| |
افکارنیوز: بهتر از این نمی شد. یک برد دلچسب و البته دندان شکن برابر تیمی که با آوانسی که ما از سر لجبازی تاریخی با شغالهای بحرینی به آنها هدیه کردیم، از مرحله مقدماتی به زور بالا آمد و حالا برای خود ما شاخ شده بود.
این برد درست در بزنگاهی به دست آمد که تیم ملی به آن نیاز داشت. بزنگاهی که حالا ما را به یک قدمی صعود رسانده است. برد در دوحه یک اتفاق بزرگ و شیرین برای تیمی بود که در آستانه سقوط به قعر جهنم حذف قرار داشت اما ناگهان به دروازه های بهشت صعود رسید. در این پیروزی شیرین، البته بیش از همیشه نقش یک نفر به چشم آمد؛ کارلوس کی روش که با یک استراتژی هوشمندانه بستری برای این برد فراهم ساخت تا تیمش از جهنم دوحه با دست پر بازگردد.
همو که با بی عدالتی مردک سنگاپوری میدان تمام ۹۰ دقیقه در جایگاه VIP حرص و جوش خورد اما دست آخر از شادی دو هموطن بامعرفتش یعنی نلو وینگادا و هلنا کاستا را در آغوش کشید.
مشخص بود که کی روش برای این بازی کاملا برنامه ریزی کرده و با استراتژی وارد زمین شده. ترکیب اولیه ایران نشان می داد که سرمربی پرتغالی تا چه اندازه درک صحیحی از شرایط پیرامونی اش و وضعیت بازیکنانش دارد.
حضور ۶ بازیکن از ترکیب اصلی استقلال در زمین که چربش آنها بیشتر در فاز تدافعی بود، ثابت می کرد که کی روش به الگوی موفق قهرمان لیگ برتر اقتدا کرده و حتی از بازیکن متوسطی چون هاشم بیک زاده عبور نکرده تا چارچوب دروازه اش را در غیاب رحمتی محکم کند.
حضور ۶ بازیکن استقلال در ترکیب اصلی شاید در نگاه اول عجیب به نظر می رسید ولی تصمیم هوشمندانه ای بود زیرا با وجود ۳ بازیکن از استقلال در خط دفاعی در وهله اول توانست سطح هماهنگی تیم را افزایش دهد و در وهله دوم، حضور منتظری و بیگ زاده بعنوان مدافعین کناری موجب افزایش میانگین قدی تیم ایران شده بود. از سوی دیگر دفاع از نیمه زمین آغاز می شد تا فشردگی ساختار دفاعی با عقب کشیدن مهاجمین، افزایش پیدا کند.
کی روش مثل همیشه از سیستم آشنای ۱-۳-۲-۴ استفاده کرد و با کنار هم قرار دادن نکونام و تیموریان عملا یک سیم خاردار مطمئن برابر خط دفاعی اش کشید و ضریب اطمینان تیمش را بالا برد. علاوه بر این حضور این دو در کنار هم کمک کرد تا بازی‌سازی در خط اول هافبک ایران به بهترین شکل ممکن مهندسی شود.
آنچنانکه که هر دو نقش پرنگی در حملات ایران داشتند و نکونام یکی از بهترین بازیهای خود را ارائه داد. در خط هافبک نیز شجاعی و جباری اگرچه در حد و اندازه ای خود نبودند اما یک نمایش ۵۰ درصدی از سوی ستاره ها و مهندسان اصلی ایران در فاز حمله، برای ایجاد موقعیت کافی بود. در خط حمله اما اوج شاهکار کی روش بود. قرار دادن یک قوچان نژاد سرعتی و خلاق به تنهایی برای برای شکستن خط دفاعی متخلخل قطر کفایت می کرد.
ستاره‌ای که کی روش در تور جهانگردی اش – که البته انتقادات بسیاری را به همراه داشت – کشف کرد و پیراهن تیم ملی را بر تن او نمود تا تک خال ایران در بازی حساس دوحه باشد.
براساس تئوری کی روش یک گوچی هم برای قطر کوچک کافی بود و دقیقا، فقط یک بغل‌پای اروپایی او قطر را به کشتن داد تا این سه امتیاز را مدیون کی روش و ستاره نوبرانه اش باشیم.
