مسؤول سوری خندید و حاج ربیع نیز لبخند زد، اما آرایشگر چیزی از این جمله نفهمید. حاج ربیع از محل آرایشگاه پیرمرد پرسید و گفت که هر موقع در سوریه باشد برای سلمانی، نزد او برود.

حسان می افزاید: این اتفاق در اواسط سال 2003 میلادی روی داد. پس از این اتفاق حاج ربیع، گاهی به محل آرایشگاه می رفت. وی همیشه بدون وقت قبلی و دقایقی قبل از بسته شدن آرایشگاه به پیش او می رفت تا کسی غیر از من در مغازه نباشد. او البته بار نخست، از من درباره زمان بستن آرایشگاه و وقتی که برادرانم از مغازه می روند و من تنها می مانم تا مغازه را نظافت کنم، پرسید.

 

وی افزود: او گاه چند ماه مخفی می شد و گاه هر دو هفته یک بار می آمد؛ البته من هر بار می دیدم که روش و نحوه تردد وی، متفاوت با دفعه پیش است. گاهی در هیبت یک تاجر می آمد؛ گاهی در قیافه یک جوان و گاهی نیز مانند یک خانواده عیالوار و خجالتی؛ اما با این حال، هر بار که وارد می شد با لبخند و ادب فراوان می آمد و سلام می کرد. او طوری با انسانیت و تواضع شدید با من رفتار می کرد که فکر می کردم سال هاست دوست و برادر من است طوری که ارتباطش با من به گونه ای شد که اسامی تمام فرزندان من را بلد بود و مشکلات درسی هر کدام از آنها را می دانست. من مانند دیگر آرایشگرها پرحرف بودم و او هم همیشه به حرف هایم گوش می کرد.

 

حسان می گوید: یک بار وقتی حاج ربیع از اختلافی که میان من و یکی از آشناهایم روی داده بود مطلع شد، به من توصیه کرد که صله رحم را قطع نکنم تا خسارت مالی را که ممکن است در این میان دچار آن شوم خداوند جبران کند. ایمان او، همواره از رفتارهایش مشخص بود. سخنان او از تقوای شدیدش برگرفته بود اما ظاهر چهره او هرگز نشان نمی داد که این شخصیت متواضع، همان عماد مغنیه اسطوره است.

 

او همواره وقتی که به سلمانی می آمد، از من می خواست تا صندلی را به سوی تلویزیونی برگردانم که بر دیوار آویزان بود. او بدین ترتیب، می خواست تا پشتش به سمت خیابان باشد و افرادی که از خیابان عبور می کنند، او را نبینند. یک بار وقتی که شبکه المنار، فیلم تشییع شهدای مقاومت و جنازه های آنها را نشان می داد، دیدم که اشک از چشمان حاج ربیع سرازیر شد. من متوجه شدم که وی از این صحنه منقلب شده اما او به بهانه صحبت کردن با تلفن همراهش، از مغازه خارج شد تا من حالت او را نبینم.