مدال های قلابی بلای جان ورزش !

البته یقینا چنین اساس نامه و برنامه مدونی در سازمان تربیت بدنی وجود دارد و تیم های ملی برای اعزام به تورنمنت های مختلف علاوه بر آن معیارها بایستی از کانال شورای برون مرزی سازمان تربیت بدنی هم عبور کنند اما به نظر می رسد برخی رودربایستی ها در این بین وجود دارد که اجازه نمی دهد اصل قانون در اینگونه موارد رعایت شود.

متاسفانه برخی از فدراسیون ها برای آنکه در مسابقات رسمی آسیایی- جهانی و قهرمانی آسیا و جهان نمی توانند انتظارات را برابر آن بودجه ایی که می گیرند و وعده و وعیدهایی که می دهند برآورده کنند از هر راهی برای انحراف افکار عمومی و سازمان تربیت بدنی استفاده می کنند و اینگونه است که می بینیم در طول سال به بهانه های مختلف مجوز حضور در یک سری تورنمنت های بدون اعتبار و سطح پایین را می گیرند و با حضور همه جانبه در این تورنمنت ها برای خود مدالی و مقامی درست می کنند و همان را با آب و تاب تحویل جامعه و افکار عمومی می دهند که مثلا ما در فلان مسابقات قهرمان جهان شدیم!

در این گیر ودار و با توجه به اینکه مدیریت کلان ورزش خیلی وارد ریز قضایا نمی شود و البته از بابت شنیدن چنین اخبار مثبتی نیز استقبال می کند بعضا باور می کنند که این مدال ها و عناوین واقعی هستند و از این راه ضررهای جبران ناپذیری نصیب ورزش کشور می شود.

برای اینکه خیلی شفاف تر موضوع را روشن کنیم سوال می کنیم که چرا اینگونه فدراسیون ها برای حضور در چنین تورنمنت هایی از همراه بردن حتی یک خبرنگار خودداری می کنند؟!

اینجاست که سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک باید با چشمانی باز تر چنین قضایایی را پیگیری کنند و برای هر کدام از این اعزام ها حداقل یک خبرنگار خبره همان رشته را اعزام کنند تا واقعیات را به گوش مردم برساند. سال هاست که با چنین اخبار اغوا کننده ایی مواجه هستیم و می بینیم و می شنویم که تیم ملی فلان رشته قهرمان جهان شد و با آب و تاب هم آن را از طریق برخی مجراهای خاص و حتی رسانه ملی به اطلاع مردم می رسانند اما هیچگاه نشده که یک گروه کارشناسی بعد از چنین اخباری دنبال جدول مسابقات و تعداد تیم های شرکت کننده و کیفیت کار آنها برآید.

هرچند که خوشبختانه افکار عمومی ما و مردم ، خیلی خوب این موارد را تجزیه و تحلیل می کنند و تفاوت مدال واقعی با مدال قلابی را از هم تمیز می دهند. به طور مثال فلان ورزشکار که همواره در تورنمنت های مختلف عنوان قهرمانی جهان را به دست می آورد و از هیچ تورنمنتی نیز نمی گذرد چرا در بازی های آسیایی گوانگژو در بین 6 نفر اول هم جایی نداشت و یا فلان رشته که ادعا می کرد در تورنمنتی معتبر و جهانی قهرمان جهان شده چرا بلافاصله در مسابقات جهانی واقعی این رشته ورزشکارانش در همان دور اول و دوم حذف شدند؟!

نمی خواهیم اشاره ایی به رشته هایی خاص داشته باشیم ولی یقینا سازمان تربیت بدنی و کارشناسان کاربلد و خبره آن خوب می دانند که چه می گوییم و مردم هم البته به خوبی متوجه منظور ما می شوند. حال آنکه اگر درجه بندی و رتبه بندی شود و نحوه اعزام و حضور تیم ها در تورنمنت های مختلف مشخص شود هم ورزشکار ما ناچار است پیشرفت کند و هم مدیران اینگونه فدراسیون ها نمی توانند خودشان را گول بزنند و آنگاه است که دو راه بیشتر ندارند:

یا واقعا دنبال حرکت روبه جلو خواهند رفت و یا اینکه ناخودآگاه از چرخه صحیح مدیریت در فدراسیون ها خارج خواهند شد.

بالاخره یک تفاوتی باید باشد بین مدال و مقام و کاری که فدراسیون هایی مثل تکواندو –بسکتبال – والیبال – ووشو- کشتی – کبدی – و.... با فدراسیون هایی که بودجه های این مملکت را دستمایه تداوم مدیریت خود بر فدراسیون هایی قرار می دهند که جای پیشرفت دارند اما با این مدیریت های غلط اجازه پیشرفت را از آنها گرفته اند.

اینبار هم خیلی ریز قضایا را نگفتیم اما برای هرکدام از فدراسیون هایی که در چنین اوضاع و احوالی قرار دارند مدرک و دلیل مشخصی داریم که در واکنش بعدی سیستم ورزش و این فدراسیون هایی که مد نظر ما هستند به آنها خواهیم پرداخت...