در کشور ما یکی ازاصلی ترین فضاهایی که به راحتی می توان زیر پا گذاشتن ارزش ها را مشاهده کرد حوزه فوتبال است که به سبب سرازیر شدن پول های حرفه ای از سوی دولت، در ازای بازیکنانی غیرحرفه ای به این روز در آمده است.
به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی «فردا» جایگزین شدن اسکناس به جای ارزش ها در حالی درفوتبال ایران رواج یافت که در گذشته ای نه چندان دور بازیکنان برای حضور در تیم های مورد علاقه خود شهریه و هزینه البسه را می پرداختند.
این در حالی است که درفوتبال امروز کار به جایی رسیده که یک مربی از خرید هواپیمای شخصی برای خود سخن می گوید و بازیکن لیگ برتری بحث بخشیدن چند ده میلیون تومانی برای رند شدن رقم قرار دادش را پیش می کشد.
از همین رو باتوجه به نفوذ پول ومادی گرایی به لایه های درونی فوتبال ایران که حاصلی جز ناکامی و پسرفت نداشته، به عوامل پیدایش پول در فوتبال از آغاز تا هدر رفت هزینه های میلیاردی بیت المال در سال های اخیر می پردازیم.
در همین خصوص مصطفی هاشمی طبا رئیس سابق سازمان تربیت بدنی به خبرنگار «فردا» گفت: هزینه های دولتی برای تیم های فوتبال کار درستی نیست. بلکه این هزینه ها باید برای باشگاههائی که هویت واقعی باشگاه دارند بشوند و الا هزینه دولتی هم به هدر می رود. سالهاست تیم های پیروزی و استقلال میلیاردها تومان هزینه کرده اند اما هنوز باشگاه نیستند.
وی همچنین خاطر نشان کرد: ورزش می تواند از اعتبارات دولتی استفاده کند و کاری ضروری و حسب قانون اساسی است اما این که این اعتبارات در کجای ورزش هزینه شود مهم است. امری که بدان توجه نمی شود.
از سوی دیگر کاظم اولیایی از کارشناسان مدیریت فوتبال به خبرنگار ما گفت: باتوجه به ضعف هایی که چه در قانون گزاری و چه در نظارت بر هزینه های دولتی وجود دارد باز بودن جیب دولت برای استفاده مدیران در فوتبال یک نوع ظلم به مردم است. از همین رو باید گفت با توجه به آنچه ما 10 سال پیش تحت عنوان فوتبال حرفه ای در کشور ایجاد شد بدون توجه به زیر ساخت ها فقط در هزینه کردن به صورت حرفه ای در آمد.
وی همچنین خاطر نشان کرد: پاراگراف سوم از اصل سوم قانون اساسی تنها
جایی است که از ورزش اسم برده شده و در آن نیز آمده است که آموزش و پرورش و ورزش باید به صورت رایگان در اختیار همه مردم قرار گیرد. با توجه به این تک اصلی که برای ورزش ذکر شده مشخص می شود در کشور ما برای ورزش قانون خاصی وجود ندارد و تعریف تربیت بدنی گنگ است.
اولیایی در پایان با اشاره به قرار گرفتن دولت مقابل بخش خصوصی به عنوان یک سد راه اظهار داشت: هر مدیر، وزیر و یا استانداری که می خواهد به شهرتی دست یابد خود را وارد ورزش کرده و با استفاده از پول دولت خود را بالا می برد. از سوی دیگر تا زمانی که جیب دولت باز و گشاد است و دست ها به جیب دولت می رود و مدیریت هزینه ای وجود ندارد وضعیت ورزش بهبود نخواهد یافت.
اولین جرقه فوتبال حرفه ای
اولین حرکت فوتبال به سوی رسیدن به یک صنعت درآمد زا در جهان به پاداش گرفتن بازیکنان فوتبال در انگلستان باز می گردد که سبب شد فوتبال به عنوان یک شغل در جهان و جزو 3 صنعت اول دنیا مطرح شود.
این در حالی است که فوتبال در ایران اولین بار توسط همین انگلیسی ها رواج پیدا کرد و بازیکنان با خرید البسه و پرداخت شهریه می توانستند برای تیم های محبوب خود به میدان بروند.
اولین پیدایش پول درفوتبال ایران نیز به بنز قرمز رنگی بازمی گردد که 50 سال پیش به عنوان پاداش به فریبرز اسماعیلی در تیم شعاع داده شد تا به عنوان اولین پاداش بزرگ در فوتبال ایران مطرح شود.
اولین قرارداد رسمی نیز مربوط به تیم های پیکان، استقلال و پرسپولیس بود که در طی سال های 48 تا 50 به صورت محضری با بازیکنان بسته می شد. این اولین گام فوتبال ایران برای ورود به دنیای حرفه ای و خرج مبالغ سنگین در ازای بازیکنان نامدار بود.
این قراردادهای رسمی و ثبت مبالغ درآن ها سرانجام باعث شد تا بازیکنان فوتبال، تعصب به رنگ و پیراهن را فراموش کرده و پول را جایگزین آن کنند.
واریز پول دولت به جیب بازیکنان
اوایل دهه هفتاد و در سال های ابتدایی پس از جنگ بود که فوتبال ایران رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت و لیگ ها کار خود را به طور رسمی از سر گرفتند تا بحث قراردادهای سنگین به آن اضافه شود.
جا به جایی بازیکنان از این باشگاه به آن باشگاه سبب شد دیگر عشق و علاقه به پیراهن کم رنگ تر از گذشته شده و رفته رفته محبوبیت بازیکنان با نگاه بدبینانه مردم جابه جا شود.
در این بین تیم ها یکی پس ازدیگری دولتی شدند و باشگاه های خصوصی جایگاه خود را از دست دادند. به طوری که با نگاهی به جدول لیگ 18 تیمی ایران در سال های اخیر به راحتی می توان آثار هدر رفت پول های دولتی در فوتبال را مشاهده کرد.
با توجه با جدول فوق مشخص می شود که به غیر استیل آذین، 17 تیم دیگر لیگ برتر زیرمجموعه دولت هستند و هزینه های آنها از اعتبارات پرداختی دولت به مجموعه هایی چون وزارت صنایع، وزارت نفت، سازمان تربیت بدنی و بخش های دیگر تامین می شود.
بنابراین گزارش در حالی که در کشور ما یک کارگر در صورت دریافت ماهانه 600 هزار تومان حقوق، سالانه مبلغی بالغ بر 7 میلیون تومان در آمد دارد، 100 برابر این مبلغ بدون احتساب پاداش، مزایا، هزینه پرواز، هتل و هزینه البسه خرج یک فوتبالیست ملی می شود. 
