مقايسه وضعيت خلبانان ايراني و خارجي

ايسنا- در شركت‌هاي هواپيمايي معتبر در ايران هر كمك خلبان به طور متوسط حدود پنج هزار ساعت پرواز مي‌كند و گاهي تا 20 سال كمك خلبان مي‌ماند تا به كاپيتان تبديل شود كه در اين شرايط اغلب خلبانان ايراني بالاي 40 سال سن دارند.

اين درحالي است كه آموزش‌هاي تئوري و اطلاعات دروس اين رشته در همه كشورها يكسان و بر اساس مقررات ايكائو ارائه مي‌شود؛ ولي دوره كسب گواهينامه بازرگاني خلباني در كشورهاي اروپايي و آمريكايي حداكثر يك سال و در ايران چهار سال به طول مي‌انجامد.

آموزش‌هاي عملي و مدت زمان تبديل شدن كمك خلبان به خلبان به وضعيت ناوگان هوايي هر كشور بستگي دارد كه در ايران به دليل كمبود ناوگان به خصوص ناوگان پهن پيكر، كمك خلبانان مجبورند تا بازنشست شدن خلبانان قبلي همچنان كمك خلبان بمانند.

در پي اين شرايط طي چند سال گذشته مهاجرت خلبانان ايراني به كشورهاي ديگر به ويژه به كشورهاي حوزه خليج فارس رواج يافته است، چراكه كمك خلبانان مجبور بودند سالهاي متمادي روي يك نوع هواپيما به عنوان كمك خلبان پرواز كنند تا نهايتا جايگزين خلبان بازنشسته شوند كه با مهاجرت به كشورهاي حوزه خليج فارس يا به عنوان خلبان مشغول شده يا تايپ هواپيماي خود را ارتقا داده‌اند.

همچنين در كشورمان تعداد انگشت‌شماري خلبان زن وجود دارد كه در اين ميان اما و اگرهايي براي پرواز آنان نيز مطرح است.

اغلب دست‌اندركاران اين صنعت معتقدند كه با توجه به فشار و استرس وارده به خلبان هنگام هدايت هواپيما و مسائلي چون دوري آنها از محل استراحت و خانه، مردان براي خلباني مناسب‌تر از زنان هستند و با توجه به اينكه خلباني در ايران دشوار و با استرس زيادي همراه است و فرهنگ كشور اقتضا مي‌كند كه زن‌ها بيشتر به وظايف فطري خود بپردازند، پرواز خلبانان زن در ايران ميسر نشده است.

اما دسته ديگري از صاحب نظران اين صنعت بر اين باورند با توجه به اين‌كه خلباني نياز به دقت بالايي دارد و دقت و ظرافت زنان در انجام امور از مردان بيشتر است، زنان مي‌توانند بهتر از خلبانان مرد عمل كنند و كمبودي براي انجام وظايف خلباني ندارند، اما به دليل نداشتن تجربه لازم هنوز نتوانسته‌اند جايگاه خود را در خطوط هوايي كشور پيدا كنند؛ چرا كه هر كاپيتان مسافربري بايد حداقل بالاي هفت تا هشت سال تجربه كاري داشته باشد و زنان با توجه به آن‌كه تازه شروع به كار كرده‌اند، تجربه پروازي لازم را ندارند.

گفتني است، در سال 1318عفت تجارتچي، اولين خلبان زن ايراني بوده كه با هواپيماي شخصي پرواز مي‌كرده است و چند سال اخير نيز حدود 50 درصد از كمك خلبانان دنيا، زن بوده‌اند كه طي دو تا سه سال اخير اين نسبت كاهش يافته است.

در ايران نيز از نظر سازمان هواپيمايي كشوري استخدام و پرواز خلبانان زن منعي ندارد و گواهينامه خلباني براي تمام فارغ‌التحصيلان اعم از زن و مرد صادر مي‌شود.