشته باشد ناقل بیماری به افراد مختلف می‌باشد و این بیماری به صورت اپیدمی زیاد خواهد شد.

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران ادامه داد: به نظر من از علل مهم به وجود آمدن این بیماری‌ها این است که به جوانان توجه نکرده‌ و به فکر رفع علت‌های شرایط ناراحت‌کننده آنان نبوده‌ایم، وقتی کار از کار گذشت و دختری از خانه فرار کرد تازه به فکر نصیحت کردن می‌افتیم، وقتی دختر یا پسری از خانه بیرون می‌زند کسی درباره رفتار و منش خانواده و وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خانواده حرفی نمی‌زند یکباره همه تقصیرها به گردن دختر یا پسر فراری می‌افتد و هیچکس نمی‌گوید این فرزند تا الان چگونه زندگی می‌کرد؟.

اقلیما بیان کرد: به طور کلی ما نمی‌توانیم در آسیب‌های اجتماعی یک شخص خاص را محکوم کنیم مثلا بگوییم خانواده محکوم است یا حتی معلم محکوم است چون این موارد معلولی از علت‌ها است. وقتی پدری مجبور می‌شود دو شیفت کار کند، مادری مجبور می‌شود تمام وقت کار کند یعنی سرپرست خانوار بیشتر وقت خود را درگیر مسائل اقتصادی کرده و در خانه نیست و زمانی برای رسیدگی به امور فرزند ندارد پس چگونه فرزندش می‌خواهد آینده ساز جامعه باشد؟ باید کسی باشد که به این دختر یا پسر رسیدگی و توجه کند اما شرایط به گونه‌ای شده که خانواده عملا وقتی برای بودن با فرزند خود وقت ندارد بنابراین ابتدا باید علت‌های آسیب‌های اجتماعی را بیابم تا بتوانیم برایش راهکار بیاندیشیم.