الف: در گزارش جدید آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ادعا شده که یک دانشمند سابق تسلیحات هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی به ایران کمک کرده تا یک سیستم انفجاری در تسلیحات هسته‌ای بسازد، اما بررسی ها نشان می دهد این کارشناس خارجی که در گزارش‌های خبری هویت وی "ویاچسلاو دانیلنکو" معرفی شده، یک دانشمند هسته‌ای نیست بلکه یکی از متخصصان ارشد در دنیای تولید نانوالماس است.
در حقیقت دانیلنکو که یک اوکراینی است، از ابتدای فعالیتهای تحقیقاتی‌اش بر روی تکنولوژی‌های نانوالماس فعال بوده و گفته می‌شود که یکی از پیشتازان توسعه تکنولوژی نانوالماس (چنانچه نشریه‌های علمی تایید کرده‌اند) معرفی شده است.
به نظر می رسد که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و دیوید آلبرایت مدیر موسسه بین‌المللی علوم و امنیت در وانشگتن که منبع اخبار مربوط به دانیلنکو بوده‌اند، هرگز به خودشان زحمت نداده‌اند تا در مورد سابقه فعالیت این دانشمند تحقیقات درست به عمل آورند.
" جابی واریک" اخیرا در روزنامه واشنگتن پست نوشت: دیوید آلبرایت چند روز پیش در جمع برخی از حرفه‌ای‌های امور اطلاعاتی توضیحاتی در مورد دانیلنکو داد و از او به عنوان کارشناس خارجی که با مرکز تحقیقاتی فیزیک ایران در اواسط دهه ۹۰ قرارداد داشته، یاد کرد و دانیلنکو را دانشمند هسته‌ای سابق اتحاد جماهیر شوروی معرفی کرد. این در حالی است که پس از مدتی کوتاه اخبار مربوط به دانیلنکو براساس ادعای دیوید آلبریت در سراسر جهان منتشر شد.
در گزارش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی این موضوع عنوان شده است که آژانس دلایل محکمی دارد که نشان می دهد توسعه سیستم آغاز انفجار قوی که از آن به عنوان "سیستم انفجار" برای یک سلاح هسته‌ای یاد شده، با فعالیت یک کارشناس خارجی که نه فقط در این تکنولوژی از اطلاعات زیادی برخوردار بوده بلکه در زمینه تسلیحات هسته‌ای نیز فعال بوده، انجام شده است. در این گزارش آژانس هیچ دلیل و مدرکی برای اثبات ایفای نقش دانیلنکو در توسعه این سیستم انفجار سلاح هسته‌ای ارائه نشده است.
یکی از مقامات دولتی آمریکا نیز مدعی شد که دانیلنکو طی دوران اتحاد جماهیر شوروی در روسیه در یکی از مراکز تحقیقاتی فیزیک فعالیت داشت. این در حالی است که تحقیقات بیشتر در مورد سابقه کاری این کارشناس نشان داده است که دانیلنکو از ابتدای فعالیتش در این موسسه تحقیقاتی روسیه به عنوان متخصص در امور تولید الماس بوده است. در تحقیقات بیشتر در مورد این کارشناس مشخص شد که وی در سال ۱۹۸۹ موسسه تحقیقاتی در روسیه را ترک و به موسسه‌ای تحقیقاتی در اوکراین پیوست. دانیلنکو آشکارا این موضوع را اعلام کرده که هدف فعالیت وی در ایران کمک به توسعه صنعت نانوالماس در ایران بوده نه برنامه هسته‌ای این کشور.
