شکم‌هايي‌که نمي‌توانند بشمرند!

تا حالا توصيه مي‌شد که موقع غذا خوردن، تمام اعضاي خانواده دور هم جمع شوند، تلويزيون را خاموش کنند، حرف‌هاي تشنج‌زا را کنار بگذارند تا هم از خوردن غذا لذت ببرند و هم تمام مواد مورد نياز بدن افراد توسط سلول‌ها جذب و تأمين شود.

همشهری آنلاین

اما حالا پژوهشگران دائماً دنبال راهي مي‌گردند تا شعار «کم بخور، هميشه بخور» را ترويج بدهند و عده‌اي را از خطرات و معضلات چاقي دور کنند.

بعضي‌ها فکر مي‌کنند شکمشان هر‌وقت سير و پر شود، بايد دست از خوردن بکشند و باز هم فکر مي‌کنند، شکم وقتي سير مي‌شود که مواد مورد نياز سلول‌ها تأمين شده باشد اما مشکل اين‌جاست که معده افراد، قادر به شمردن کالري‌هايي نيست که روزانه دريافت مي‌کند. اين عضو نسبتاً مهم، نمي‌تواند تعداد قاشق‌هاي غذايي را که به دهان مي‌بريد، بشمرد.

همچنين مقدار نوشابه‌هايي که مي‌خوريد براي شکم قابل درک نيست مگر اينکه ظرفيتش تمام شود و احساس انفجار کند و نمي‌داند مقدار مورد نياز بدن شما، چقدر است؛ بنابراين هيچ عکس‌العملي مبني بر پرخوري شما، از خود نشان نمي‌دهد. دليلش هم اين است که 20 دقيقه بعد از به پايان رسيدن عمل خوردن، معده احساس سيري مي‌کند و 20 دقيقه زمان بسيار زيادي براي افزايش کالري‌هاي دريافتي است!

البته راه‌هايي براي مبارزه با پرخوري ناخودآگاه افراد وجود دارد؛ اگر معده شما قادر به شمردن کالري‌هاي دريافتي روزانه‌تان نيست، شما که مي‌توانيد!

به گفته محققان «محرک‌هاي رواني» يکي از راه‌هاي فرار از پرخوري است. افراد مي‌توانند مقدار معيني از غذا را در روز براي خود تعيين کنند و از خوردن بيشتر از آن مقدار، خودداري کنند. به اين ترتيب اعصاب شما تحريک خواهد شد و با توجه به ميزان غذايي که خورده‌ايد، يا به خوردن ادامه مي‌دهيد يا از سر سفره کنار مي‌رويد.

در واقع وقتي فردي از مقدار کالري‌هاي دريافتي روزانه‌اش باخبر باشد، ديگر بيش از مقدار مورد نيازش صرف نخواهد کرد. بهترين راه اين است که براي خوردن هر غذايي، پيمانه خاصي در نظر بگيريد و به نوعي، غذايي‌تان را براي هر يک روز، سهميه‌بندي کنيد.

در بسياري از مواقع افراد فراموش مي‌کنند که در رفت‌و‌آمدهاي روزانه به آشپزخانه يا حين گپ زدن با دوستان يا... سراغ يخچال رفته و از هر خوراکي که دم دست‌شان باشد، به قول خودشان، کمي مي‌چشند اما همين «ناخنک» زدن‌هاست که دردسر ساز مي‌شود.

براي اثبات اين موضوع، تحقيقي در آزمايشگاه غذايي کورنل صورت گرفت؛ در اين تحقيق، به 17 مرد و 35 زن (که از کارمندان همان آزمايشگاه بودند) بدون ذکر هدف، براي صرف غذا دعوت شد. پژوهشگراني که اين آزمايش را ترتيب داده‌بودند، از گارسون‌هاي رستوران خواستند تا تمام سفارش‌هاي اين 52 مورد آزمايش را (که شامل بال مرغ سوخاري بود) حاضر کنند اما فقط ميز نيمي از آنها را تميز کنند و ظروف نيمه ديگر را از روي ميزها برندارند.

در نهايت مشخص شد کساني که بعد از هربار سفارش، ميزشان تميز شده‌بود، هرکدام حداقل 7 تکه بال مرغ خورده‌بودند اما کساني که ظروف تمام سفارش‌هايشان روي ميز باقي مانده‌بود، حدود 28 درصد کمتر از ديگران خورده‌بودند يعني حداقل دو بال کمتر.

نکته جالب توجه در اين تحقيق اين بود: گروه پرخورهاي اين آزمايش، تميز بودن ميز غذا را به عنوان علت پرخوري باور نداشتند و ادعا مي‌کردند به خاطر گرسنگي مفرط، بيشتر غذا خورده‌اند.

به اين ترتيب محققان مي‌گويند تأثير موهبت «ديدن» را حتي در «مقدار خوردن» نبايد ناديده گرفت. تحقيقات ثابت کرده‌است کساني که تمام مواد تشکيل‌دهنده يک وعده غذايي را (پيش‌غذا، غذا، دسر و نوشيدني) در بشقاب جلوي رويشان قرار مي‌دهند، 14 درصد کمتر از کساني که غذايشان را در ظرف‌هاي کوچک ميل مي‌کنند، غذا مصرف مي‌کنند و اغلب کساني که در ظروف کوچک غذا مي‌خورند، براي بار دوم و سوم هم ظرفشان را پر مي‌کنند.