| |
شايد خبر توليد لباس‌هاي باشعور را به ياد داشته باشيد. اين كه براي اولين بار گروهي ازدانشمندان ژاپني موفق به ساخت لباس‌هاي نامرئي شدند؛ ولي حالا خبري عجيب تر يا بهتر است بگوييم تخيلي تر مي‌شنويد.
همشهری آنلاین
به تازگي دانشمندان موادي ساخته‌اند که مي‌تواند اشيا را نامرئي کند. دانشمندان در بريتانيا و ايالات متحده راه حل هوشمندانه‌اي براي نامرئي کردن اشيا پيشنهاد کرده اند. اين روش به کمک احاطه کردن شي با ماده‌اي که متامتريال (metamaterial) نام دارد انجام مي‌گيرد.
متامتريال، ماده‌اي است از ترکيب ميله‌هاي ريز و مجموعه‌اي از حلقه‌هاي فلزي و مانند آن که براي اولين بار توسط ديويد اسميت ( استاد دانشگاه کاليفرنيا) ساخته شد. آنچه اين مواد را غير معمول کرده است، خاصيت ضريب شکست منفي نور در آنها است، به اين معنا که اين مواد نور را در جهت مخالف مواد عادي منکسر مي‌کنند.
مواد الکترومغناطيس تشکيل دهنده آنها مي‌تواند با دستکاري مختصر و دقيق ساختارشان تنظيم هم بشود. به تعبيري ديگر متامتريال به ماده مرکبي گفته مي‌شود که داراي خواص نامتعارف الکترومغناطيس در ساختار وجودي خود است.
بنا به گفته محققان، پرتوهاي نوري که بر اين ماده افکنده مي‌شوند، به دور شيء مي‌گردند و در طرف ديگر دوباره جمع شده و دقيقاً در همان مسير قبلي به راه خود ادامه مي‌دهند. هرچند اين ايده در حال حاضر تنها در حد تئوري مطرح است، اما محققين اميدوارند که در طي پنج سال آينده موادي را بسازند که براي امواج راديويي قابل تشخيص نباشد.
تئوري جديد نامرئي شدن با روش مورد استفاده در بمب افکنهاي مدرن استيلث (stealth به معناي پنهان کاري يا رادارگريزي) که در آن با منعکس کردن امواج رادار از روي سطح خود، مانع ديده شدن مي‌شدند، متفاوت است.
در روش مورد نظر، شئ در پوسته‌اي از متامتريال قرار مي‌گيرد و مي‌تواند خطايي حسي مانند سراب را ايجاد کند.
دو گروه مجزا از محققين به نظرياتي مشابه درباره روشهاي استفاده آزمايشي از متامتريال دست يافتند. آنها اعتقاد دارند که با پيچيدن اشياي مختلف در متامتريال مي‌توان آنها را از نور مرئي، نور مادون قرمز، مايکروويو (ريزموج) و شايد دستگاههاي ردياب صوتي، پنهان کرد. کار آنها بر اين مطلب دلالت مي‌کند که تجسم علمي- تخيلي از پوششهاي نامرئي کننده مي‌تواند کاملا امکان پذير باشد.
البته تقليد از شنل هري پاتر و مرد نامرئي در فيلم‌ها و داستان‌ها مشکلتر خواهد بود زيرا اين مواد بايد به صورت پوشش ضخيمي‌مورد استفاده قرار گيرند. اين روش با توجه به خاصيت انکسار(شکست) نور مطرح شد. اين خاصيت نور به اين شکل است که امواج الکترومغناطيسي همواره سريعترين مسير (و نه لزوماً کوتاه ترين مسير) را براي حرکت خود انتخاب مي‌کنند، براي مثال اگر مدادي را در داخل ظرف آب قرار دهيم، به نظر شکسته مي‌رسد.
اولف لئونهارت، فيزيکدان دانشگاه سنت اندرو در انگليس، در يکي از گزارش‌هاي خود نوشته است: موقعيتي را تصور کنيد که يک ماده، نور را از دور حفره‌اي در خود عبور دهد، نور در پشت اين شيء دوباره به مسير سابق برمي‌گردد، مانند اينکه تمام مدت در خط مستقيم حرکت مي‌کرده است.
لئونهارت ادامه مي‌دهد: هر چيزي که در اين حفره قرار داده شود از نظر پنهان خواهد ماند. اين ماده، واسطه‌اي است که يک خطاي باصره کامل را ايجاد مي‌کند: نامريي بودن چنين وسايلي مي‌توانند امکان پذير باشند. روشي که در اينجا ايجاد شده است مي‌تواند به کمک امواج الکترومغناطيس ديگر و صوت، در گريز نگارها نيز به کار گرفته شود.
