پنجره: باور کنید میدانم آشفته بازار ارز و گستاخی یک مستعمره بیادب، اخبار داغ و به اصطلاح «هات نیوز»های هفته گذشته بودند و طبیعتا سوژههای مناسبی برای یک سرمقالهاند.
برای نوشتن یادداشتی درباره مصاحبه جناب بهمنی رییس کل سردرگم بانک مرکزی (قبل از گرانیهای اخیر) آماده شده بودم؛ با این رویکرد که چرا و با کدام توجیه سکاندار بازار شکننده ارز در مصاحبهای اعلام کرد که بدانید و آگاه باشید «قیمت دلار به سه هزار تومان نمیرسد»؟ پس احتمالا به دو هزار و نهصد و عددهایی در این حوالی خواهد رسید.
در این باب از آنجا که اهل اشاره را اشارتی کافیست، به همین مقدار بسنده میکنم و میدانم که میدانید این کلیدواژهها - اسم شب - و دیگر درافشانیهای تیم اقتصادی دولت چه بر سر اقتصاد این مملکت و از آن مهمتر آرامش روانی جامعه میآورد؛ و اگر از پشت عینک بدبینی ادامه دهم، چنین به نظر میآید که این سبک مدیریت و دیالوگهای بهنظر ساده، کارآمدی نظام اسلامی را نشانه رفته است. از آنجا که اذهان توده جامعه کارآمدی در اداره کلان کشور را به مثابه کارآمدی نظام و عکس آن را نیز ناکارآمدی نظام تعبیر میکنند، این تلاطمات روانی نتیجهای جز یأس از حاکمیت اسلامی بههمراه ندارد. پس ضرورت حکم میکند كه در برخورد با خاطیان اینچنینی هوشیارتر و قاطعانهتر عمل کنیم.
در آخرین لحظات کاری این هفته نشریه، تیم ملی فوتبالمان - این کوچک پر مدعای ورزش - از تیم لبنان صد و بیست و چهارمین تیم جدول رده بندی فیفا شکست را پذیرفت و از آنجا که فوتبال، این اعجوبه عصر مدرن همچون تاک در زندگی ما ایرانیان تنیده شده است، محور اصلی این یادداشت را به دور از احساسات ناشی از باخت بر همین شکست قرار میدهم.
شکی نیست كه فوتبال از معدود پدیدههای عصر جدید است که میتواند میلیونها نفر را متفق یا متفرق کند؛ بخنداند یا بگریاند؛ بخواباند یا بیدار نگاه دارد. امروز فوتبال به مثابه یک امر مدرن جای لوگوس را که همان قدرت الهی برای انسجام بخشیدن و یکپارچگی به کائنات تعریف میشود، پر کرده است.
در سالیان اخیر فوتبال ایرانی برای آنکه در رقابت با خدایگان زرسالار تجارت یا کاپیتالیستهای جهانی عقب نماند، دست به اقدامات اساسی زده و با تقلیدی ناشیانه و در توهم حرفهای شدن، هزینههای هنگفتی به خانه مشترک پولی (بیت المال) واردکرده است. بهعنوان مثال با بهکار گرفتن مربی بینالمللی با قیمت دلارِ تحت مدیریت این روزهای جناب بهمنی، نزديك به ده الی دوازده میلیارد تومان هزینه شده است. سردارها و دکترهایی نیز به فوتبال تزریق شدهاند که هیچ ابایی از هزینه کردهای نجومی ندارند. به هر حال خرج که از کیسه مردم شد، پیدا کردن حاتم طایی کار سختی نیست.
با حسابی سر انگشتی در حسرت یک توهم آنی حاصل از پیروزیهای مقطعی در فوتبال بیش از سیصد چهارصد میلیارد در سال به حلقوم این ماشین مکنده پول ریخته میشود و در بالانس هزینه - فایده چیز قابل ملاحظهای عاید ورزش نمیشود.
زمان زیادی از شعف حاصل از مدالهای رنگارنگ المپیک نگذشته است. دوازده بار در المپیک و بیست و چهار بار در پارالمپیک پرچم مقدس ایران به اهتزاز درآمد. همین هفته گذشته نیز والیبال ایران به راحتی و بدون استرس جهانی شد. کشتی، وزنه برداری و دیگر ورزشها نیز با اندکی توجه افتخار آفرین خواهند شد. با این تفاصیل آنکه شاخ غول فوتبال را یکبار برای همیشه بشکند و میدان را به دست قهرمانان واقعی این مردم بسپارد، هنوز پیدا نشده است.و آنان که به این عرصه ورود پیدا میکنند جذابیتها و محبوبیتهای آن را نردبان ترقی و پیشرفتهای سیاسی خود میدانند.
از منظر مردم ایران، قهرمان واقعی مهرداد کرمزاده قهرمان معلول کشورمان است که با وجود دریافت مدال نقره پارالمپیک، اشک میریخت و از شرمندگی عدم دریافت مدال طلا در پیشگاه مردم عذر میطلبید؛ بیادعا بود و هیچ رسانهای را تحریم نکرده بود. یادم آمد بازیکنان فوتبال چند صباحی است كه رسانهها را تحریم كرده و سكوت پيشه کردهاند، اي كاش سكوتشان تا ابد ادامه داشته باشد
