قصيده عليرضاقزوه دراستقبال ازمحرم

به گزارش فارس، عليرضا قزوه در استقبال از ماه محرم قصيده‌اي با نام «انگشتري سوّم خاتم» سروده است. اين شعر به شرح زير است:

هنگام محرّم شد و هنگام عزا، هاي
برخيز و بخوان مرثيت كرببلا، هاي
پيراهن نيلي به تن تكيه بپوشان
درهاي حسينيه ي دل را بگشا، هاي
طبّال بزن طبل كه با گريه درآيند
طّبال بزن باز بر اين طبل عزا، هاي
زنجير زنان حرم نور بياييد
اي سلسله‌ها ، سلسله‌ها، سلسله‌ها، هاي
اي سينه زنان، شور بگيريد و بخوانيد
اي قوم كفن پوش، كجاييد؟ كجا؟ هاي
شمشير به كف، حيدر حيدر همه بر لب
خونخواه حسين آيد، درآييد هلا، هاي
كس نيست در اين باديه دلسوخته چون من
كس نيست در اين واحه به دلتنگي ما، هاي
اين داغ چه داغي ست كه طوفان شده عالم
آتش زده در جان و پر مرغ هوا، هاي
***
از كوفه خبر مي‌رسد از غربت مسلم
از كوفه و كوفي ببرم شكوه كجا؟ هاي
عباسِ علي تشنه و طفلان همه تشنه
فرياد و فغان از ستم قوم دغا، هاي
بازوي حرم، نخل جوانمردي و ايثار
عباس علي، حضرت شمع شهدا، هاي
آتش به سوي خيمه و خرگاه تو مي‌رفت
از دست ابالفضل چو افتاد لوا، هاي
با ياد جوانمردي عباس و غم تو
خورشيد جدا گريه كند، ماه جدا، هاي
خورشيد نه اين است كه مي‌چرخد هر روز
خورشيد سري بود جدا شد ز قفا، هاي
مي‌چرخد و مي‌چرخد و مي‌چرخد، گريان
هفتاد قمر گرد سرِ شمس ضُحي، هاي
خونين شده انگشتري سوّم خاتم
از سوگ سليمان چه خبر، باد صبا!؟ هاي
از داغ علي اصغر محزون، جگرم سوخت
با رفتن عباس، قدم گشت دو تا، هاي
***
طفلان عطش نوش تو را حنجره، خون شد
از خفتنِ فرياد در آن حنجره‌ها، هاي
بگذار كه از اكبر داماد بگويم
با خون سر آن كس كه به كف بست حنا، هاي
تنها چه كند با غم شان زينب كبري
رأس شهدا واي، غريو اسرا، هاي
بر محمل اُشتر سر خود كوبيد، زينب(س)
از درد بكوبم سر خود را به كجا؟ هاي
امشب شب دلتنگي طفلان حسين(ع) است
اين شعله به تن دارد و آن خار به پا، هاي
اين مويه كنان در پي راهي به مدينه‌ست
آن موي كنان در پي جسم شهدا، هاي
اين پيرهن پاره، تن كيست؟ خدايا
گشتيم به دنبال سرش در همه جا، هاي
در آينه سر مي‌كشد اين سر، سر خونين
در باد ورق مي‌خورد آن زلف رها، هاي
اين حنجر داوودي سرهاي بريده ست
ترتيل شگفتي‌ست ز سرهاي جدا، هاي
بگذار هم از گريه چراغي بفروزم
بادا كه فروزان بشود شام شما،هاي...
***
من تشنه و دل تشنه و عالم همه تشنه
كو آب كه سيراب كند زخم مرا، هاي
آتش شده‌ام آتش نوشان منا، هوي
عنقا شده‌ام، سوخته جانان منا، هاي
هنگام اذان آمد و در چِك چك شمشير
او حي غزا مي‌زد و من «حي علي» هاي
امشب شب شوريدگي، امشب، شب اشك است
شمشير مرا تيز كن از برق دعا، هاي
خون خوردن و لبخند زدن را همه ديديد
گل دادن قنداقه نديديد الا، هاي
با فرق علي(ع) كوفه‌ي ديروز، چها كرد؟
از كوفه نديديم بجز قحط وفا، هاي

بر حنجره تشنه چرا تير سه شعبه؟
كس نيست بپرسد ز شمايان كه چرا؟ هاي
اين كودك معصوم چه مي‌خواست؟ چه مي‌گفت؟
در چشم شما سنگدلان مُرد حيا، هاي
***
هر راه كه رفتيد همه خبط و خطا بود
هر كار كه كرديد هدر بود و هبا، هاي
اين قوم نبودند مگر نامه نبشتند
گفتند كه ما منتظرانيم بيا! هاي
گفتند اگر رو به سوي كوفه كني، نَك
از مقدم تو مي‌رسد اين سر به سما، هاي
گفتند به شكرانه‌ي ديدار شما شهر
آذين شده با آينه و نور و صدا، هاي
آيينه‌تان پر شده از زنگ و دورويي
چشمان شما پر شده از روي و ريا، هاي
مختار، به حبس اندر و ميثم، به سر دار
در كوفه نديديم بجز حرمله‌ها، هاي
اين بود سرانجام وفا؟ رسم امانت؟
اي اف به شما، اف به شما، اف به شما، هاي
اي اف به شمايان كه سرم بر سر نيزه‌ست
بس نيست تماشاي شهيدان مرا؟ هاي!
در جان شما مرده دلان زمزمه‌اي نيست
در شهر شما سنگدلان مرده صدا، هاي
اي قوم تماشاگر افسونگر بي‌روح!
يك تن ز شمايان بنمانيد به جا، هاي
***
يك تن ز شما دم نزد آن روز كه مي‌رفت
از كوفه سوي شام سر كشته ما، هاي
يك مشت دل سوخته پاشيدم زي عرش
يعني كه ببينيد، منم خون خدا، هاي
آن شام كه از كوفه گذشتند اسيران
از هلهله، از هي هي و هي هاي شما، هاي
ديروز تني بودم زير سم اسبان
امروز سري هستم در طشت طلا، هاي
ما اين همه با ياد شماييم و شما حيف
ما اين همه دلتنگ شماييم و شما... هاي
***
از كرببلا هروله كرديم سوي شام
از مروه رسيديم دوباره به صفا، هاي
خورشيد فراز آمده از عرش به نيزه
جبريل فرود آمده از غار حرا، هاي
اين هيات بي‌سر شدگان قافله كيست؟
شد نوبت تو، قافله سالار منا! هاي
من قافله سالارم و ما قافله‌ي تو
اي بَرشده بر نيزه، تويي راهنما، هاي
ما آمده بوديم بميريم و بمانيم
ما آمده بوديم به پابوس فنا، هاي
***
يا سيد شوريده سران! كوفه چه مي خواست؟
آن روز در آن هروله‌ي هول و ولا، هاي
منظومه‌ي خونين جگران! كوفه چه دارد؟
از كوفه چه مانده‌ست بجز گريه به جا؟ هاي
خون نامه‌ي بي‌سرشدگان! كوفه نفهميد
سطري ز سفرنامه‌ي دلتنگ تو را، هاي
پيراهن يوسف نفسان! كوفه چه داند؟
منظومه هفتاد و دو گيسوي رها! هاي
***
در مشعر زخم تو رسيدم به تشهّد
تا از عرفات تو رسيدم به منا، هاي
با گريه و با نذر كجا را كه نگشتيم
حيران تو اي آينه غيب نما، هاي
در غربت اين سينه برافروز چراغي
در خلوت اين ديده جمالي بنما، هاي
آن شاعر شوريده كه مي‌گفت كجاييد
اينجاست بياييد شهيدان بلا! هاي
من حنجره‌ام نذر شهيدان خدايي ست
من حنجره‌ام وقف تمام شهدا، هاي
از خويش بپرسيم كجاييم و چه داريم
از خويش برون مي‌زني امشب به كجا؟ هاي
مانديم در اين خاك و پري باز نكرديم
مُرديم در اين درد و نديديم دوا، هاي
هاي اي عطش آغشته ترينان! عطشم كُشت
آبي برسانيد به اين تشنه هلا، هاي
يك بار بپرسيد ز حالم كه چرا هوي
تا پاسخ‌تان گويم ياران كه چرا هاي ...
***
هفتاد و دو دف هر صبح مي‌كوبد در من
هفتاد و دو ني هر شب در من به نوا، هاي
اين جاده همان جاده خون است بپوييد
اين در، در دهليز بهشت است، درآ، هاي
اي عاشق دل باخته، آهي بكش از جان
اي شاعر دلسوخته، اشكي بسرا، هاي
حالي چه كنم گر نكنم شكوه و فرياد
در منقبت و مرثيت آل عبا، هاي...