پژوهشگران آمریکایی دریافتند که حتی انسانهای اولیه هم دل رحم بودند و می توانستند احساساتی از قبیل شفقت و مهربانی را درک کنند.
به گزارش مهر، آیا تاکنون تصور می کردید که انسانهای اولیه استخوان خور به جای ابراز محبت به شریک زندگی خود آنها را از مو می گرفتند و کشان کشان از غار بیرون می بردند و وادار می کردند که به کارهای روزانه ای چون کندن پوست ماموتی که به تازگی شکار کرده بودند بپردازند؟
اکنون گروهی دانشمندان دانشگاه نیویورک به تمام تصورات ذهنی شما پایان دادند. این محققان در بررسیهای خود نشان دادند که حتی انسانهای اولیه ای که بین 500 هزار تا 40 هزار سال قبل زندگی می کردند نیز دل داشتند و می توانستند احساساتی چون شفقت و مهربانی را تجربه و درک کرده و از همنوعان خود مراقبت کنند.
این محققان با بررسی فسیلها، ابزار و دیگر اسناد مرتبط با انسانهای اولیه توانستند چهار مرحله مدل را برای توسعه شفقت در انسان ارائه کنند.
برپایه این مدل، مرحله اول از 6 میلیون سال قبل آغاز شده است، زمانی که در اجداد نخستین انسان والدین جرقه های احساساتی چون همدلی برای دیگران و انگیزه کمک به همنوعان زده شد.
مرحله دوم از 8/1 میلیون سال قبل آغاز شد. در این دوره در انسان قائم احساسات یکپارچه با افکار خردمندانه به وجود آمد.
مرحله سوم بین 500 هزار تا 40 هزار سال قبل که دوره زندگی انسانهای اولیه بوده است تعهدات عمیقی برای رفاه دیگران به ویژه در زمان شکار دیده شد. به طوری که در این دوره، انسانهای اولیه ای که در طول شکار زخمی شده بودند تحت مداوا و درمان افراد دیگر گروه قرار می گرفتند.
در مرحله چهارم که از 120 هزار سال قبل آغاز شده است انسانهای مدرن حس شفقت و مهربانی عمیقی نسبت به افراد غریبه، حیوانات، اشیا و حتی مفاهیم انتزاعی پیدا کردند.
براساس گزارش دیسکاوری، این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "شاید بتوان گفت که شفقت بنیادی ترین احساس انسان است. این حس انسانها را به هم پیوند بزند."
