افشای اسرار زنان قربانی تجاوز در بوسنی

در جنگ بوسنی که از سال 1992 آغاز و در سال 1995 با امضای قرارداد دیتون به پایان رسید، بیشتیرین خسارت بر کودکان و زنان وارد شد.

در این جنگ بیش از 300 هزار غیرنظامی کشته و هزاران زن مورد تجاوز قرار گرفت.

هاسجیچ پنجاه و هفت ساله یکی از این زنان است که مدیریت "انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی" را برعهده دارد؛ این انجمن 1800 زن صرب، کروات و مسلمان را تحت پوشش خود دارد.

او در توضیحاتی به خبرنگار خبرگزاری آناتولی گفت: من در سال 1991 که بوسنی استقلال خود را اعلام کرد با دو دختر و همسرم در ویشه گراد زندگی می کردم. در زمان شروع جنگ کارمند شهرداری بودم. در همان ایام متعجبانه می دیدم صرب ها که تا آن روز در همسایگی هم زندگی می کردیم شروع به رفتن از شهر کرده اند.

مدیر "انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی" در ادامه سخنان خود می افزاید: شهر ویشه گراد در سال 1992 از سوی صرب ها محاصره شد و ما واقعا جایی برای رفتن نداشتیم. در همان روزها چتنیک ها وارد منازل مردم می شدند و دست به قتل عام می زدند. آن ها مردان و زنان را روی «پل رودخانه درینا» به گلوله می بستند. این پل همان است که نامش بر رمان ایوو آندریچ است و برنده جایزه نوبل شده است. آب درینا به رنگ خون درآمده بود.

هاسجیچ افزود: چتنیک ها در مارس 1992 وارد خانه ما هم شدند و در برابر چشمان من به دختر جوانم تجاوز و با وارد کردن ضربه ای به سرش او را مجروح کردند. روز بعد نیز مرا به قرارگاه پلیسشان بردند. در آن جا بارها به من تجاوز کردند و بسیار تلخ بود که یکی از همسایگان قدیمی صربمان را که قبلا با هم رفت و آمد خانوادگی داشتیم در آن جا دیدم.

او ادامه داد من از سال 2003 تصمیم گرفتم زنانی را که قربانی جنگ بوده اند در انجمنی گرد هم بیاورم تا بتوانیم داد خود را از متجاوزان بستانیم.

مدیر انجمن زنان خسارت دیده جنگ در ادامه سخنانش گفت: بین مسلمانان، صربها و کروات های بوسنی هزاران زن بوده و هستند که به خاطر شرم از موضوع منزوی شده و از خانه هایشان بیرون نمی آمدند اما آن ها در حال حاضر زیر چتر انجمنی که تاسیس شده برای دستگیری و تحویل متجاوزان به دادگاه تلاش می کنند. این متجاوزان هستند که باید شرم کنند نه ما مظلومان.

او همچنین اظهار داشت: ما برای بازگشت تعداد زیادی از خانواده ها که به دلیل جنگ خانه و کاشانه خود را رها کرده و رفته اند نیز فعالیت می کنیم.

هاسجیچافزود: من در سال 2001 به عنوان شاهد به دادگاه لاهه رفتم و مطالبی را به اطلاع قضات رساندم. انجمن ما در حال جمع آوری شکایات همه زنانی است که در جنگ دچار خسارت شده اند. تاکنون توانسته ایم شکایت بیش از 25 هزار زن را تسلیم دادگاه کنیم. زنانی که مورد تجاوز قرار گرفته اند معمولا یکدیگر را می شناسند و به همین دلیل بسیاری از آن ها خیلی زود عضو انجمن شدند. ما به جای این که به شکل فردی درصدد احقاق حقوق خود برآییم به صورت سازماندهی شده و گروهی این کار را پیش می بریم. ما با کمک اتحادیه اروپا و استفاده از فضای مجازی شکایت زنان مظلوم بوسنی را جمع آوری کرده و تسلیم دادگاه کردیم. خوشبختانه این حرکت در دستگیری متهمان و متجاوزان موثر بوده است.

این فعال حقوق زنان ادامه داد: 90 درصد متهمان مورد نظر ما بر اثر فعالیت های انجمن دستگیر شده اند. چرا که ما خوب می دانیم محل زندگی و اختفای آنان کجاست. بسیاری از کسانی که در ویشه گراد، برچکو، فوچا و شهرهای دیگر بوسنی مرتکب چنین جنایاتی شدند در حال حاضر کارمند اداره پلیس یا کارگر کارخانه ها و یا معلم آموزش و پرورش هستند. ما تا دستگیری آن ها از پا نمی نشینیم و به فعالیت های حق طلبانه خود ادامه می دهیم؛ ما نه فقط برای زنان مسلمان که برای احقاق حقوق زنان صرب و کروات هم فعالیت می کنیم. زیرا بسیاری از زنان صرب یا کرواتی که با مسلمان ها ازدواج کرده بودند نیز در جریان درگیری های داخلی بالکان مورد تجاوز قرار گرفته اند.

به گزارش ایربا، مدیر انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی با تاکید بر این که موضوع تجاوز به زنان بخشی از استراتژی جنگ خونین و ظالمانه بوسنی بوده، گفت: تجاوزها با طرح و برنامه خاصی انجام می شد. کسانی که جنگ را به راه انداختند از ساختار خانوادگی مسلمانان خوب اطلاع داشتند، آن ها می دانستند با این جنایت چه زیانی را بر جامعه مسلمان وارد خواهند کرد. به ده ها هزار نفر از 11 تا 60 ساله تجاوز شده است. بر اثر این جنایت ها تعداد زیادی از زندگی های مشترک از هم پاشید. بسیاری از زنان کشور خود را رها کرده زندگی در غربت را انتخاب کردند. به همین ترتیب عده قابل توجهی از زنان، فرزندان شان را به نهادهای دولتی تحویل دادند. این وضع بزرگترین ضربه را بر پیکر خانواده های بوسنیایی وارد کرد. نتیجه این جنایت های وحشیانه در سال های بعد آشکارتر می شود.

هاسجیچ در پایان سخنان خود افزود: درک این مطلب برای امثال من مشکل است که چرا کشورهای اروپایی با اطلاعی که از جنایات وقوع یافته در بوسنی دارند اقدام موثری برای مجازات متهمان به عمل نمی آورند.